یسنا سرود 51 (وُهوخشتَر گاه)

یسنا سرود 51 (وُهوخشتَر گاه) به پارسی :

51/1

توانایی نیک مینویی،
بخشش گرانبهایی است آسمانی،
که در پرتو راستی،
در دل جانبازان ِراه مزدا می­فروزد،
و آن­ها را به انجام بهترین کردارها برمی­انگیزد،
و من،
اکنون و همیشه و تنها در این راه می­کوشم.

51/2

ای اهورامزدا،
این کردارها را،
نخست به تو و به راستی و به پارسایی نیاز
می­کنم،
و تو،
شهریار دلخواه خود را به من بنما
و در پرتو اندیشه­ی نیک،
پرستنده­ات را رستگاری بخش.

51/3

ای اهورامزدا،
کسانی که
با کردارشان و با هم به تو پیوسته­اند،
گوش به سخنان تو دارند،
که تو،
با گفتار راست و با آموزش اندیشه­ی نیک،
نخستین آموزگار آن­هایی.

51/4

ای مزدا،
کجاست مهر سرشار تو به پرستندگانت ؟
کجا بخشایش تو روان است ؟
کجا راستی را به دست توان آورد ؟
کجاست پارسایی پاک ؟
و کجاست بهترین اندیشه­ها ؟
و کجاست شهریاری تو ؟

51/5

ای مزدا،
همه­ی این­ها را می­پرسم :
چگونه رهبری که،
درست­کردار و فروتن،
و دارای خرد نیک،
و دادگر و آموزگار راستی،
و توانا و بخشایش­گر است،
می­تواند جهان را
به پیشرفت و آبادانی برساند ؟

51/6

اهورامزدا،
با شهریاری خویش،
به کسی که خواست او را برآورده سازد،
بهتر از به می­دهد،
و به کسی که او را خشنود نسازد،
و برای آبادانی جهان نکوشد،
در انجام و پایان زندگی،
بدتر از بد را می­رساند.

51/7

ای مزدا،
ای که این زمین و آب و گیاه را آفریدی،
با پاک­ترین خرد خود،
رسایی و جاودانگی را به من ببخشای،
و در پرتو اندیشه­ی نیک،
توش و توان تنی و روانی و پایداری
و زندگی تازه را به من ارزانی دار،
و از آموزش­های خود برخوردار کن.

51/8

ای مزدا،
اینک،
پیام تو را به مردم دانا بازمی­گویم
سرنوشت بد از آن دُروندان است،
و خوشبختی برای کسی است که
پایبند راستی است.
و بی گمان،
شادمانی از آن اوست که
این پیام اندیشه­انگیز را
برای دانایان بگستراند.

51/9

ای مزدا،
تو از راه آتش فروزان و آزمون گدازان،
هر دو گروه راست کردار و دُروند را
می­آزمایی و پاداش می­دهی،
و این آیین زندگی را می­نمایانی که
رنج برای دُروند،
و سود و شادمانی از آن ِراست کردار است.

51/10

ای مزدا،
کسی که جز این آیین،
در راه تباهی جهان می­کوشد،
زاده و آفریده­ی دروغ است،
و از کسانی که کژ می­اندیشند و نادانند.
من راستی را
برای خود و یارانم فرامی­خوانم،
تا به سوی ما آید و ما را به پاداش نیک برساند.

51/11

ای مزدا،
دوست زرتشت اسپنتمان کیست ؟
آن­کس که
با راستی در پرستش و در گفت و گوست
و روی به پارسایی دارد،
و با راستی و اندیشه­ی نیک و پارسایی،
هواخواه انجمن برادری مغان است.

51/12

فریب خوردگان راه کاوی،
در دوران زندگی خویش،
زرتشت اسپنتمان را خشنود نمی­سازند،
زیرا آنان،
کامیابی را تنها در کنش مادی می­جویند،
و نه در شور و جوش­های مینوی.

51/13

بدین سان،
دُروند، که با سرپیچی از راه راستی
یابش خود را به تباهی کشانده است،
در گذرگاه داوری،
و در برابر آشکار شدن کردارش،
گرفتار سرزنش روان می­گردد.
زیرا او با کردار و گفتار خود،
از راه راست دوری جسته است.

51/14

کرپن­ها،
هیچ­گاه از داد و آیین و آبادسازی
پیروی نمی­کنند،
آنان با آموزش­ها و کردارهای خود،
به آباد سازان جهان تباهی می­آورند.
اما،
همین آموزش­ها و کردارهاست.
که سرانجام
آنان را به سرای دروغ خواهد کشانید.

51/15

پاداشی که زرتشت
به انجمن مغان نوید داده است،
سرای سروده است،
که در آغاز،
جای رسیدن به اهورامزدا بوده است.
من این پاداش را،
که در پرتو اندیشه­ی نیک و راستی
به دست می­آید،
به شما مژده می­دهم.

51/16

کی­گشتاسب،
در پرتو نیروی انجمن مغان
و سروده­های برخاسته از اندیشه­ی پاک،
و با پیروی از راستی،
به پاداش دانش درونی رسید.
دانشی که با آن،
اهورامزدا،
ما را به خوشبختی راه می­نماید.

51/17

فرشوستر هوگو،
گوهر هستی والای خویش را،
با دلباختگی و برای دین بهی
به من سپرده است،
باشد که
اهورامزدا، آرزوی او را
برای دست یافتن به راستی، برآورده سازد.

51/18

جاماسب هوگوی دانا،
که خواستار روشنایی است،
در پرتو راستی آن دانش را برگزید،
و با اندیشه­ی نیک،
به توانایی مینویی دست یافت.
ای اهورامزدا، این دانش را
به همه­ی آن­هایی که به تو دلبسته و پناهنده­اند
ببخشای.

51/19

مدیوماه ِاسپنتمان،
که با دانش دین،
در راه زندگی مینویی کوشاست،
خود را به من سپرده است.
او با آموختن آیین مزدا و با کردارش،
در راه بهسازی جهان کوشاست.

51/20

اینک،
ای امشاسپندان،
همه همگام،
راستی و اندیشه­ی نیک را،
که از آموزش پارسایی به دست آید،
به ما ببخشایید،
شما را می­ستاییم و از اهورامزدا
خواهان خوشبختی هستیم.

51/21

مرد پارسا،
با دانش و گفتار و کردار و یابش خود
راستی را می­افزاید.
اهورامزدا به چنین کسی،
در پرتو اندیشه­ی نیک،
توانایی مینویی می­بخشد.
من نیز برای او پاداش نیک می­خواهم.

51/22

اهورامزدا،
کسانی را که از روی راستی،
بهترین پرستش­ها را به جا می­آورند،
چه در گذشته بوده باشند
و چه اینک باشند، می­شناسد.
من این کسان را می­ستایم،
و به نام یاد می­کنم،
و با درود به سوی آن­ها می­روم