اوستا، میراث مشترک فرهنگی جهانیان، کهنترین نوشتار آریاییان و نامهٔ دینی مزداپرستان است. بخشهای گوناگون این مجموعهٔ کهن، از زمانی در حدود نیمهٔ هزارهٔ دوم پیش از میلاد به بعد پدید آمد و در طول سدههای متوالی از نسلی به نسلی دیگر رسید تا سرانجام در روزگار ساسانیان، آنچه بر جا مانده بود، به خطی بهنام "دین دبیره" به نگارش درآمد و شکلی منظم و مدون یافت. اما رویدادهای بعدی مانع از آن شد که این مجموعه، دست نخورده و به همان صورت تدوین شده در عصر ساسانی به نسلهای پسین برسد و بجز "گاهان پنجگانهٔ زرتشت" و "وندیداد" - که همهٔ آن باقی مانده است - از دیگر بخشهای کتاب، بیش از یک چهارم آنها موجود نیست.[۱]
ادامه مطلب ...سرودههای گاهان |
گاتها (گاتاها) (اوستایی گاتا، سانسکریت گاثا، پهلوی گاسان، معادل پارسی امروزی گاهان) ۱۷ سرودهای است که از دیرباز از سخنان اشو زرتشت اسپنتمان دانسته میشده[۱] و در برگیرنده پیام و آموزشهای وی[۲] و بنیاد دین زرتشتی است[۳] و کهنترین و مقدسترین[۴] بخش کتاب اوستا شمردهمیشود.
ادامه مطلب ...