آموزش های اخلاقی گات های اشو زرتشت

یکتاپرستی : گاتها نخستین کتاب سپندینه ای است که از چندین هزار سال پیش مردمان را به شاهراه یگانگی راهنمائی نموده و بر ضد گروه پروردگاران آریایی آیین مزدیسنا (یکتاپرستی) را استوار ساخت. در سراسر اوستا خداوند یگانه اهورامزدا (دانای بزرگ هستی بخش) نامیده شده است.

هدف از آفرینش انسان

ما زرتشتیان بر این باوریم که خداوند ما را آفریده است، تا زندگانی را

تازه کنیم و جهان را نو سازیم. تازه گردانی و نوکردن زندگانی و جهان

مادی مقصود و هدف آفرینش است.

به زبان گات های سپندینه، به کار و کوشش برای نوکردن زندگانی "نبردکردن با اهریمن یا انگره مینو"گفته میشود . خویش‌کاری هر زرتشتی نبرد کردن با اهریمن است. هر یک از مردمان برای خویش‌کاری کردن آفریده شده‌اند. در زندگانی روان هر یک از مردمان در برابر کارهای او مسول است و در مینو روان به داوری فراخوانده می‌شود. پس از داوری ، روان پاداش یا پادافره خواهد گرفت.

در گیتی اگرهر کسی خویش‌کاری‌های فردی واجتماع خود را به سرانجام رساند ، فَرَه به او رو می‌کند وخوشبخت و دارا و توانا می‌شود و فرهمند می‌گردد.

تازه گردانیدن زندگانی یک راه دارد و آن نیز "راه اشویی" است. به "راه اشویی رفتن هم‌آهنگ شدن با"اشا"است.
هم‌آهنگی با اشا به معنای رفتن به "راه اشویی" است. راه در جهان یکی است و آن راه اشویی است. رفتن به راه اشویی یا عمل کردن به فلسفه‌ی دین زرتشتی آسان نیست. هم‌آهنگی با اشا به معنای آن است که هر لحظه و همیشه باید آگاهانه و از روی دانش و خرد نیکی بر بدی برگزیده شود.

برای برگزیدن نیکی باید آگاه و خردمند و دانا بود. آسنَ خرد یا خردذاتی را خداوند در نهاد هر یک از ما قرارداده است و خود ما نیز می‌توانیم با آموختن، گوشو سرود خرد یا خرد اکتسابی بدست آوریم. با کمک خردذاتی می‌توانیم دانش و آگاهی بدست آورده خردمند شویم و جهان را نو کنیم.

از دیدگاه دین زرتشتی، کار و اندیشه انسان، می‌باید پیوسته در حال نوآوری باشد. زندگی بدون آفرینندگی، تیره و خاموش و مرگ آور است. کاشتن یک گُل و یا درخت تا نوشتن یک نوشتار و کتاب ، ساختن یک آهنگ و ایجاد یک هنر، زادن یک فرزند و فرآورد یک محصول ، همه وهمه خدمت و یاری به آفرینش است.

تنها زندگی‌ای شکوهمند و سرشار و زنده است که در آن همه نیروهای انسانی به کار می‌افتد وهنر و نوآوری و شادی و خوشبختی تا جنب و جوش ، کوشش و پویش همه جا را فرا می‌گیرد.

واپس گرایی، کهنه پرستی و خشک اندیشی در آرمان زرتشتی ناستوده و ناشایست است.

گفتن"جهان و کارجهان جمله هیچ در هیچ است" در دین زرتشتی گناه است.

در دین زرتشتی، انسان باید پیوسته برای بالا بردن توان بدنی، خرد و روان خویش و همچنین برای بالا بردن توان اقتصادی، دینی و سیاسی خود ابزارآلات ، شیوه و وسایل نوی بیافریند.

انسان باید برای همزیستی با یکدیگر و ایجاد تمدن، پویا و سودرسان برای همه،‌پیوسته درتلاش باشد.
آرمان زندگی انسان ، آبادانی و شادمانی جهانیان است که می‌توان با اندیشه، گفتار و کردار نیک به آن دست یافت.

در نماز اشم وهو ، می‌خوانیم:

"خوشبختی است، خوشبختی از برای کسی است که بهر بهترین راستی، راست و پاک باشد"

 خوشبخت کسی است که، کار خوب را تنها برای خوب‌بودن خودِ آن کار انجام دهد و هیچگونه چشمداشتی نداشته باشد.

«پروردگارا بشود مانند کسانی شویم که جهان را به سوی تکامل و آبادی پیش می‌برند. ای خداوند جان و خرد و ای هستی بخش بزرگ، بشود که در پرتو "راستی و پاکی" از یاری تو برخوردار گردیم تا زمانی که ما دستخوش بدگمانی و دودلی هستیم، اندیشه و قلب ما یکپارچه به توجه پیدا کند.»

اهنودگات، هات30، بند9

«ای مزدا کسیکه همیشه به اندیشه‌ی، ایمنی و سود خویش است، چگونه به جهان شادی بخش مهر خواهدورزید؟ پارسایانی که در برابر هنجار هستی و راستی وپاکی زندگانی می‌کنند، در مکانی که پرتو خورشید تو درخشان و جایگاه دانایانست، به سر خواهند برد.»

سپنتمد گات، هات 50 ، بند2

اشو زرتشت

اشو زرتشت-1768 سال پیش از میلاد روز ششم فروردین در سرزمین ایران زاده شد کتاب اوستا زادگاه پیامبر را رگه محلی در کناردریاچه چیچست گزارش کرده است.
پدر اشو زرتشت پورشسب ؛مادرش دوغدو و همسر وی هووی نام داشته است ؛فرزندان اشوزرتشت سه پسر بنام ایسدواستر ؛اُروَتدنَر و خورشیدچهر و سه دختر به نام های تریتی ؛ فرین ؛ پورچیستا بودند.
آَشوزرتشت ؛ در نوجوانی باورهای خرافی مردم و پرستش خدایان را نادرست دانست. در 20 سالگی تنهایی را برگزید و به طبیعت روی آورد و پروردگار خود را با دیده دل شناخت وی در سی سالگی از سوی خداوند به پیامبری برگزیده شد.
اَشو زرتشت در اندیشه و پیامش خداوند اَهورامزدا نام دارد . اَهورا یعنی ((هستی بخش))؛مز یعنی بزرگ و دا یعنی دانش از دیدگاه زرتشت خداوند کینه توز ؛ انتقام جو ؛خشمناک و مجازات گر نیست بلکه سراسر نیکی و داد است.