Zoroastrian Villages & Neighbourhoods - Deh
The
Zoroastrians of Yazd, even those living outside of Yazd, maintain a
strong affiliation to their ancestral village or deh ('village' here
also refers to the suburbs and neighbourhoods of Yazd city). When
meeting for the first time, during introductions, Yazdi Zoroastrians
seek to establish the village affiliation of the other. Each of the
villages have a stereotyped characteristic attached to it and its
members are similarly thought to have a stereotyped temperament. For
instance, people from Sharifabad, one of the oldest villages, are thought to be the most conservative and orthodox, while those from Khorramshah are presumed to be wealthy. Qasemabad, the district closest to the Yazd city dakhmas (that are atop hills just outside the southern city limits) is a relatively new deh. Mahal-e Yazd / Mahale-ye Yazd,
is the Zoroastrian section of old Yazd city proper. Recently, families
from other dehs such as Maryamabad, Khorramshah and Qasemabad, have
taken up residence in the mahale and therefore its residents are
considered to be cosmopolitan and progressive.
In the past,
perhaps in an attempt to remain as inconspicuous as possible and thereby
avoid the jealous or angry attention of their Muslim neighbours, these
dehs or neighbourhoods were fairly self-sufficient, independent and
insular. These characteristic has changed dramatically in the last fifty
years. As Zoroastrian Yazdis continue to move away from the traditional
dehs, the latter have begun to suffer from neglect. According to
Annahita Farudi and M. Doustdar Toosarvandani, the gardens or baghs of
Qasemabad, sometimes used as summer retreats for the inner-city dwellers
for instance, now "languish unkempt and overgrown inside their
crumbling mud walls." In addition, they note that only a very few deh
"residents still keep goats, as they all once did, housing them at night
in the front rooms of their kahgel (straw mud) houses."
Turkabad, Home of the Mobedan Mobed
The
high priest of Zoroastrians in medieval Iran was called the Mobedan
Mobed, the Mobed of Mobeds. He was also known as the Dasturan Dastur.
The inconspicuous seat of the Mobedan Mobed of Yazd was the town of
Turkabad (also spelt Torkabad).
Turkabad is a town four kilometres northwest of Ardakan
(Arda is related Old Persian arta which is in turn related to r'ta and
asha). Turkabad is also fairly close to Sharifabad. Together they formed
the spiritual home, not just of Yazdi Zoroastrians, but of all
Zoroastrians in medieval Iran. While, two hundred and fifty kilometres
to the southeast, the city of Kerman had its own Dasturan Dastur, they
nevertheless acknowledged the supremacy of Yazd's Dasturan Dastur.
Turkabad
remained the home of the Dasturan Dastur until he was compelled to move
to Yazd city during the reign of the Nader Shah (1736-1747 CE), perhaps
so that the high priest's activities could be better observed by the
governor. During Nadir's reign many Zoroastrians were butchered.
Rivayats
In
the mid 1400s CE, when Indian Zoroastrians sought authoritative answers
to religious questions on practices and observances, they journeyed to
Turkabad. These visits would continue for nearly three hundred years and
the answers to the questions would form the book of Rivayats, assembled
by Ervad Bamanji Nusserwanji Dhabhar and Published by the K. R. Cama
Oriental Institute, Bombay, in 1932. The first visit was by Nariman
Hoshang whose patron was Changa Asa of Navsari (also see our page on
Early Parsi History - Sanjan.
Nariman spoke very little Persian and therefore had to live a year in
Yazd, supporting himself as a small merchant, before he knew enough
Persian to accomplish his mission. He returned to India 1478 carrying
the answers and two pazand manuscripts and a long letter. Over the next
300 years until 1773, twenty-five additional messengers would make that
journey Over a period of almost 300 years, from 1478 to 1773, twenty-six
messengers
Sharifabad's Shah Bahram Izad Pak - Oldest Existing Consecrated Fire
Close to Turkabad, the village of Sharifabad became the home of not one, but two of rescued consecrated eternal fires or Atash Bahrams.
When they were brought to Sharifabad, in order that they may escape the
attention of those that sought to extinguish them, they were housed in
non-descript mud houses indistinguishable from houses in the
neighbourhood. Western traveller and author Chardin,
writes that the Zoroastrians bought peace by remaining as inconspicuous
as possible and by making generous 'presents' to the authorities and
mullahs. The humility of the fire's home and the lack of ostentation or
grandeur came to exemplify the Yazdi Zoroastrian spirit.
One of the two Sharifabadi fires was called the Adur Khara, said to be related to, or taken from, the Adur Farnbag
of old (the words Adar and Atash are synonymous. Both mean fire). The
other was the Adar Varharan (also called Shah Adar Varahram Izad), later
called the Atash Bahram,
rescued, according to Masoudi, from Istakhr. At Sharifabad, the two
fires were united as one, the Shah Behram Izad Pak, and we understand
that today, the united fire has its home in Yazd city.
[Etymology
of Bahram (or Behram): Middle Persian Varharan from Avestan
verethrakhnahe or verethraghna meaning victorious and verethra meaning
victory or that which repels a foe.]
Hiromba
The festival of fire called Hiromba (making bonfires), elsewhere celebrated as Sadeh,
takes place in Sharifabad (or nearby Pir-e Hirisht). In 2006, the
festival was celebrated on April 15, when about 3,000 Zoroastrians from
all parts of Iran including Yazd, Kerman, Isfahan, Shiraz, and Tehran
gathered to take part in the ceremony. The participants reportedly
brought wood with them to feed and sustain the fire. At the close of
festivities, they took parts of the fire placed in a censer back home
with them. Hiromba may be a local Yazdi version of Sadeh and the
difference in dates may be because traditional Yazdis use the Qadimi
rather than the Fasli calendar (see types of calendars in our Calendar page).
Yazd Atash Bahram / Atash Kadeh
 |
The eternal fire at the Atash Bahram, Yazd, Iran
Credits: Various - photographer unknown |
The
name Atash Bahram (Victorious Fire) more accurately defines the grade
of consecrated fire in the temple, than it does the temple. However, the
name has now come to mean the temple that houses the highest grade of
fire used in Zoroastrian worship (also please see our page on Atash Bahrams).
The Yazd Atash Bahram is said to be Iran's only temple housing Atash
Bahram. However, the fire temple in Sharifabad, did house an Atash
Bahram, and if that fire has been continuously maintained, then its
temple would also be an Atash Bahram. The plaque of the Yazd city temple
calls the temple an Atash Kadeh (Fire Temple) a more general name for a
temple containing a consecrated fire (temples without consecrated fires
are called Dar-e Mehrs or Darbe Mehrs).
In addition to the
current existence of an Atash Bahram in Sharifabad, there are two Yazd
city Atash Bahrams of which we have a record: the old Atash Bahram
renovated by Maneckji Limji Hataria and the present or modern Atash
Bahram. It is sometimes quite difficult to separate references in
literature between the two. Once again, if the fire in the older temple
has been maintained, then it too is an Atash Bahram, giving us the
possibility that there may exist (or have until very recently have
existed) at least three Iranian Atash Bahrams.
Prof. John Hinnells in his article at Encyclopaedia Iranica
citing (Patel and Paymaster*, I. p. 83) states; "N. Kohaji (d. 1797),
an agent for British ships coming to Surat, built a structure for the
sacred fire in Yazd and sent the sacred fire from Surat to Yazd by road
and purchased two properties to cover its upkeep." Since Kohaji died in
1797, the installation of the Surat fire brought in Yazd likely occurred
in the mid 1700s. [* B.B. Patel and Rustam B. Paymaster, Parsi Prakash, vols 1-7, Bombay, 1888-1942.] ,
و اینهم ترجمه گوگل آن:روستاهای زرتشتی و محله -- دهزرتشتیان
یزد ، حتی آنهایی که در خارج از یزد زندگی می کنند ، حفظ وابستگی قوی به
روستای اجدادی خود و یا DEH ('روستا' در اینجا نیز به حومه شهر و محله از
شهرستان یزد اشاره). هنگام ملاقات برای اولین بار ، در مقدمه ، زرتشتیان یزدی به دنبال ایجاد وابستگی روستای دیگر. هر کدام از روستاها دارای مشخصه کلیشه ای به آن متصل است و اعضای آن به طور مشابه به خلق و خو کلیشه. به
عنوان مثال ، تصور مردم از شریف ، یکی از قدیمی ترین روستاهای ، محافظه
کار و ارتدکس ، در حالی که کسانی که از Khorramshah اصل باشد ثروتمند است. Qasemabad منطقه نزدیک به dakhmas شهرستان یزد (که در بالای تپه در خارج از محدوده شهر جنوبی) DEH نسبتا جدید است. چهارمحال یزد / یزد Mahale نامه ، بخش زرتشتی از قدیمی شهرستان یزد مناسب است. به
تازگی ، خانواده از dehs دیگر مانند Maryamabad ، Khorramshah و Qasemabad
گرفته اند تا اقامت در mahale و در نتیجه ساکنان آن در نظر گرفته می شود
جهان وطنی و مترقی شده است.در
گذشته ، شاید در تلاش برای باقی ماند ن به نامریی که ممکن است و در نتیجه
اجتناب از توجه حسادت یا عصبانیت از همسایگان مسلمان خود ، این dehs یا
محله نسبتا خود کافی است ، مستقل و منزوی بودند. این مشخصه به طور چشمگیری در پنجاه سال گذشته تغییر کرده است. همانطور که Yazdis زرتشتیان همچنان به حرکت به دور از dehs های سنتی ، دومی شروع به از غفلت رنج می برند. با
توجه به Annahita Farudi و M. Doustdar Toosarvandani ، باغ و یا baghs
Qasemabad ، گاهی اوقات به عنوان خلوت تابستان برای ساکنان داخلی شهری به
عنوان مثال استفاده می شود ، در حال حاضر "با چشمان خمار نگریستن ژولیده و
بیش از حد رشد در داخل دیواره های گل خود فاسد شده است." علاوه
بر این ، آنها توجه داشته باشید که تنها تعداد کمی از DEH "ساکنان هنوز
نگه داشتن بز ، همه آنها بود ، و مسکن آنها را در شب در اتاق های مقابل
kahgel خود را (کاه گل) خانه."Turkabad ، صفحه اصلی معبد Mobedanکاهن اعظم زرتشتیان در ایران قرون وسطی Mobedan معبد ، معبد از Mobeds نامیده می شد. او همچنین به عنوان Dastur Dasturan شناخته شده است. صندلی کم رنگ از Mobedan معبد یزد شهر Turkabad (املای Torkabad) بود.Turkabad شهر است چهار کیلومتری شمال غرب اردکان (Arda به آن مربوط است آرتا فارسی قدیمی است که به نوبه خود مربوط به r'ta و آشا). Turkabad نیز نسبتا نزدیک به شریف. با هم آنها تشکیل خانه ، معنوی نه فقط زرتشتیان یزدی ، اما از همه زرتشتیان ایران قرون وسطی در. در
حالی که ، دو صد و پنجاه کیلومتر به سمت جنوب شرقی شهر کرمان به حال خود
را Dasturan Dastur ، آنها با این وجود اذعان کرد برتری Dasturan Dastur
یزد است.Turkabad
خانه Dastur Dasturan باقی ماند تا زمانی که مجبور شد به حرکت به شهر یزد
در طول سلطنت نادر شاه (1736-1747 میلادی) ، شاید به طوری که فعالیت کاهن
اعظم می تواند بهتر توسط فرماندار مشاهده است. در دوره سلطنت نادر بسیاری از زرتشتیان بودند butchered.Rivayatsدر
اواسط 1400s CE ، زمانی که زرتشتیان هند به دنبال پاسخ معتبر به پرسش های
مذهبی خود را بر اعمال و مشاهدات ، آنها به Turkabad سفر. این
بازدیدکننده داشته است را برای نزدیک به سه صد سال ادامه خواهد داد و پاسخ
به سوالات کتاب از Rivayats ، به صورت مونتاژ توسط Ervad Bamanji
Nusserwanji Dhabhar و منتشر شده توسط موسسه KR Cama شرقی ، بمبئی ، در سال
1932. اولین
بازدید توسط نریمان هوشنگ که حامی آسا Changa Navsari (همچنین مراجعه کنید
به صفحه ما در پارسی تاریخچه در اوایل بود --. سنجان نریمان صحبت کرد
بسیار کمی فارسی و در نتیجه تا به حال برای یک سال در یزد زندگی می کنند ،
حمایت خود را به عنوان یک تاجر کوچک ، قبل از او بود می
دانست به اندازه کافی برای به انجام رساندن ماموریت خود را فارسی او به
هند 1478 در پاسخ به آن و دو نسخه خطی پازند و یک نامه طولانی را حمل می
بازگشت. در طول 300 سال آینده تا 1773 ، بیست و پنج رسولان اضافی خواهد بود
که سفر در طول یک دوره تقریبا 300 سال ، از 1478 تا 1773 ، بیست و شش رسولانشاه بهرام ایزد پاک شریف -- قدیمی ترین موجود وقف آتشنزدیک به Turkabad ، روستای شریف آباد خانه یکی نمی شد ، اما دو تن از نجات آتش سوزی ابدی وقف یا Bahrams آتش. هنگامی
که آنها به شریف آباد آورده بودند ، به منظور است که آنها ممکن است توجه
کسانی که به دنبال آنها را خاموش فرار ، آنها را در خانه گلی غیر descript
غیر قابل تشخیص از خانه ها در محله مستقر شدند. مسافر
غربی و نویسنده شاردن ، می نویسد که زرتشتیان در صلح باقی مانده به عنوان
نامریی که ممکن است و با ساخت سخاوتمندانه 'ارائه' به مقامات و آخوندها
خریده. تواضع از خانه آتش و عدم خود فروشی و یا عظمت آمد برای نمونه یزدی روح زرتشتی.در
یکی از دو آتش سوزی Sharifabadi Khara Adur نامیده می شد ، گفت : می شود
مربوط به آنها نمیدهد ، و یا گرفته شده از Farnbag Adur (ادار کلمات و آتش
مترادف هستند و هر دو آتش متوسط). دیگر Varharan ادار (همچنین به نام ایزد شاه ادار Varahram) بود ، بعدها به نام بهرام آتش ، نجات ، با توجه به مسعودی ، از Istakhr. در
شریف ، دو آتش سوزی به عنوان یکی ، شاه بهرام ایزد پاک متحد شدند ، و ما
درک می کنیم که امروز ، آتش متحده خانه خود را در شهرستان یزد.[ریشهشناسی
بهرام (یا بهرام) : Varharan از verethrakhnahe یا verethraghna اوستایی
فارسی میانه به معنی پیروزی verethra معنای پیروز است و یا آن که دشمن را
نیز همین طور است.]Hirombaجشنواره
آتش Hiromba (ساخت از روی شعله آتش) نامیده می شود ، در جای دیگر به عنوان
سده جشن می گیرد در شریف (یا در این نزدیکی هست پیر الکترونیکی Hirisht). در
سال 2006 ، این جشنواره در تاریخ 15 ماه آوریل ، زمانی که در حدود 3،000
تن زرتشتیان از تمام نقاط ایران از جمله یزد ، کرمان ، اصفهان ، شیراز و
تهران جمع شده بودند برای شرکت در مراسم جشن گرفته می شد. شرکت کنندگان گزارش شده به چوب با آنها را به تغذیه و حفظ آتش. در پایان جشن ، آنها در زمان بخش هایی از آتش قرار داده شده در مجمر پشت خانه با آنها است. Hiromba
ممکن است یک نسخه محلی یزدی سده و تفاوت در خرما ممکن است به دلیل Yazdis
های سنتی استفاده از Qadimi به جای تقویم Fasli (نگاه کنید به انواع تقویم
در صفحه تقویم ما).آتش بهرام یزد / آتش Kadehآتش ابدی در آتش بهرام ، یزد ، ایرانآتش ابدی در آتش بهرام ، یزد ، ایرانمعارفه ها : مختلف -- ناشناخته عکاسنام آتش بهرام (آتش پیروز) با دقت بیشتری تعریف کلاس از آتش در معبد وقف ، از آن معبد است. با
این حال ، این نام در حال حاضر به معنی معبد است که بالاترین درجه از آتش
مورد استفاده در عبادت زرتشت (همچنین نگاه کنید به صفحه ما را در Bahrams
آتش) را خانه آمد. یزد آتش بهرام بهرام آتش تنها معبد مسکن ایران ، گفته می شود. با
این حال ، معبد آتش در شریف ، خانه آتش بهرام ، و در صورتی که آتش به طور
مداوم حفظ شده است ، سپس به معبد خود را نیز به یک آتش بهرام می شود. پلاک
شهرستان یزد معبد ، معبد آتش Kadeh (آتشگاه) یک نام کلی برای یک معبد حاوی
آتش وقف (معابد بدون آتش سوزی وقف Mehrs - E در یا Mehrs Darbe نامیده می
شوند) می نامد.علاوه
بر به وجود فعلی بهرام آتش در شریف ، دو شهرستان یزد Bahrams آتش که ما آن
را یک رکورد وجود دارد : آتش بهرام قدیمی بازسازی توسط Maneckji Limji
Hataria و در حال حاضر یا مدرن آتش بهرام است. گاهی اوقات بسیار دشوار است برای جدا کردن مراجع در ادبیات بین این دو است. یکبار
دیگر ، در صورتی که آتش سوزی در معبد قدیمی تر حفظ شده است ، سپس آن را
بیش از حد بهرام آتش است ، به ما امکان که ممکن است وجود داشته باشد وجود
دارد (و یا تا همین اواخر وجود داشته) حداقل سه Bahrams آتش ایران.پروفسور
Hinnells جان در مقاله اش در دایره المعارف ایرانیکا با استناد است (پاتل و
سررشته دار * ، I. ص 83) آمده است ، "N. Kohaji (متوفی 1797) ، یک عامل
برای کشتی های انگلیسی به سورت ، ساخته شده است ساختار مقدس آتش سوزی در یزد و آتش مقدس را فرستاده شده از سورات به یزد از طریق جاده و خریداری دو خواص پوشش از نگهداری آن است. " از آنجا که Kohaji در سال 1797 درگذشت ، نصب و راه اندازی از آتش سورت در یزد آورده شده به احتمال زیاد در 1700s اواسط رخ داده است. [* BB پاتل و رستم B. سررشته دار ، پارسی پراکاش ، جلد 1-7 ، بمبئی ، 1888-1942.]
A Fire Temple (also Dar-e Mihr, or Atash Kadeh in Iran, Agiary in India,
and various names in North America) is a place of worship for
Zoroastrians. It is typically a building with a hall and various rooms
or chambers, the most holy of which houses a sacred fire, which laymen
make offerings to and priests perform rituals before. In Zoroastrianism
fire is revered as the son of Ahura Mazda, and represented by the Amesha
Spenta Asha Vahishta, or "Best Righteousness." There are three grades
of fires: the Atash Dadgah, Atash Adaran, and Atash Behram, sometimes
called a "Fire Cathedral".
The Iranians come
from the prehistoric Indo-Iranian group, which included what was to
become the Vedic culture in India. Being a nomadic people in the Central
Asian steppes, fire was a source of not only warmth, but protection at
night. Therefore, it became revered, as can be seen in the Rig Veda,
where Agni is the first word and remains prominent throughout the Rig
Veda. In Hinduism, ceremonies can still be seen in the yajña ceremony.
The pre-Zoroastrian equivalent of Agni was the god Ātar, whom was
propitiated at the home's hearth and on hill-tops during seasonal
festivals, similar to the ancient Greek's worship of Hestia. During this
time, usage of familiar ritual implements, such as the barsom, and the
sacrament of haoma can be recognized.
Agiary - Development
Originally
there were no fire temples. There is no mention of fire temples in
Zarathushtra's Gathas, nor is there even an Avestan word for 'fire
temple'. The only mention in the Avesta of a place for a stationary fire
is in the Vendidad. By the time of the Parthian, and possibly as early
as the Achaemenid dynasty, the first fire temples were being built atop
artificial earthen mounds, but their architecture was open and had no
roofs, as Herodotus, Strabo and Pausanias reported. It was the belief of
Zoroastrians at the time that the essence of God could not be shut into
walls. An example of this style can be found at Tappeh Meel near
Tehran, Takht-e Suleiman, and Nishapur. Though four miles west of
Isfahan is the Atashgah ('place of fire'), harkening back to the earlier
tradition of ascending hills to be closer to the heavens. The oldest
archaeological site found of what would be recognized as a fire temple
today is the Kuh-e Khwaja, near Lake Hamun in Sistan. The remains
suggest an inner sanctum where the fire was housed and corresponds with
what the Muslim writer Qazvini observed at the site in the 13th century.
Features that all these writers observed which correspond with the
Zoroastrian scriptural edicts are the ever-burning fire in a stone
ceremonial vessel, the cloth mask worn over the nostrils and mouth to
prevent pollution from the breath, a bundle of twigs (barsom) held by
the priest, and special silver tongs for tending the fire. These basic
features are still prevalent today, though slightly changed.
Agiary - The Great Fires
Apart
from minor fire femples (atash-e aduran), were the three Great fires
said to have been brought forth by Ahura Mazda . Over time these became
associated with the legends of Persian heroes such as Jamshid and Rustam
and miracles were said to happen at them. These fires were Adur
Burzen-Mihr, Adur Farnbag, and Adur Gushnasp. Their antiquity is
attested to by the fact that their origins had become surrounded by
legends during the early Sasanid dynasty. The Greater Bundahishn says
the Great fires had existed since creation and had been brought forth on
the back of the ox Srishok to propogate the faith, dispel doubt, and to
protect all humankind. But the Great fires were also vehicles of
propoganda and symbols of the Shahenshah's sovereignty. In addition to
Shah's exploiting their symbolism, the priests (mobeds) of these
respective "Royal Fires" would compete with each other to draw pilgrims
by promoting the legends and miracles said to happen at their site.
Further posturing was made by associating each fire with one of the
three classes. The Adur Burzen-Mihr’s social status was lowered after
the Adur Farnbag fire (Sharifabad) was claimed to be the fire of the
highest class, the priesthood; and the Adur Gushnasp was claimed to be
that of the warrior class, therefore leaving only the lowest class of
herdsmen and farmers for the Adur Burzen-Mihr. But in truth the politics
did not change the fact that the Adur Burzen-Mihr remained the holiest
and most powerful. These fires and minor fires continued to burn
throughout the lands of the Persian Empire until the Arab invasion and
the persecution which would follow.
Agiary - From Muslim Invasions to Present
After
the Arab conquest of Persia in the seventh century the native religion
was driven underground due to aggressive proselytization and
persecution. Fire temples were seized or destroyed and so Zoroastrians,
or gabr's as they came to be known pejoratively, began worshiping
privately in buildings with undescript façades. When Zoroastrians fled
Iran to find refuge in the 8th century, they carried this tradition,
along with the Iranshah fire (Adur Burzen-Mihr) to India. In India the
new tradition of housing the fire in a metal urn called an afrinagan
began after the Islamic Invasion of India forced them to transport it
from Navsari to numerous places including the Bahrot caves and
ultimately to its current location at Udwada. Today, besides the
faravahar this is the most iconic symbol of Zoroastrianism. In time they
were exporting afrinagans to their co-religionists who stayed in Iran,
particularly in Yezd and Kerman.
Agiary - Fire Temples Today
Fire
Temples today are meeting places for Zoroastrians, as well as housing
the sacred fire. Non-Zoroastrians are strictly prohibited from Fire
Temples, for fear that the presence of someone not initiated in the
faith or of pure Persian descent will pollute the sacred space.
Zoroastrians insist though that this is not meant to offend
non-Zoroastrians, but point to similar practices in other religions.
The
layman will typically enter the Fire Temple, offer a donation, receive
an offering of sandalwood, bathe and perform basic prayers before
entering the room which houses the fire. This room is often circular in
which the residing priests, Mobeds, keep watch over, circumbabulate and
perform rituals in front of 24 hours a day. When the worshiper enters
they will offer the sandalwood (or other sweet smelling fuel, such as
frankincense, specified in the Avesta) to the fire. The Litany to Fire
(Atash Nyayesh) will be recited in Avestan invoking the holy spirit, and
the priest will use a special ladle to proffer the holy ash to the
layperson which in turn rubs it on their forehead and eyelids.
It
is not necessary for a Zoroastrian to visit a Fire Temple to be devout.
They may pay a priest to recite prayers for them, but are not required
to be present. Though there is no Zoroastrian equivalent of the sabbath,
Fire Temple attendance is notable during seasonal celebrations
(Gahambars), and especially the New Year (Noruz).
Agiary - List of Atash Behrams
Yezd Atash Behram, 470, in Yazd, Iran
Iranshah Atash Behram, Udwada (est. 720 in Sanjan), India
Seth Khurshedji Tehmulji Desai Atash Behram, 1765 in Navsari, India
Seth Pestonji Kalabhai Vakil Atash Behram, 1823 in Surat, India
Seth Dadabhai Nusserwanji Modi Atash Behram, 1823 in Surat, India
Seth Hormusji Bomanji Wadia Atash Behram, 1830 in Mumbai, India
Seth Cavasji Byramji Banaji Atash Behram, 1845 in Mumbai, India
Seth Dadhibhai Nusserwanji Dadiseth Atash Behram, 1873 in Mumbai, India
Zarthusti Anjuman Atash Behram, 1897 in Mumbai, India
Sharifabad Atash Behram, ?, in Sharifabad, Iran
Agiary - List of Fire Temples: South Asia
Banaji Limji Agiary, Mumbai (built 1708)
Manekji Sett Agiary, Mumbai (built 1733)
Sir J.J. Agiary, Pune
Parsi-Dar-e-Mehr, Karachi (1848)
Minocher Pundole Adarian, Udvada
Agiary - List of Fire Temples: Iran
Agiary - List of Fire Temples: Iran
Pir-e Sabz, Chak Chak, Iran. Pilgrimage site.
Pir-e Herisht
Pir-e Narestaneh
Pir-e Banu
Pir-e Naraki
Arbab Rustam Guive Dadgah, Resalat, Iran
?, Rachune, Iran
Ghazimabad Atash Kadeh
Qoleh Asadan
Agiary - List of Fire Temples: North America
Ardab Rustom Guiv Darbe Mehr, 1977 in New York, USA
Mehraban Guiv Darbe Mehr, 1978 in Toronto, Canada
Ardab Rustom Guiv Darbe Mehr, 1983 in Chicago, USA
Ardab Rustom Guiv Darbe Mehr, 1985 in Vancouver, Canada
Rustom Guiv Dar-e Mehr, 1986 in Los Angeles, USA
North American Zoroastrian Center, 1990 in Washington, D.C. USA
Zoroastrian Heritage and Cultural Center, 1996 in Houston
Agiary - Related Links
Zoroastrianism
Zoroaster
آتشگاه
(همچنین در - E مهر ، یا آتش Kadeh در ایران ، Agiary در هند ، و نام های
مختلف در شمال امریکا) محل عبادت برای زرتشتیان است. این
است که به طور معمول یک ساختمان با سالن و اتاق های مختلف و یا اتاق ، که
مقدس ترین خانه ها ، آتش مقدس ، که laymen را ارائه و کشیش انجام آیین های
قبل از است. در آتش زرتشتی پسر اهورا مزدا به عنوان احترام ، و نمایندگی Amesha Spenta آشا Vahishta ، و یا "بهترین عدالت." سه درجه از آتش سوزی وجود دارد : دادگاه آتش ، آتش Adaran ، و آتش بهرام ، گاهی به نام "کلیسای جامع آتش" است.ایرانیان از گروه هند و ایرانی ، ماقبل تاریخ که شامل برای تبدیل شدن به فرهنگ ودیک در هند آمده است. در حال ایلات و عشایر در استپهای آسیای مرکزی ، آتش یک منبع گرما نه تنها ، بلکه حفاظت در شب بود. بنابراین
، آن را مورد احترام تبدیل شد ، همانطور که می توان در ریگ ودا ، که در آن
Agni است اولین کلمه باقی می ماند و برجسته در سراسر ریگ ودا دیده می شود.
در آیین هندو ، مراسم هنوز هم می تواند در مراسم yajña دیده می شود. معادل
قبل از زرتشتیان Agni عطار خدا ، آنها را در اجاق خانه و بر روی تپه ،
تاپس در طول فستیوال های فصلی ، شبیه به عبادت یونانی باستان از هستیا
propitiated شد. در طول این زمان ، استفاده از ادوات آیینی آشنا ، مانند barsom و ایین دینی از haoma می تواند به رسمیت شناخته شود.توسعه Agiary --نوشته اصلی هیچ معابد آتش وجود دارد. هیچ اشاره ای به معابد آتش در گاتها زرتشت وجود دارد ، و نه حتی یک کلمه اوستایی برای آتش معبد وجود دارد. تنها اشاره در اوستا از یک مکان برای آتش ثابت است در Vendidad. زمان
اشکانیان ، و احتمالا به عنوان به عنوان سلسله هخامنشی اوایل ، اولین
آتشکده در بالای تپه های خاکی مصنوعی ساخته شده است ، اما معماری خود باز
شد و تا به حال هیچ سقف ، به عنوان گزارش هرودوت ، استرابو و Pausanias. این باور از زرتشتیان در آن زمان که ذات خدا می تواند به دیواره های بسته نمی شود شد. نمونه ای از این سبک را می توان در Meel تپه در نزدیکی تهران ، تخت سلیمان ، و Nishapur یافت می شود. اگرچه چهار مایلی غرب اصفهان آتشگاه (محل آتش ») ، harkening بازگشت به سنت قبلی صعودی تپه ها می شود و نزدیک به آسمان است. قدیمی
ترین سایت های باستان شناسی یافت شده چه خواهد بود امروزه به عنوان یک
آتشکده به رسمیت شناخته شده ، خواجه ، کوه در نزدیکی دریاچه هامون در
سیستان است. باقی
مانده نشان می دهد خلوتگاه درونی که در آن آتش مستقر شد و مطابق با آنچه
که مسلمان نویسنده قزوینی در سایت در قرن 13th مشاهده است. ویژگی
های است که تمام این نویسندگان مشاهده شده است که متناظر با حکم کتاب مقدس
زرتشتیان ، آتش همیشه سوز در رگ سنگ تشریفاتی ، ماسک پارچه بیش از
سوراخهای بینی و دهان برای جلوگیری از آلودگی از نفس فرسوده ، بسته نرم
افزاری را از شاخه های کوچک (barsom) برگزار شد کشیش ، و انبرک های نقره ای ویژه برای رسیدگی به آتش است. این ویژگی های اساسی هنوز هم رایج امروز ، هر چند کمی تغییر.Agiary -- بزرگ آتشجدای از femples جزئی آتش (آتش الکترونیک aduran) ، سه آتش سوزی بزرگ گفت شده مطرح شده توسط اهورا مزدا آورده شدند. با گذشت زمان این همراه با افسانه های قهرمانان فارسی مانند جمشید و رستم و معجزات شد گفت : در آنها رخ می دهد. این آتش سوزی Adur ، Burzen مهر Adur Farnbag و Adur Gushnasp شد. قدمت آنها به این واقعیت که خاستگاه خود را احاطه شده توسط افسانه در دوران اولیه سلسله ساسانی تبدیل شده بود اذعان. Bundahishn
بزرگ می گوید آتش های بزرگ از زمان خلقت وجود داشته و آورده شده مندرج در
پشت Srishok گاو نر به انتشار ایمان بود ، برطرف کردن شک ، و برای محافظت
از تمام نوع بشر. اما آتش های بزرگ نیز وسایل نقلیه از تبلیغ و نمادهای حاکمیت Shahenshah. علاوه
بر به شاه نمادگرایی بهره برداری از آنها ، کشیش (mobeds) از این مربوطه
"آتش سلطنتی" با یکدیگر رقابت را به منظور جلب زائران از طریق ترویج افسانه
ها و معجزات گفته را در سایت خود اتفاق می افتد. موضع گیری بیشتر بوسیله ی مرتبط هر آتش با یکی از سه طبقه ساخته شده بود. وضعیت
اجتماعی Adur Burzen ، مهر است پس از Adur Farnbag آتش (شریف) به آتش
بالاترین طبقه ، روحانیت ادعا بود کاهش داده شد ؛ و Gushnasp Adur که از
کلاس جنگجو ادعا شد ، در نتیجه ترک تنها کمترین کلاس از herdsmen و کشاورزان برای Adur Burzen مهر. اما در حقیقت سیاست این واقعیت که Burzen Adur - مهر مقدس ترین و قوی ترین باقی مانده تغییر دهید. این آتش سوزی ها و آتش سوزی جزئی در سراسر سرزمین های امپراتوری فارسی تا حمله عرب و آزار و اذیت که دنبال سوزاندن ادامه داد.Agiary -- از تهاجمات مسلمان در حال حاضرپس از حملهی اعراب به ایران در قرن هفتم میلادی ، مذهب بومی زیرزمینی به علت تبلیغ و آزار و اذیت تهاجمی رانده شد. آتشکده
و یا مصادره شد و نابود شده و بنابراین زرتشتیان ، و یا gabr آنها به دست
می آمد شناخته شده pejoratively ، شروع به پرستش خصوصی در ساختمان های با
نمای undescript. هنگامی
که زرتشتیان از فرار از ایران برای پیدا کردن پناهگاه در قرن 8th ، آنها
انجام این سنت ، همراه با Iranshah آتش (Adur Burzen - مهر) به هند است. در
هند سنت جدید مسکن آتش در گلدان فلزی به نام afrinagan آغاز شد پس از حمله
اسلامی هند مجبور است آنها را به آن از Navsari حمل و نقل را به مکان های
متعدد از جمله غارهای Bahrot و در نهایت به مکان فعلی خود را در Udwada. امروز ، علاوه بر faravahar این نماد بیشتر یاد زرتشتی است. در زمانی که آنها به صادرات afrinagans به آنها هم مذهبان که در ایران ماند ، به خصوص در Yezd و کرمان.Agiary -- معابد آتش سوزی امروزآتشکده امروز در ملاقات با مکان هایی برای زرتشتیان ، و همچنین مسکن آتش مقدس است. غیر
زرتشتی هستند به شدت از آتشکده ، ممنوع از ترس که حضور کسی در ایمان و یا
از تبار فارسی خالص نیست آغاز خواهد شد فضای مقدس را آلوده. زرتشتیان اصرار دارند هر چند که این به معنی این نیست توهین غیر زرتشتیان ، اما نقطه به شیوه های مشابه در سایر ادیان است.شخص
غیر روحانی به طور معمول وارد آتشگاه ، ارائه کمک مالی دریافت ارائه صندل ،
استحمام و انجام نماز اولیه قبل از ورود به اتاق که خانه آتش است. این
اتاق است که اغلب دایره ای که در آن کشیش ساکن ، Mobeds ، حفظ تماشای بیش
از circumbabulate و انجام این تشریفات در مقابل 24 ساعت در روز است. وقتی عابد وارد خواهند صندل (و یا دیگر سوخت بو شیرین ، مانند کندر ، مشخص شده در اوستا) به آتش ارائه دهد. مناجات
به آتش (آتش Nyayesh) خواهد بود در اوستایی استناد به روح القدس خوانده و
کشیش ملاقه ویژه خاکستر مقدس تقدیم به layperson که به نوبه خود آن را بر
روی پیشانی و پلک خود را پاک استفاده.این است که برای زرتشتی برای دیدار از معبد آتش به مؤمن لازم نیست. آنها ممکن است یک کشیش به تلاوت دعا برای آنها ، پرداخت ، اما لازم نیست حضور داشته باشند. وجود
این که هیچ معادل زرتشتی از سبت وجود دارد ، آتش معبد حضور قابل توجه است
در طول جشن های فصلی (Gahambars) ، و به ویژه سال نو (نوروز).Agiary -- لیست Behrams آتش
Yezd آتش بهرام ، 470 ، در یزد ، ایران
Iranshah آتش بهرام ، Udwada (تخمین 720 در سنجان) ، هند
ست Khurshedji Tehmulji دسای آتش بهرام ، 1765 در Navsari ، هند
ست Pestonji Kalabhai وکیل آتش بهرام ، 1823 در سورات ، هند
ست Dadabhai Nusserwanji Modi آتش بهرام ، 1823 در سورات ، هند
ست Hormusji Bomanji Wadia آتش بهرام ، 1830 در مومبای ، هند
ست Cavasji Byramji Banaji آتش بهرام ، 1845 در مومبای ، هند
ست Dadhibhai Nusserwanji Dadiseth آتش بهرام سال 1873 در مومبای ، هند
Zarthusti Anjuman آتش بهرام ، 1897 در مومبای ، هند
شریف آتش بهرام ،؟ ، در شریف آباد ، ایرانAgiary -- فهرست آتشکده : جنوب آسیا
Banaji Limji Agiary ، بمبئی (ساخته 1708)
Manekji Agiary Sett ، بمبئی (ساخته 1733)
آقا J.J. Agiary ، پون
پارسی - در - E مهر ، کراچی (1848)
Minocher Pundole Adarian ، UdvadaAgiary -- فهرست آتشکده : ایرانAgiary -- فهرست آتشکده : ایران
پیر سبز ، چک چک ، ایران. سایت های زیارتی.
پیر الکترونیکی Herisht
پیر الکترونیکی Narestaneh
پیر الکترونیکی بانو
پیر الکترونیکی Naraki
ارباب رستم Guive دادگاه ، رسالت ، ایران
؟ ، Rachune ، ایران
Ghazimabad آتش Kadeh
Qoleh AsadanAgiary -- فهرست آتشکده : شمال امریکا
Ardab Rustom Guiv Darbe مهر ، 1977 در نیویورک ، ایالات متحده آمریکا
مهربان Guiv Darbe مهر ، 1978 در تورنتو ، کانادا
Ardab Rustom Guiv Darbe مهر ، 1983 در شیکاگو ، ایالات متحده آمریکا
Ardab Rustom Guiv Darbe مهر ، 1985 در ونکوور ، کانادا
Rustom Guiv در - E مهر ، 1986 در لس آنجلس ، ایالات متحده آمریکا
مرکز زرتشتیان آمریکای شمالی ، سال 1990 در واشنگتن ، دی سی ایالات متحده آمریکا
میراث زرتشتی و مرکز فرهنگی ، سال 1996 در هوستونAgiary -- لینک های مرتبط
زرتشتی
زرتشت
Apart from minor fire temples (
atash-e aduran), were the three
Great fires said to have been brought forth by Ahura Mazda . Over time
these became associated with the legends of Persian heroes such as
Jamshid and
Rustam
and miracles were said to happen at them. These fires were Adur
Burzen-Mihr, Adur Farnbag, and Adur Gushnasp. Their antiquity is
attested to by the fact that their origins had become surrounded by
legends during the early Sasanid dynasty. The
Greater Bundahishn
says the Great fires had existed since creation and had been brought
forth on the back of the ox Srishok to propagate the faith, dispel
doubt, and to protect all humankind. But the Great fires were also
vehicles of propaganda and symbols of the Shahenshah's sovereignty. In
addition to Shah's exploiting their symbolism, the priests (
mobeds)
of these respective "Royal Fires" would compete with each other to draw
pilgrims by promoting the legends and miracles said to happen at their
site. Further posturing was made by associating each fire with one of
the three classes. The Adur Burzen-Mihr’s social status was lowered
after the Adur Farnbag fire (
Sharifabad)
was claimed to be the fire of the highest class, the priesthood; and
the Adur Gushnasp was claimed to be that of the warrior class, therefore
leaving only the lowest class of herdsmen and farmers for the Adur
Burzen-Mihr. But in truth the politics did not change the fact that the
Adur Burzen-Mihr remained the holiest and most powerful. These fires and
minor fires continued to burn throughout the lands of the Persian
Empire until the Arab invasion and the persecution which would follow.
http://encycl.opentopia.com/term/Fire_temple
بزرگ آتش
به غیر از آتشکده آدران ( aduran)، سه آتش بزرگ گفته شده مطرح شده توسط اهورا مزدا آورده شدند. با گذشت زمان این همراه با افسانه های قهرمانان فارسی مانند جمشید و رستم و معجزات شد گفت : در آنها رخ می دهد. این آتش Adur، Burzen مهر Adur Farnbag و Adur Gushnasp شد. قدمت آنها به این واقعیت که خاستگاه خود را احاطه شده توسط افسانه در دوران اولیه سلسله ساسانی تبدیل شده بود . Bundahishn بزرگ می گوید آتش های بزرگ از زمان خلقت وجود داشته و آورده شده مندرج در پشت Srishok افکار عمومی به انتشار ایمان پرداخت، برطرف کردن شک ، و برای محافظت از تمام نوع بشر. اما آتش های بزرگ نیز وسایل نقلیه از تبلیغ و نمادهای حاکمیت Shahenshah. علاوه بر به شاه نمادگرایی بهره برداری از آنها، کشیش (mobeds) از این مربوطه "آتش سلطنتی" با یکدیگر رقابت را به منظور جلب زائران از طریق ترویج افسانه ها و معجزات گفته را در سایت خود اتفاق می افتد. موضع گیری بیشتر بوسیله ی مرتبط هر آتش با یکی از سه طبقه ساخته شده بود. وضعیت اجتماعی Adur Burzen، مهر است پس از Adur Farnbag آتش ((Sharifabad) ) به آتش بالاترین طبقه، روحانیت ادعا بود کاهش داده شد؛ و Gushnasp Adur که از کلاس جنگجو ادعا شد، در نتیجه ترک تنها کمترین کلاس از herdsmen و کشاورزان برای Adur Burzen مهر. اما در حقیقت سیاست این واقعیت که Burzen Adur - مهر مقدس ترین و قوی ترین باقی مانده تغییر دهید. این آتش سوزی ها و آتش سوزی جزئی در سراسر سرزمین های امپراتوری فارسی تا حمله عرب و آزار و اذیت که دنبال سوزاندن ادامه داد.
مقدس ترین آتش پس از سه آتش بزرگ آذرگشنسب ، آذرفرنبغ و آذربرزین
مهر که برای روشن کردن ، تقدیس و به تخت نشاندن آن از پانزده نوع آتش پیشه وران مختلف
به همراه آتش حاصل از صاعقه استفاده میشود و پس از یکسال تقدیس توسط موبدان مراسم
به تخت نشاندن آتـش ورهرام صورت می پذیرد ، در حال حاضر در ایران تنها در یزد و
کرمان آتش ورهرام روشن میباشد ، آتش ورهرام یزد در زمان ساسانیان تقدیس شده و پس
از نقل مکانهای بسیار اکنون در یزد از آن نگهداری میشود . در هند هشت آتش ورهرام
وجود دارد که معروفترین آن بنام «آتش ورهرام ایرانشاه» بیش از هزار و دویست سال پیش تقدیس شده است
یعنی از زمان مهاجرت پارسیان به هند و از آن در اودواده نگهداری میشود ، یک آتـش ورهرام
در نو ساری ، چهار آتش ورهرام در بمبئی و دو آتش ورهرام در سورت تقدیس شده است . در
متون دینی تاکید شده که در هر شهری در کنار آتشکده ها و زیارتگاههای دیگر باید یک
آتش ورهرام نیز وجود داشته باشد . برای روشن کردن آتش آتشکده های دیگری که در همه
شهرها و روستاهای زرتشتی نشین قرار دارند از ده نوع آتش طبقات مختلف و برای تقدیس
آن توسط موبدان به یکماه زمان نیاز میباشد و پس از آن مراسم تخت نشینی آتش در آتـشکده
انجام میگیرد .
شاه
ورهرام ایزد : زیارتگاهی است که در شهرها و روستاهای زرتشتی نشین وجود دارد و
مخصوصاً در روزهای ورهرام ایزد ،اشتاد ایزد به به زیارت شاهورهرام ایزد میروند و
برای تندرستی ، کارگشایی و سپاس و ستایش اهورا مزدا به نیایش میپردازند و برای خود
و خانواده و دیگر بهدینان آرزوی شادزیوی ، دیرزیوی و به کامه زیوی می نمایند
آتش بهرام(ورهرام): این آتش ترکیبی است از ۱۵ آتش زمینی و یک آتش با منشا
آسمانی(برق آسمان). آمده است که این آتش باید ۱۱۲۸ بار تطهیر می شده و
مراسم تقدیس آن یک سال به طول می انجامیده است. ۱۵ آتش زمینی عبارت بودند
از: آتش آتشدان پادشاه/استاندار/فرماندار، فرمانده ارتش، پیشوای دین،
درویش/صاحب دل، زرگر، کوزه گر، آجرساز، رنگرز، ضرابخانه، آهنگر، اسلحه ساز،
نانوا، تقطیر، چوپان، مرده سوز و برق آسمان. اهمیت به سزایی داشته و خاموش
شدن آن با خاموش شدن دین همراه شمرده می شده است. شاهان ساسانی پیش از
تاجگذاری پیاده به مکانی که آتش ورهرام در آن نگهداری می شد می رفتند و در
آن جا تاجگذاری می کردند.
