راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

آتش بهرام(آتش ورهرام)


Zoroastrian Villages & Neighbourhoods - Deh

The Zoroastrians of Yazd, even those living outside of Yazd, maintain a strong affiliation to their ancestral village or deh ('village' here also refers to the suburbs and neighbourhoods of Yazd city). When meeting for the first time, during introductions, Yazdi Zoroastrians seek to establish the village affiliation of the other. Each of the villages have a stereotyped characteristic attached to it and its members are similarly thought to have a stereotyped temperament. For instance, people from Sharifabad, one of the oldest villages, are thought to be the most conservative and orthodox, while those from Khorramshah are presumed to be wealthy. Qasemabad, the district closest to the Yazd city dakhmas (that are atop hills just outside the southern city limits) is a relatively new deh. Mahal-e Yazd / Mahale-ye Yazd, is the Zoroastrian section of old Yazd city proper. Recently, families from other dehs such as Maryamabad, Khorramshah and Qasemabad, have taken up residence in the mahale and therefore its residents are considered to be cosmopolitan and progressive.

In the past, perhaps in an attempt to remain as inconspicuous as possible and thereby avoid the jealous or angry attention of their Muslim neighbours, these dehs or neighbourhoods were fairly self-sufficient, independent and insular. These characteristic has changed dramatically in the last fifty years. As Zoroastrian Yazdis continue to move away from the traditional dehs, the latter have begun to suffer from neglect. According to Annahita Farudi and M. Doustdar Toosarvandani, the gardens or baghs of Qasemabad, sometimes used as summer retreats for the inner-city dwellers for instance, now "languish unkempt and overgrown inside their crumbling mud walls." In addition, they note that only a very few deh "residents still keep goats, as they all once did, housing them at night in the front rooms of their kahgel (straw mud) houses."


Turkabad, Home of the Mobedan Mobed

The high priest of Zoroastrians in medieval Iran was called the Mobedan Mobed, the Mobed of Mobeds. He was also known as the Dasturan Dastur. The inconspicuous seat of the Mobedan Mobed of Yazd was the town of Turkabad (also spelt Torkabad).

Turkabad is a town four kilometres northwest of Ardakan (Arda is related Old Persian arta which is in turn related to r'ta and asha). Turkabad is also fairly close to Sharifabad. Together they formed the spiritual home, not just of Yazdi Zoroastrians, but of all Zoroastrians in medieval Iran. While, two hundred and fifty kilometres to the southeast, the city of Kerman had its own Dasturan Dastur, they nevertheless acknowledged the supremacy of Yazd's Dasturan Dastur.

Turkabad remained the home of the Dasturan Dastur until he was compelled to move to Yazd city during the reign of the Nader Shah (1736-1747 CE), perhaps so that the high priest's activities could be better observed by the governor. During Nadir's reign many Zoroastrians were butchered.


Rivayats

In the mid 1400s CE, when Indian Zoroastrians sought authoritative answers to religious questions on practices and observances, they journeyed to Turkabad. These visits would continue for nearly three hundred years and the answers to the questions would form the book of Rivayats, assembled by Ervad Bamanji Nusserwanji Dhabhar and Published by the K. R. Cama Oriental Institute, Bombay, in 1932. The first visit was by Nariman Hoshang whose patron was Changa Asa of Navsari (also see our page on Early Parsi History - Sanjan. Nariman spoke very little Persian and therefore had to live a year in Yazd, supporting himself as a small merchant, before he knew enough Persian to accomplish his mission. He returned to India 1478 carrying the answers and two pazand manuscripts and a long letter. Over the next 300 years until 1773, twenty-five additional messengers would make that journey Over a period of almost 300 years, from 1478 to 1773, twenty-six messengers


Sharifabad's Shah Bahram Izad Pak - Oldest Existing Consecrated Fire

Close to Turkabad, the village of Sharifabad became the home of not one, but two of rescued consecrated eternal fires or Atash Bahrams. When they were brought to Sharifabad, in order that they may escape the attention of those that sought to extinguish them, they were housed in non-descript mud houses indistinguishable from houses in the neighbourhood. Western traveller and author Chardin, writes that the Zoroastrians bought peace by remaining as inconspicuous as possible and by making generous 'presents' to the authorities and mullahs. The humility of the fire's home and the lack of ostentation or grandeur came to exemplify the Yazdi Zoroastrian spirit.

One of the two Sharifabadi fires was called the Adur Khara, said to be related to, or taken from, the Adur Farnbag of old (the words Adar and Atash are synonymous. Both mean fire). The other was the Adar Varharan (also called Shah Adar Varahram Izad), later called the Atash Bahram, rescued, according to Masoudi, from Istakhr. At Sharifabad, the two fires were united as one, the Shah Behram Izad Pak, and we understand that today, the united fire has its home in Yazd city.

[Etymology of Bahram (or Behram): Middle Persian Varharan from Avestan verethrakhnahe or verethraghna meaning victorious and verethra meaning victory or that which repels a foe.]


Hiromba

The festival of fire called Hiromba (making bonfires), elsewhere celebrated as Sadeh, takes place in Sharifabad (or nearby Pir-e Hirisht). In 2006, the festival was celebrated on April 15, when about 3,000 Zoroastrians from all parts of Iran including Yazd, Kerman, Isfahan, Shiraz, and Tehran gathered to take part in the ceremony. The participants reportedly brought wood with them to feed and sustain the fire. At the close of festivities, they took parts of the fire placed in a censer back home with them. Hiromba may be a local Yazdi version of Sadeh and the difference in dates may be because traditional Yazdis use the Qadimi rather than the Fasli calendar (see types of calendars in our Calendar page).


Yazd Atash Bahram / Atash Kadeh

The eternal fire at the Atash Bahram, Yazd, Iran
The eternal fire at the Atash Bahram, Yazd, Iran
Credits: Various - photographer unknown

The name Atash Bahram (Victorious Fire) more accurately defines the grade of consecrated fire in the temple, than it does the temple. However, the name has now come to mean the temple that houses the highest grade of fire used in Zoroastrian worship (also please see our page on Atash Bahrams). The Yazd Atash Bahram is said to be Iran's only temple housing Atash Bahram. However, the fire temple in Sharifabad, did house an Atash Bahram, and if that fire has been continuously maintained, then its temple would also be an Atash Bahram. The plaque of the Yazd city temple calls the temple an Atash Kadeh (Fire Temple) a more general name for a temple containing a consecrated fire (temples without consecrated fires are called Dar-e Mehrs or Darbe Mehrs).

In addition to the current existence of an Atash Bahram in Sharifabad, there are two Yazd city Atash Bahrams of which we have a record: the old Atash Bahram renovated by Maneckji Limji Hataria and the present or modern Atash Bahram. It is sometimes quite difficult to separate references in literature between the two. Once again, if the fire in the older temple has been maintained, then it too is an Atash Bahram, giving us the possibility that there may exist (or have until very recently have existed) at least three Iranian Atash Bahrams.

Prof. John Hinnells in his article at Encyclopaedia Iranica citing (Patel and Paymaster*, I. p. 83) states; "N. Kohaji (d. 1797), an agent for British ships coming to Surat, built a structure for the sacred fire in Yazd and sent the sacred fire from Surat to Yazd by road and purchased two properties to cover its upkeep." Since Kohaji died in 1797, the installation of the Surat fire brought in Yazd likely occurred in the mid 1700s. [* B.B. Patel and Rustam B. Paymaster, Parsi Prakash, vols 1-7, Bombay, 1888-1942.] ,

و اینهم ترجمه گوگل آن:روستاهای زرتشتی و محله -- دهزرتشتیان یزد ، حتی آنهایی که در خارج از یزد زندگی می کنند ، حفظ وابستگی قوی به روستای اجدادی خود و یا DEH ('روستا' در اینجا نیز به حومه شهر و محله از شهرستان یزد اشاره). هنگام ملاقات برای اولین بار ، در مقدمه ، زرتشتیان یزدی به دنبال ایجاد وابستگی روستای دیگر. هر کدام از روستاها دارای مشخصه کلیشه ای به آن متصل است و اعضای آن به طور مشابه به خلق و خو کلیشه. به عنوان مثال ، تصور مردم از شریف ، یکی از قدیمی ترین روستاهای ، محافظه کار و ارتدکس ، در حالی که کسانی که از Khorramshah اصل باشد ثروتمند است. Qasemabad منطقه نزدیک به dakhmas شهرستان یزد (که در بالای تپه در خارج از محدوده شهر جنوبی) DEH نسبتا جدید است. چهارمحال یزد / یزد Mahale نامه ، بخش زرتشتی از قدیمی شهرستان یزد مناسب است. به تازگی ، خانواده از dehs دیگر مانند Maryamabad ، Khorramshah و Qasemabad گرفته اند تا اقامت در mahale و در نتیجه ساکنان آن در نظر گرفته می شود جهان وطنی و مترقی شده است.در گذشته ، شاید در تلاش برای باقی  ماند ن به نامریی که ممکن است و در نتیجه اجتناب از توجه حسادت یا عصبانیت از همسایگان مسلمان خود ، این dehs یا محله نسبتا خود کافی است ، مستقل و منزوی بودند. این مشخصه به طور چشمگیری در پنجاه سال گذشته تغییر کرده است. همانطور که Yazdis زرتشتیان همچنان به حرکت به دور از dehs های سنتی ، دومی شروع به از غفلت رنج می برند. با توجه به Annahita Farudi و M. Doustdar Toosarvandani ، باغ و یا baghs Qasemabad ، گاهی اوقات به عنوان خلوت تابستان برای ساکنان داخلی شهری به عنوان مثال استفاده می شود ، در حال حاضر "با چشمان خمار نگریستن ژولیده و بیش از حد رشد در داخل دیواره های گل خود فاسد شده است." علاوه بر این ، آنها توجه داشته باشید که تنها تعداد کمی از DEH "ساکنان هنوز نگه داشتن بز ، همه آنها بود ، و مسکن آنها را در شب در اتاق های مقابل kahgel خود را (کاه گل) خانه."Turkabad ، صفحه اصلی معبد Mobedanکاهن اعظم زرتشتیان در ایران قرون وسطی Mobedan معبد ، معبد از Mobeds نامیده می شد. او همچنین به عنوان Dastur Dasturan شناخته شده است. صندلی کم رنگ از Mobedan معبد یزد شهر Turkabad (املای Torkabad) بود.Turkabad شهر است چهار کیلومتری شمال غرب اردکان (Arda به آن مربوط است آرتا فارسی قدیمی است که به نوبه خود مربوط به r'ta و آشا). Turkabad نیز نسبتا نزدیک به شریف. با هم آنها تشکیل خانه ، معنوی نه فقط زرتشتیان یزدی ، اما از همه زرتشتیان ایران قرون وسطی در. در حالی که ، دو صد و پنجاه کیلومتر به سمت جنوب شرقی شهر کرمان به حال خود را Dasturan Dastur ، آنها با این وجود اذعان کرد برتری Dasturan Dastur یزد است.Turkabad خانه Dastur Dasturan باقی ماند تا زمانی که مجبور شد به حرکت به شهر یزد در طول سلطنت نادر شاه (1736-1747 میلادی) ، شاید به طوری که فعالیت کاهن اعظم می تواند بهتر توسط فرماندار مشاهده است. در دوره سلطنت نادر بسیاری از زرتشتیان بودند butchered.Rivayatsدر اواسط 1400s CE ، زمانی که زرتشتیان هند به دنبال پاسخ معتبر به پرسش های مذهبی خود را بر اعمال و مشاهدات ، آنها به Turkabad سفر. این بازدیدکننده داشته است را برای نزدیک به سه صد سال ادامه خواهد داد و پاسخ به سوالات کتاب از Rivayats ، به صورت مونتاژ توسط Ervad Bamanji Nusserwanji Dhabhar و منتشر شده توسط موسسه KR Cama شرقی ، بمبئی ، در سال 1932. اولین بازدید توسط نریمان هوشنگ که حامی آسا Changa Navsari (همچنین مراجعه کنید به صفحه ما در پارسی تاریخچه در اوایل بود --. سنجان نریمان صحبت کرد بسیار کمی فارسی و در نتیجه تا به حال برای یک سال در یزد زندگی می کنند ، حمایت خود را به عنوان یک تاجر کوچک ، قبل از او بود می دانست به اندازه کافی برای به انجام رساندن ماموریت خود را فارسی او به هند 1478 در پاسخ به آن و دو نسخه خطی پازند و یک نامه طولانی را حمل می بازگشت. در طول 300 سال آینده تا 1773 ، بیست و پنج رسولان اضافی خواهد بود که سفر در طول یک دوره تقریبا 300 سال ، از 1478 تا 1773 ، بیست و شش رسولانشاه بهرام ایزد پاک شریف -- قدیمی ترین موجود وقف آتشنزدیک به Turkabad ، روستای شریف آباد خانه یکی نمی شد ، اما دو تن از نجات آتش سوزی ابدی وقف یا Bahrams آتش. هنگامی که آنها به شریف آباد آورده بودند ، به منظور است که آنها ممکن است توجه کسانی که به دنبال آنها را خاموش فرار ، آنها را در خانه گلی غیر descript غیر قابل تشخیص از خانه ها در محله مستقر شدند. مسافر غربی و نویسنده شاردن ، می نویسد که زرتشتیان در صلح باقی مانده به عنوان نامریی که ممکن است و با ساخت سخاوتمندانه 'ارائه' به مقامات و آخوندها خریده. تواضع از خانه آتش و عدم خود فروشی و یا عظمت آمد برای نمونه یزدی روح زرتشتی.در یکی از دو آتش سوزی Sharifabadi Khara Adur نامیده می شد ، گفت : می شود مربوط به آنها نمیدهد ، و یا گرفته شده از Farnbag Adur (ادار کلمات و آتش مترادف هستند و هر دو آتش متوسط). دیگر Varharan ادار (همچنین به نام ایزد شاه ادار Varahram) بود ، بعدها به نام بهرام آتش ، نجات ، با توجه به مسعودی ، از Istakhr. در شریف ، دو آتش سوزی به عنوان یکی ، شاه بهرام ایزد پاک متحد شدند ، و ما درک می کنیم که امروز ، آتش متحده خانه خود را در شهرستان یزد.[ریشهشناسی بهرام (یا بهرام) : Varharan از verethrakhnahe یا verethraghna اوستایی فارسی میانه به معنی پیروزی verethra معنای پیروز است و یا آن که دشمن را نیز همین طور است.]Hirombaجشنواره آتش Hiromba (ساخت از روی شعله آتش) نامیده می شود ، در جای دیگر به عنوان سده جشن می گیرد در شریف (یا در این نزدیکی هست پیر الکترونیکی Hirisht). در سال 2006 ، این جشنواره در تاریخ 15 ماه آوریل ، زمانی که در حدود 3،000 تن زرتشتیان از تمام نقاط ایران از جمله یزد ، کرمان ، اصفهان ، شیراز و تهران جمع شده بودند برای شرکت در مراسم جشن گرفته می شد. شرکت کنندگان گزارش شده به چوب با آنها را به تغذیه و حفظ آتش. در پایان جشن ، آنها در زمان بخش هایی از آتش قرار داده شده در مجمر پشت خانه با آنها است. Hiromba ممکن است یک نسخه محلی یزدی سده و تفاوت در خرما ممکن است به دلیل Yazdis های سنتی استفاده از Qadimi به جای تقویم Fasli (نگاه کنید به انواع تقویم در صفحه تقویم ما).آتش بهرام یزد / آتش Kadehآتش ابدی در آتش بهرام ، یزد ، ایرانآتش ابدی در آتش بهرام ، یزد ، ایرانمعارفه ها : مختلف -- ناشناخته عکاسنام آتش بهرام (آتش پیروز) با دقت بیشتری تعریف کلاس از آتش در معبد وقف ، از آن معبد است. با این حال ، این نام در حال حاضر به معنی معبد است که بالاترین درجه از آتش مورد استفاده در عبادت زرتشت (همچنین نگاه کنید به صفحه ما را در Bahrams آتش) را خانه آمد. یزد آتش بهرام بهرام آتش تنها معبد مسکن ایران ، گفته می شود. با این حال ، معبد آتش در شریف ، خانه آتش بهرام ، و در صورتی که آتش به طور مداوم حفظ شده است ، سپس به معبد خود را نیز به یک آتش بهرام می شود. پلاک شهرستان یزد معبد ، معبد آتش Kadeh (آتشگاه) یک نام کلی برای یک معبد حاوی آتش وقف (معابد بدون آتش سوزی وقف Mehrs - E در یا Mehrs Darbe نامیده می شوند) می نامد.علاوه بر به وجود فعلی بهرام آتش در شریف ، دو شهرستان یزد Bahrams آتش که ما آن را یک رکورد وجود دارد : آتش بهرام قدیمی بازسازی توسط Maneckji Limji Hataria و در حال حاضر یا مدرن آتش بهرام است. گاهی اوقات بسیار دشوار است برای جدا کردن مراجع در ادبیات بین این دو است. یکبار دیگر ، در صورتی که آتش سوزی در معبد قدیمی تر حفظ شده است ، سپس آن را بیش از حد بهرام آتش است ، به ما امکان که ممکن است وجود داشته باشد وجود دارد (و یا تا همین اواخر وجود داشته) حداقل سه Bahrams آتش ایران.پروفسور Hinnells جان در مقاله اش در دایره المعارف ایرانیکا با استناد است (پاتل و سررشته دار * ، I. ص 83) آمده است ، "N. Kohaji (متوفی 1797) ، یک عامل برای کشتی های انگلیسی به سورت ، ساخته شده است ساختار مقدس آتش سوزی در یزد و آتش مقدس را فرستاده شده از سورات به یزد از طریق جاده و خریداری دو خواص پوشش از نگهداری آن است. " از آنجا که Kohaji در سال 1797 درگذشت ، نصب و راه اندازی از آتش سورت در یزد آورده شده به احتمال زیاد در 1700s اواسط رخ داده است. [* BB پاتل و رستم B. سررشته دار ، پارسی پراکاش ، جلد 1-7 ، بمبئی ، 1888-1942.]



آتش ورهرام

A Fire Temple (also Dar-e Mihr, or Atash Kadeh in Iran, Agiary in India, and various names in North America) is a place of worship for Zoroastrians. It is typically a building with a hall and various rooms or chambers, the most holy of which houses a sacred fire, which laymen make offerings to and priests perform rituals before. In Zoroastrianism fire is revered as the son of Ahura Mazda, and represented by the Amesha Spenta Asha Vahishta, or "Best Righteousness." There are three grades of fires: the Atash Dadgah, Atash Adaran, and Atash Behram, sometimes called a "Fire Cathedral".

The Iranians come from the prehistoric Indo-Iranian group, which included what was to become the Vedic culture in India. Being a nomadic people in the Central Asian steppes, fire was a source of not only warmth, but protection at night. Therefore, it became revered, as can be seen in the Rig Veda, where Agni is the first word and remains prominent throughout the Rig Veda. In Hinduism, ceremonies can still be seen in the yajña ceremony. The pre-Zoroastrian equivalent of Agni was the god Ātar, whom was propitiated at the home's hearth and on hill-tops during seasonal festivals, similar to the ancient Greek's worship of Hestia. During this time, usage of familiar ritual implements, such as the barsom, and the sacrament of haoma can be recognized.

Agiary - Development

Originally there were no fire temples. There is no mention of fire temples in Zarathushtra's Gathas, nor is there even an Avestan word for 'fire temple'. The only mention in the Avesta of a place for a stationary fire is in the Vendidad. By the time of the Parthian, and possibly as early as the Achaemenid dynasty, the first fire temples were being built atop artificial earthen mounds, but their architecture was open and had no roofs, as Herodotus, Strabo and Pausanias reported. It was the belief of Zoroastrians at the time that the essence of God could not be shut into walls. An example of this style can be found at Tappeh Meel near Tehran, Takht-e Suleiman, and Nishapur. Though four miles west of Isfahan is the Atashgah ('place of fire'), harkening back to the earlier tradition of ascending hills to be closer to the heavens. The oldest archaeological site found of what would be recognized as a fire temple today is the Kuh-e Khwaja, near Lake Hamun in Sistan. The remains suggest an inner sanctum where the fire was housed and corresponds with what the Muslim writer Qazvini observed at the site in the 13th century. Features that all these writers observed which correspond with the Zoroastrian scriptural edicts are the ever-burning fire in a stone ceremonial vessel, the cloth mask worn over the nostrils and mouth to prevent pollution from the breath, a bundle of twigs (barsom) held by the priest, and special silver tongs for tending the fire. These basic features are still prevalent today, though slightly changed.

Agiary - The Great Fires

Apart from minor fire femples (atash-e aduran), were the three Great fires said to have been brought forth by Ahura Mazda . Over time these became associated with the legends of Persian heroes such as Jamshid and Rustam and miracles were said to happen at them. These fires were Adur Burzen-Mihr, Adur Farnbag, and Adur Gushnasp. Their antiquity is attested to by the fact that their origins had become surrounded by legends during the early Sasanid dynasty. The Greater Bundahishn says the Great fires had existed since creation and had been brought forth on the back of the ox Srishok to propogate the faith, dispel doubt, and to protect all humankind. But the Great fires were also vehicles of propoganda and symbols of the Shahenshah's sovereignty. In addition to Shah's exploiting their symbolism, the priests (mobeds) of these respective "Royal Fires" would compete with each other to draw pilgrims by promoting the legends and miracles said to happen at their site. Further posturing was made by associating each fire with one of the three classes. The Adur Burzen-Mihr’s social status was lowered after the Adur Farnbag fire (Sharifabad) was claimed to be the fire of the highest class, the priesthood; and the Adur Gushnasp was claimed to be that of the warrior class, therefore leaving only the lowest class of herdsmen and farmers for the Adur Burzen-Mihr. But in truth the politics did not change the fact that the Adur Burzen-Mihr remained the holiest and most powerful. These fires and minor fires continued to burn throughout the lands of the Persian Empire until the Arab invasion and the persecution which would follow.

Agiary - From Muslim Invasions to Present

After the Arab conquest of Persia in the seventh century the native religion was driven underground due to aggressive proselytization and persecution. Fire temples were seized or destroyed and so Zoroastrians, or gabr's as they came to be known pejoratively, began worshiping privately in buildings with undescript façades. When Zoroastrians fled Iran to find refuge in the 8th century, they carried this tradition, along with the Iranshah fire (Adur Burzen-Mihr) to India. In India the new tradition of housing the fire in a metal urn called an afrinagan began after the Islamic Invasion of India forced them to transport it from Navsari to numerous places including the Bahrot caves and ultimately to its current location at Udwada. Today, besides the faravahar this is the most iconic symbol of Zoroastrianism. In time they were exporting afrinagans to their co-religionists who stayed in Iran, particularly in Yezd and Kerman.

Agiary - Fire Temples Today

Fire Temples today are meeting places for Zoroastrians, as well as housing the sacred fire. Non-Zoroastrians are strictly prohibited from Fire Temples, for fear that the presence of someone not initiated in the faith or of pure Persian descent will pollute the sacred space. Zoroastrians insist though that this is not meant to offend non-Zoroastrians, but point to similar practices in other religions.

The layman will typically enter the Fire Temple, offer a donation, receive an offering of sandalwood, bathe and perform basic prayers before entering the room which houses the fire. This room is often circular in which the residing priests, Mobeds, keep watch over, circumbabulate and perform rituals in front of 24 hours a day. When the worshiper enters they will offer the sandalwood (or other sweet smelling fuel, such as frankincense, specified in the Avesta) to the fire. The Litany to Fire (Atash Nyayesh) will be recited in Avestan invoking the holy spirit, and the priest will use a special ladle to proffer the holy ash to the layperson which in turn rubs it on their forehead and eyelids.

It is not necessary for a Zoroastrian to visit a Fire Temple to be devout. They may pay a priest to recite prayers for them, but are not required to be present. Though there is no Zoroastrian equivalent of the sabbath, Fire Temple attendance is notable during seasonal celebrations (Gahambars), and especially the New Year (Noruz).

Agiary - List of Atash Behrams

    Yezd Atash Behram, 470, in Yazd, Iran
    Iranshah Atash Behram, Udwada (est. 720 in Sanjan), India
    Seth Khurshedji Tehmulji Desai Atash Behram, 1765 in Navsari, India
    Seth Pestonji Kalabhai Vakil Atash Behram, 1823 in Surat, India
    Seth Dadabhai Nusserwanji Modi Atash Behram, 1823 in Surat, India
    Seth Hormusji Bomanji Wadia Atash Behram, 1830 in Mumbai, India
    Seth Cavasji Byramji Banaji Atash Behram, 1845 in Mumbai, India
    Seth Dadhibhai Nusserwanji Dadiseth Atash Behram, 1873 in Mumbai, India
    Zarthusti Anjuman Atash Behram, 1897 in Mumbai, India
    Sharifabad Atash Behram, ?, in Sharifabad, Iran

Agiary - List of Fire Temples: South Asia

    Banaji Limji Agiary, Mumbai (built 1708)
    Manekji Sett Agiary, Mumbai (built 1733)
    Sir J.J. Agiary, Pune
    Parsi-Dar-e-Mehr, Karachi (1848)
    Minocher Pundole Adarian, Udvada

Agiary - List of Fire Temples: Iran

Agiary - List of Fire Temples: Iran

    Pir-e Sabz, Chak Chak, Iran. Pilgrimage site.
    Pir-e Herisht
    Pir-e Narestaneh
    Pir-e Banu
    Pir-e Naraki
    Arbab Rustam Guive Dadgah, Resalat, Iran
     ?, Rachune, Iran
    Ghazimabad Atash Kadeh
    Qoleh Asadan

Agiary - List of Fire Temples: North America

    Ardab Rustom Guiv Darbe Mehr, 1977 in New York, USA
    Mehraban Guiv Darbe Mehr, 1978 in Toronto, Canada
    Ardab Rustom Guiv Darbe Mehr, 1983 in Chicago, USA
    Ardab Rustom Guiv Darbe Mehr, 1985 in Vancouver, Canada
    Rustom Guiv Dar-e Mehr, 1986 in Los Angeles, USA
    North American Zoroastrian Center, 1990 in Washington, D.C. USA
    Zoroastrian Heritage and Cultural Center, 1996 in Houston

Agiary - Related Links

    Zoroastrianism
    Zoroaster

آتش ورهرام

آتشگاه (همچنین در - E مهر ، یا آتش Kadeh در ایران ، Agiary در هند ، و نام های مختلف در شمال امریکا) محل عبادت برای زرتشتیان است. این است که به طور معمول یک ساختمان با سالن و اتاق های مختلف و یا اتاق ، که مقدس ترین خانه ها ، آتش مقدس ، که laymen را ارائه و کشیش انجام آیین های قبل از است. در آتش زرتشتی پسر اهورا مزدا به عنوان احترام ، و نمایندگی Amesha Spenta آشا Vahishta ، و یا "بهترین عدالت." سه درجه از آتش سوزی وجود دارد : دادگاه آتش ، آتش Adaran ، و آتش بهرام ، گاهی به نام "کلیسای جامع آتش" است.ایرانیان از گروه هند و ایرانی ، ماقبل تاریخ که شامل برای تبدیل شدن به فرهنگ ودیک در هند آمده است. در حال ایلات و عشایر در استپهای آسیای مرکزی ، آتش یک منبع گرما نه تنها ، بلکه حفاظت در شب بود. بنابراین ، آن را مورد احترام تبدیل شد ، همانطور که می توان در ریگ ودا ، که در آن Agni است اولین کلمه باقی می ماند و برجسته در سراسر ریگ ودا دیده می شود. در آیین هندو ، مراسم هنوز هم می تواند در مراسم yajña دیده می شود. معادل قبل از زرتشتیان Agni عطار خدا ، آنها را در اجاق خانه و بر روی تپه ، تاپس در طول فستیوال های فصلی ، شبیه به عبادت یونانی باستان از هستیا propitiated شد. در طول این زمان ، استفاده از ادوات آیینی آشنا ، مانند barsom و ایین دینی از haoma می تواند به رسمیت شناخته شود.توسعه Agiary --نوشته اصلی هیچ معابد آتش وجود دارد. هیچ اشاره ای به معابد آتش در گاتها زرتشت وجود دارد ، و نه حتی یک کلمه اوستایی برای آتش معبد وجود دارد. تنها اشاره در اوستا از یک مکان برای آتش ثابت است در Vendidad. زمان اشکانیان ، و احتمالا به عنوان به عنوان سلسله هخامنشی اوایل ، اولین آتشکده در بالای تپه های خاکی مصنوعی ساخته شده است ، اما معماری خود باز شد و تا به حال هیچ سقف ، به عنوان گزارش هرودوت ، استرابو و Pausanias. این باور از زرتشتیان در آن زمان که ذات خدا می تواند به دیواره های بسته نمی شود شد. نمونه ای از این سبک را می توان در Meel تپه در نزدیکی تهران ، تخت سلیمان ، و Nishapur یافت می شود. اگرچه چهار مایلی غرب اصفهان آتشگاه (محل آتش ») ، harkening بازگشت به سنت قبلی صعودی تپه ها می شود و نزدیک به آسمان است. قدیمی ترین سایت های باستان شناسی یافت شده چه خواهد بود امروزه به عنوان یک آتشکده به رسمیت شناخته شده ، خواجه ، کوه در نزدیکی دریاچه هامون در سیستان است. باقی مانده نشان می دهد خلوتگاه درونی که در آن آتش مستقر شد و مطابق با آنچه که مسلمان نویسنده قزوینی در سایت در قرن 13th مشاهده است. ویژگی های است که تمام این نویسندگان مشاهده شده است که متناظر با حکم کتاب مقدس زرتشتیان ، آتش همیشه سوز در رگ سنگ تشریفاتی ، ماسک پارچه بیش از سوراخهای بینی و دهان برای جلوگیری از آلودگی از نفس فرسوده ، بسته نرم افزاری را از شاخه های کوچک (barsom) برگزار شد کشیش ، و انبرک های نقره ای ویژه برای رسیدگی به آتش است. این ویژگی های اساسی هنوز هم رایج امروز ، هر چند کمی تغییر.Agiary -- بزرگ آتشجدای از femples جزئی آتش (آتش الکترونیک aduran) ، سه آتش سوزی بزرگ گفت شده مطرح شده توسط اهورا مزدا آورده شدند. با گذشت زمان این همراه با افسانه های قهرمانان فارسی مانند جمشید و رستم و معجزات شد گفت : در آنها رخ می دهد. این آتش سوزی Adur ، Burzen مهر Adur Farnbag و Adur Gushnasp شد. قدمت آنها به این واقعیت که خاستگاه خود را احاطه شده توسط افسانه در دوران اولیه سلسله ساسانی تبدیل شده بود اذعان. Bundahishn بزرگ می گوید آتش های بزرگ از زمان خلقت وجود داشته و آورده شده مندرج در پشت Srishok گاو نر به انتشار ایمان بود ، برطرف کردن شک ، و برای محافظت از تمام نوع بشر. اما آتش های بزرگ نیز وسایل نقلیه از تبلیغ و نمادهای حاکمیت Shahenshah. علاوه بر به شاه نمادگرایی بهره برداری از آنها ، کشیش (mobeds) از این مربوطه "آتش سلطنتی" با یکدیگر رقابت را به منظور جلب زائران از طریق ترویج افسانه ها و معجزات گفته را در سایت خود اتفاق می افتد. موضع گیری بیشتر بوسیله ی مرتبط هر آتش با یکی از سه طبقه ساخته شده بود. وضعیت اجتماعی Adur Burzen ، مهر است پس از Adur Farnbag آتش (شریف) به آتش بالاترین طبقه ، روحانیت ادعا بود کاهش داده شد ؛ و Gushnasp Adur که از کلاس جنگجو ادعا شد ، در نتیجه ترک تنها کمترین کلاس از herdsmen و کشاورزان برای Adur Burzen مهر. اما در حقیقت سیاست این واقعیت که Burzen Adur - مهر مقدس ترین و قوی ترین باقی مانده تغییر دهید. این آتش سوزی ها و آتش سوزی جزئی در سراسر سرزمین های امپراتوری فارسی تا حمله عرب و آزار و اذیت که دنبال سوزاندن ادامه داد.Agiary -- از تهاجمات مسلمان در حال حاضرپس از حملهی اعراب به ایران در قرن هفتم میلادی ، مذهب بومی زیرزمینی به علت تبلیغ و آزار و اذیت تهاجمی رانده شد. آتشکده و یا مصادره شد و نابود شده و بنابراین زرتشتیان ، و یا gabr آنها به دست می آمد شناخته شده pejoratively ، شروع به پرستش خصوصی در ساختمان های با نمای undescript. هنگامی که زرتشتیان از فرار از ایران برای پیدا کردن پناهگاه در قرن 8th ، آنها انجام این سنت ، همراه با Iranshah آتش (Adur Burzen - مهر) به هند است. در هند سنت جدید مسکن آتش در گلدان فلزی به نام afrinagan آغاز شد پس از حمله اسلامی هند مجبور است آنها را به آن از Navsari حمل و نقل را به مکان های متعدد از جمله غارهای Bahrot و در نهایت به مکان فعلی خود را در Udwada. امروز ، علاوه بر faravahar این نماد بیشتر یاد زرتشتی است. در زمانی که آنها به صادرات afrinagans به آنها هم مذهبان که در ایران ماند ، به خصوص در Yezd و کرمان.Agiary -- معابد آتش سوزی امروزآتشکده امروز در ملاقات با مکان هایی برای زرتشتیان ، و همچنین مسکن آتش مقدس است. غیر زرتشتی هستند به شدت از آتشکده ، ممنوع از ترس که حضور کسی در ایمان و یا از تبار فارسی خالص نیست آغاز خواهد شد فضای مقدس را آلوده. زرتشتیان اصرار دارند هر چند که این به معنی این نیست توهین غیر زرتشتیان ، اما نقطه به شیوه های مشابه در سایر ادیان است.شخص غیر روحانی به طور معمول وارد آتشگاه ، ارائه کمک مالی دریافت ارائه صندل ، استحمام و انجام نماز اولیه قبل از ورود به اتاق که خانه آتش است. این اتاق است که اغلب دایره ای که در آن کشیش ساکن ، Mobeds ، حفظ تماشای بیش از circumbabulate و انجام این تشریفات در مقابل 24 ساعت در روز است. وقتی عابد وارد خواهند صندل (و یا دیگر سوخت بو شیرین ، مانند کندر ، مشخص شده در اوستا) به آتش ارائه دهد. مناجات به آتش (آتش Nyayesh) خواهد بود در اوستایی استناد به روح القدس خوانده و کشیش ملاقه ویژه خاکستر مقدس تقدیم به layperson که به نوبه خود آن را بر روی پیشانی و پلک خود را پاک استفاده.این است که برای زرتشتی برای دیدار از معبد آتش به مؤمن لازم نیست. آنها ممکن است یک کشیش به تلاوت دعا برای آنها ، پرداخت ، اما لازم نیست حضور داشته باشند. وجود این که هیچ معادل زرتشتی از سبت وجود دارد ، آتش معبد حضور قابل توجه است در طول جشن های فصلی (Gahambars) ، و به ویژه سال نو (نوروز).Agiary -- لیست Behrams آتش

    
Yezd آتش بهرام ، 470 ، در یزد ، ایران
    
Iranshah آتش بهرام ، Udwada (تخمین 720 در سنجان) ، هند
    
ست Khurshedji Tehmulji دسای آتش بهرام ، 1765 در Navsari ، هند
    
ست Pestonji Kalabhai وکیل آتش بهرام ، 1823 در سورات ، هند
    
ست Dadabhai Nusserwanji Modi آتش بهرام ، 1823 در سورات ، هند
    
ست Hormusji Bomanji Wadia آتش بهرام ، 1830 در مومبای ، هند
    
ست Cavasji Byramji Banaji آتش بهرام ، 1845 در مومبای ، هند
    
ست Dadhibhai Nusserwanji Dadiseth آتش بهرام سال 1873 در مومبای ، هند
    
Zarthusti Anjuman آتش بهرام ، 1897 در مومبای ، هند
    
شریف آتش بهرام ،؟ ، در شریف آباد ، ایرانAgiary -- فهرست آتشکده : جنوب آسیا

    
Banaji Limji Agiary ، بمبئی (ساخته 1708)
    
Manekji Agiary Sett ، بمبئی (ساخته 1733)
    
آقا J.J. Agiary ، پون
    
پارسی - در - E مهر ، کراچی (1848)
    
Minocher Pundole Adarian ، UdvadaAgiary -- فهرست آتشکده : ایرانAgiary -- فهرست آتشکده : ایران

    
پیر سبز ، چک چک ، ایران. سایت های زیارتی.
    
پیر الکترونیکی Herisht
    
پیر الکترونیکی Narestaneh
    
پیر الکترونیکی بانو
    
پیر الکترونیکی Naraki
    
ارباب رستم Guive دادگاه ، رسالت ، ایران
     
؟ ، Rachune ، ایران
    
Ghazimabad آتش Kadeh
    
Qoleh AsadanAgiary -- فهرست آتشکده : شمال امریکا

    
Ardab Rustom Guiv Darbe مهر ، 1977 در نیویورک ، ایالات متحده آمریکا
    
مهربان Guiv Darbe مهر ، 1978 در تورنتو ، کانادا
    
Ardab Rustom Guiv Darbe مهر ، 1983 در شیکاگو ، ایالات متحده آمریکا
    
Ardab Rustom Guiv Darbe مهر ، 1985 در ونکوور ، کانادا
    
Rustom Guiv در - E مهر ، 1986 در لس آنجلس ، ایالات متحده آمریکا
    
مرکز زرتشتیان آمریکای شمالی ، سال 1990 در واشنگتن ، دی سی ایالات متحده آمریکا
    
میراث زرتشتی و مرکز فرهنگی ، سال 1996 در هوستونAgiary -- لینک های مرتبط

    
زرتشتی
    
زرتشت

آتش ورهرام شریف آباد

Apart from minor fire temples (atash-e aduran), were the three Great fires said to have been brought forth by Ahura Mazda . Over time these became associated with the legends of Persian heroes such as Jamshid and Rustam and miracles were said to happen at them. These fires were Adur Burzen-Mihr, Adur Farnbag, and Adur Gushnasp. Their antiquity is attested to by the fact that their origins had become surrounded by legends during the early Sasanid dynasty. The Greater Bundahishn says the Great fires had existed since creation and had been brought forth on the back of the ox Srishok to propagate the faith, dispel doubt, and to protect all humankind. But the Great fires were also vehicles of propaganda and symbols of the Shahenshah's sovereignty. In addition to Shah's exploiting their symbolism, the priests (mobeds) of these respective "Royal Fires" would compete with each other to draw pilgrims by promoting the legends and miracles said to happen at their site. Further posturing was made by associating each fire with one of the three classes. The Adur Burzen-Mihr’s social status was lowered after the Adur Farnbag fire (Sharifabad) was claimed to be the fire of the highest class, the priesthood; and the Adur Gushnasp was claimed to be that of the warrior class, therefore leaving only the lowest class of herdsmen and farmers for the Adur Burzen-Mihr. But in truth the politics did not change the fact that the Adur Burzen-Mihr remained the holiest and most powerful. These fires and minor fires continued to burn throughout the lands of the Persian Empire until the Arab invasion and the persecution which would follow.

http://encycl.opentopia.com/term/Fire_temple

بزرگ آتش
به غیر از آتشکده آدران ( aduran)، سه آتش  بزرگ گفته شده مطرح شده توسط اهورا مزدا آورده شدند. با گذشت زمان این همراه با افسانه های قهرمانان فارسی مانند جمشید و رستم و معجزات شد گفت : در آنها رخ می دهد. این آتش  Adur، Burzen مهر Adur Farnbag و Adur Gushnasp شد. قدمت آنها به این واقعیت که خاستگاه خود را احاطه شده توسط افسانه در دوران اولیه سلسله ساسانی تبدیل شده بود . Bundahishn بزرگ می گوید آتش های بزرگ از زمان خلقت وجود داشته و آورده شده مندرج در پشت Srishok افکار عمومی به انتشار ایمان پرداخت، برطرف کردن شک ، و برای محافظت از تمام نوع بشر. اما آتش های بزرگ نیز وسایل نقلیه از تبلیغ و نمادهای حاکمیت Shahenshah. علاوه بر به شاه نمادگرایی بهره برداری از آنها، کشیش (mobeds) از این مربوطه "آتش سلطنتی" با یکدیگر رقابت را به منظور جلب زائران از طریق ترویج افسانه ها و معجزات گفته را در سایت خود اتفاق می افتد. موضع گیری بیشتر بوسیله ی مرتبط هر آتش با یکی از سه طبقه ساخته شده بود. وضعیت اجتماعی Adur Burzen، مهر است پس از Adur Farnbag آتش (
(Sharifabad) ) به آتش بالاترین طبقه، روحانیت ادعا بود کاهش داده شد؛ و Gushnasp Adur که از کلاس جنگجو ادعا شد، در نتیجه ترک تنها کمترین کلاس از herdsmen و کشاورزان برای Adur Burzen مهر. اما در حقیقت سیاست این واقعیت که Burzen Adur - مهر مقدس ترین و قوی ترین باقی مانده تغییر دهید. این آتش سوزی ها و آتش سوزی جزئی در سراسر سرزمین های امپراتوری فارسی تا حمله عرب و آزار و اذیت که دنبال سوزاندن ادامه داد.



آتش ورهرام وشاه ورهرام ایزد

مقدس ترین آتش پس از سه آتش بزرگ آذرگشنسب ، آذرفرنبغ و آذربرزین مهر که برای روشن کردن ، تقدیس و به تخت نشاندن آن از پانزده نوع آتش پیشه وران مختلف به همراه آتش حاصل از صاعقه استفاده میشود و پس از یکسال تقدیس توسط موبدان مراسم به تخت نشاندن آتـش ورهرام صورت می پذیرد ، در حال حاضر در ایران تنها در یزد و کرمان آتش ورهرام روشن میباشد ، آتش ورهرام یزد در زمان ساسانیان تقدیس شده و پس از نقل مکانهای بسیار اکنون در یزد از آن نگهداری میشود . در هند هشت آتش ورهرام وجود دارد که معروفترین آن بنام «آتش ورهرام ایرانشاه» بیش از هزار و دویست سال پیش تقدیس شده است یعنی از زمان مهاجرت پارسیان به هند و از آن در اودواده نگهداری میشود ، یک آتـش ورهرام در نو ساری ، چهار آتش ورهرام در بمبئی و دو آتش ورهرام در سورت تقدیس شده است . در متون دینی تاکید شده که در هر شهری در کنار آتشکده ها و زیارتگاههای دیگر باید یک آتش ورهرام نیز وجود داشته باشد . برای روشن کردن آتش آتشکده های دیگری که در همه شهرها و روستاهای زرتشتی نشین قرار دارند از ده نوع آتش طبقات مختلف و برای تقدیس آن توسط موبدان به یکماه زمان نیاز میباشد و پس از آن مراسم تخت نشینی آتش در آتـشکده انجام میگیرد .

شاه ورهرام ایزد : زیارتگاهی است که در شهرها و روستاهای زرتشتی نشین وجود دارد و مخصوصاً در روزهای ورهرام ایزد ،اشتاد ایزد به به زیارت شاهورهرام ایزد میروند و برای تندرستی ، کارگشایی و سپاس و ستایش اهورا مزدا به نیایش میپردازند و برای خود و خانواده و دیگر بهدینان آرزوی شادزیوی ، دیرزیوی و به کامه زیوی می نمایند

 



آتش ورهرام(بهرام)

آتش بهرام(ورهرام): این آتش ترکیبی است از ۱۵ آتش زمینی و یک آتش با منشا آسمانی(برق آسمان). آمده است که این آتش باید ۱۱۲۸ بار تطهیر می شده و مراسم تقدیس آن یک سال به طول می انجامیده است. ۱۵ آتش زمینی عبارت بودند از: آتش آتشدان پادشاه/استاندار/فرماندار، فرمانده ارتش، پیشوای دین، درویش/صاحب دل، زرگر، کوزه گر، آجرساز، رنگرز، ضرابخانه، آهنگر، اسلحه ساز، نانوا، تقطیر، چوپان، مرده سوز و برق آسمان. اهمیت به سزایی داشته و خاموش شدن آن با خاموش شدن دین همراه شمرده می شده است. شاهان ساسانی پیش از تاجگذاری پیاده به مکانی که آتش ورهرام در آن نگهداری می شد می رفتند و در آن جا تاجگذاری می کردند.

فرهنگ ایران زرتشتی

فرهنگ ایران زرتشتی
فرهنگ ایران زرتشتی از دو بخش بنیادین و متفاوت دینی و فرهنگ تاریخی
ساخته شده است:
1 - آیین زرتشت که بخش دینی و فلسفی فرهنگ ایران زرتشتی را ساخته مجموعه‌ای از سرود ه های اندیشه برانگیز اَشو زرتشت است که بر پایه خرد و جهان بینی اشو زرتشت و تنها در کتابی به نام گات‌ها به یادگار مانده, راه و روش به زیستی انسان و به سازی جهان را بر پایه سه بنیاد خلل ناپذیر و جاودانه‌ی اندیشه نیک, گفتار نیک و کردار نیک پیشنهاد می‌کند.
2
آداب و رسوم زرتشتیان که بخش تاریخی فرهنگ ایرانی زرتشتی را تشکیل می‌دهد, مجموعه‌ای است که بیشتر بیرون از چارچوب آیین اشو زرتشت و متاثر از شرایط سیاسی, اجتماعی و اقتصادی دوره‌های گوناگون تاریخ چهار هزار ساله پس از اشو زرتشت, توسط افراد متفاوت نوشته شده و در کتاب‌های گوناگون همچون ارداویراف نامه, دینکرد و وندیداد حفظ شده است. بعضی از نوشته‌های این کتاب‌ها در راستا و چندی از آنها بر خلاف آموزش‌های اشوزرتشت در گات‌ها است.
بنابراین باید به آنها از دیدگاه تاریخی نگریست نه از دیدگاه د ینی
.
بر پایه این آگاهی ها، این نوشتار در دو بخش بنیادین دینی (آیین اشو زرتشت) و تاریخی (آداب و رسوم زرتشتیان) تهیه شده, در دسترس دوستداران فرهیخته و ارجمند فرهنگ ایران قرار داده می‌شود تا از آموزش‌های راستین اشو زرتشت آنگونه که هست, آگاه گردند.

ایران و آیین زرتشت
آیین زرتشتی برخاسته از ایران است, بنابراین فرهنگ نیاکان ایرانیان برخاسته از فرهنگ و آیین زرتشتی می‌باشد. از آنجا که این فرهنگ خردگرا و با پیشرفت دانش در جهان امروزی هماهنگی دارد از سده‌های پیشین همواره مورد توجه بوده است و چون با آزاد اندیشی, آزادگی و دموکراسی سازگار است, به ویژه از دهه گذشته بیشتر مورد توجه بسیاری از دانشمندان روشن بین, دولت سالاران و سازمان‌های پیشرفته‌ی جهان قرار گرفته است. امید می‌رود چنین فرهنگی پاسخگوی نیازمندی‌های روز افزون مردمان خردمند و دل آگاه در جهان امروزی باشد.

بنیادهای آیین زرتشت
آیین زرتشتی پیش از آنکه فلسفه‌ی دینی به معنی امروزین آن باشد, نمایانگر راه و روش‌های به زیستی است که بر پایه‌های خرد و معنویت بنیاد گذاشته شده, بازتابنده جهان بینی فرزانه ا‌ی فرهیخته‌ از سرزمین ایران به نام اَشو زرتشت از دودمان اِسپنتمان و از نژاد آریایی است. آموزش‌های این پیام‌آور مهر و راستی برای خوشبختی و پیشرفت و شکوفائی همه‌ی مردم جهان بوده و از آنِ گروه و ملیت ویژه‌ای نیست.
گات‌ها و اوستا
گات‌ها نام سرودهای خردگرا و اندیشه برانگیز اَشو زرتشت و بنیاد دین بهی (زرتشتی) است. نوشتار های دیگر دینی زرتشتیان رویهمرفته فرهنگستانی از دانش و باورهای دینی ایرانیان باستان می‌سازند که اوستا نامیده می‌شود.
بهدین
واژه‌ی بهدین به معنی کسی که بینش درونی (وجدان) نیک دارد. نامی است که در اوستا پیرو اشو زرتشت را با آن خوانده‌اند. از این رو شایسته است که پیروان این آیین (بهدینان) در به سازی جهان و به زیستی مردمان بکوشند. دین بهی, آئین اختیار است نه دین جبر و زور. در این آیین هرکس با خرد و آزاد اندیشی, می‌تواند راه زندگی و یا دین خود را برگزیند. « خرد راهنمای آدمی در انتخاب راه نیک و بد است. » (گات‌ها هات 31 بند 12)

آموزش‌های اشوزرتشت
آموزش‌های اشوزرتشت بر پایه‌های خرد و انسانیت و بر سه اصل
اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک بنیاد نهاده شده است.
در گات‌ها آمده است:
« راه در جهان یکیست و آن راستی است. پیروی از راستی و درستی بهترین راه زندگانی و خوشبختی است.» (گات‌ها- هات 43 بند 9)

دو نیروی همیستار (متضاد)
در گات‌ها، نیکی و بدی زاییده اندیشه‌ آدمی دانسته شده، منش پیش‌برنده و نیک (سپنتا مینو) در برابر منش کاهنده و بد (انگرهه مینو، اهریمن) است. بنابراین نه دو خدایی در آیین زرتشتی جایی دارد و نه اهریمن در برابر اهورامزدا، آفریدگار یگانه‌ بی‌همتا گذاشته شده است. (گات‌ها هات 30 بندهای 3، 4 و 5)

اشا یا هنجار هستی
اَشا در بینش اشو زرتشت هنجار (نظم) هستی است. قانونی که در سراسر آفرینش بر همه هستی‌ها فرمان می‌راند. باید دانست که برهم زدن نظم جهانی، زیان‌هایی به بار خواهد آورد که نمونه‌ای از آن آلوده ساختن محیط زیست است. خوشبختانه امروزه دانشمندان افزون بر اینکه به وجود قانون اشا پی برده‌اند، راه جلوگیری و چاره بسیاری از رویدادهای ناگوار را که زیان‌‌های جانی و مالی در پی دارند، به مردم نشان داده‌اند. : باید دانست که دانشمندان هرکدام در زمینه‌ی کاری خود می‌کوشند تا بخشی از این هنجار را بشناسند. بنابراین می‌توان گفت که اشا دانش کاملی است که بر جهان فرمانروایی می‌کند. اگر مردم این دانش را بیابند و با منش نیک زندگیشان را با آن هماهنگ کنند، به بهترین زندگی دست می‌یابند: (سرود اشم وهو و گات‌ها هات 28 بند 1)

رسایی وتکامل
برای پرورش و پالایش، روان آدمی باید گامه‌هایی را بپیماید تا به پایگاه خرداد(رسایی وکمال معنوی) برسد. این فرایند پویا بر پایه اصل تکامل ادامه دارد. «پاداش نیکان رسیدن به کمال راستین (خرداد) و نیروی درونی و مینوی (شهریور)است.» (گات‌ها هات 31 بند 21) ـ « تنها با نیک اندیشی (بهمن) ودلی پاک (اسفند) می‌توان به رسایی و کمال مینوی (خرداد) رسید.» (گات‌ها هات 33 بند 5)

آزادی اندیشه، اراده وگزینش
آزادی ارزشمند‌ترین داده‌های اهورایی به شمار می‌آید و هیچکس حق ندارد آنرا از دیگری بگیرد. در گات‌ها، هات 30 بند 2، اشوزرتشت مردم را در گزینش راه آزاد می‌خواند و آرزو می‌کند که مردم به یاری اهورامزدا و با خرد خود در گزینش راه نیک کامیاب گردند.

حقوق بشر
آیین زرتشتی مردم را از هر رنگ، نژاد، ملیت و دینی که باشند برابر دانسته و برتری هر کسی را در نیک ‌تر بودن اندیشه، گفتار و کردار می‌داند. در نوشتار‌های دینی بارها خرسندی، شادمانی و رستگاری مردم در سراسر جهان آرزو شده است. کورش بزرگ با پیروی از آموزش‌های اخلاقی و انسانی اشو زرتشت نخستین منشور آزادی حقوق بشر را در 2500 سال پیش صادر کرد. «خداوند آزادی را برای مردم آفرید.» (گات‌ها هات 31 بند 11)

پاسداری از زندگی و جهان
در آیین زرتشتی ارجمندی جایگاه انسان تا جاییست که زنان و مردان نیک در پیشبرد نیکی و پاکی همکار و همیار اهورامزدا دانسته شده‌اند. در دین بهی جهان جایی مقدس و زندگانی ارمغانی اهورایی است. بنابراین شایسته است از جهان و زندگانی به خوبی نگهداری و پاسداری کرده, جهان را آبادتر و چراغ زندگانی را فروزانتر از پیش به آیندگان سپرد. آرمان انسان آبادگردانیدن جهان و خرسند کردن جهانیان (هات 28 بند 1) و در اوج آن رسیدن به خدا و پیوستن به اوست (گات‌ها هات 45 بند 11) «اهورا مزدا دوست مهربان و یاور همه است.» (گات‌ها هات 43 بند 14)

برابری زن و مرد
در آیین زرتشتی, زن و مرد برابر و دارای حقوق یکسانند. هرجا که اشوزرتشت با مردم سخن می‌گوید زن و مرد را هر دو با هم یاد می‌کند. در نامه‌های دینی نیز از زنان و مردان نیک و نیک منش هر دو نام برده شده است. (گات‌ها هات 30 بند2)

شادی و شادکامی
در آیین زرتشتی خداوند جهانِ شادی بخش را آفرید و در پرتو منش پاک و مهرِ (عشق) جهان آفرینِ خود در آن آسایش و آرامش پدید آورد وشادی را برای مردم آفرید. (گات‌ها هات 44 بند 6)

داریوش بزرگ با آموختن چنین آموزش‌هایی در کتیبه خود می‌نویسد که خدای بزرگ است اهورامزدا که این جهان را آفرید که شادی را برای مردم آفرید. با چنین دانشی, او از اهورامزدا می‌خواهد که کشور را از دروغ و خشکسالی نجات دهد.

ایستادگی در برابر دروغکاران (بدکاران)
در آیین زرتشتی هنگام برخورد با دروغکاران (بدکاران), سفارش شده که نخست با مهر و دوستی آنها را راهنمایی کرد. چنانچه ایشان از رفتار بد خود دست نکشیدند, بایستی به سختی در برابر آنها ایستادگی و مبارزه کرد تا نتوانند آسیب برسانند.« برای پیشبرد راستی باید در برابر دروغکاران ایستادگی کرد.» (گات‌ها هات 43 بند 13)

تازه کردن, پویایی و نوگرایی
یکی از آموزه‌های دین بهی (زرتشتی) تازه کردن, پویایی و نوگرایی بوده, به نوسازی و تازه گردانیدن جهان سفارش شده است. در این آیین واپس گرایی و ایستایی زشت بوده, نکوهیده می‌شود. در گات‌ها, هات 30 بند 9 آمده است: « باشد تا از از کسانی شویم که این زندگانی را نو و تازه می‌کنند. ای اندیشمندان, ای خردمندان و ای آورندگان خرسندی از راه راستی و درستی بیایید همگی هم رای و همراه با دانش درونی دارای یک آرمان شویم و. آن نوسازی جهان است.»

تقدیر و سرنوشت
در بینش اشوزرتشت هر کسی سرنوشت خود را با اندیشه, گفتار و کردار خویش می‌سازد. اگر چه رفتار آدمی اختیاری است, اما بازتاب آن جبری است که برابر با هنجار آفرینش (اشا) و قانون کنش و واکنش انجام می‌شود.«بهترین زندگی (خوشبختی) و زندگی بد (بدبختی) را هرکسی با دست خویش برای خودش فراهم می‌آورد.» (گات‌ها هات 31 بند 20)

نگهد اری و نگهبانی از محیط زیست
در هات 32 بند 10 از گات‌ها برای نگهداشت (حفاظت) محیط زیست به عنوان یکی از بایسته‌های دینی بسیار سفارش شده است. در همه نامه‌های دینی زرتشتیان نیز پدیده‌های سودمند و زندگی بخش گرامی داشته شده, پاک نگهداشتن آنها را یکی از بایسته‌های دینی به شمار آورده‌اند. در پایان به این نکته اشاره می‌شود که: پیام اشوزرتشت سرشار ازمهر و امید و شادمانی و خوشبینی است.
نماز در آیین زرتشتی
"نمـاز رسمی ترین راه ارتباط فرد با اهورا مزدا و یکی از راههای سپاسگذاری ازبخششهای بی کران خداوندی است که در آئین زرتـشتـی عاشقانـه همواره مورد توجه بوده وهر زرتشتـی در اوج پاکی اندیشه روزانـه پنـج بار به نیایش اهورا مزدا می پردازد وضمن سپـاس و ستـایش اهورا مزدا بر آفریده های نیک خداوندی نیز درود می فرستدو ضمنقدرشناسی خود را به خدا نزدیکتر می گرداند تا از بخشش نیک اندیشی برخوردار گردد وبر نیکی های جهان هستی بیفزاید
نمـاز و نیـایش در آئین زرتـشتـی
یزدان پناه باد دیر زیوشنی شاد باد (در پناه یزدان باشیم- تا دیر زمان به شادی زیست نمائیم )
اشو زرتشت پیامبر باستانی ایران در 1179 سال پیش از شاهنشاهی کورش بزرگ پیام جاودانی یکتا پرستی در جهان راپس از کنکاش و ژرف نگری درونی در میان مردمان آشکار نمود و ایرانیان آریائی را به پرستش یکتا آفریدگار جهان یعنی اهورا مزدا دعوت کردو پس از پشت سر گذاشتن مشکلات و سختی های بسیار سرانجام در دربار شاه گشتاسب بنیاد اجتماعی و مذهبی کیش زرتشتی را به شکل با شکوهی پایه گذاری نمود .
پیام اهورائی اشوزرتـشـت در گاتـها به شکل معجزه آسایی در میان نیایشها ، سروده ها ، تفسیرها و مطالب گرانبهای اوستا که به وسیله موبدان دین برای درک مردمان زمانه گردآوری و حفظ میشد چون گوهری گرانمایه و نگینی بی بدیل پس از هزاران سال رهبری کار آمد اندیشه ، مذهب و شکوه شاهنشـاهی مقتدر ایرانـی در جهان با پشت سر گذاشتن فراز و نشیب بسیار در هجوم دیوسیرتان و انیران از آسیب زمانه و گزند بدخواهان و بدکنشان در امان ماندو بی گزند پهنه اندیشه و زمان را شکافت و بدست ما رسیدو همچنان آوای دل انگیزش در جان جهـان جاری وجاودان واندیشه پر شکوه یکتـا پرستی ایرانیان پاینده و پایدار است و با یک جهان بینی منطقی وروشن و با یک فلسفه قوی و پویا در اوج اقتدار بر بلندای اندیشه بشریت به نظاره جهـان و مردمان آن نشسته و تحسین اندیشمندان را برانگیخته و جان و روح حقیقت جویان را مجذوب خویش ساخته و زمینه را برای یک زندگی خوش ،سالم و پر از آسایش برای مردمان در کنار پرستش اهورا مزدا و احترام به آفریده های سودمند اهورائی فراهم آورده است .
یک زرتشتی با جهان بینی که از اشو زرتشت آموخته میداند که در این جهان وظیفه ای سنگین را به دوش می کشد و باید همواره آماده نبرد با بدی ها باشد و ضمن دوری جستن از دروغ و گناه و اندیشه های بد پاسدار ارزشها ، نیکی ها و آفریده های سودمند بوده و ضمن گسترش راستی ، شادی و انجام نیکی ودستگیری نیازمندان و یاری درماندگان همواره ارتباط خود را با اهورا مزدا حفظ نماید .
نمـاز رسمی ترین راه ارتباط فرد با اهورا مزدا و یکی از راههای سپاسگذاری از بخششهای بی کران خداوندی است که در آئین زرتـشتـی عاشقانـه همواره مورد توجه بوده و هر زرتشتـی در اوج پاکی اندیشه روزانـه پنـج بار به نیایش اهورا مزدا می پردازد و ضمن سپـاس و ستـایش اهورا مزدا بر آفریده های نیک خداوندی نیز درود می فرستدو ضمن قدرشناسی خود را به خدا نزدیکتر می گرداند تا از بخشش نیک اندیشی برخوردار گردد و بر نیکی های جهان هستی بیفزاید .
در خصوص آشنایی با نمـاز و نیـایش در آئین زرتـشتـی باید به موارد خاصی اشاره کرد و به دانسته های دسته بندی شده جداگانه ای توجه نمود . نیایشها در آئین زرتـشتـی از پیچیدگی های ظریف زیبایی برخوردار بوده و با یک فلسفه خـاص و منطقی قـوی با یکدیگر در آمیخته تا زمینه را برای پاکی انسان و اندیشیدن ژرف به اهورا مزدا فراهم آورد .
در ارتباط با توضیـح فلسفه و ارتبـاط جزئیات در نیـایشها ژرف نـگری و پاسخگویی فقط از عهده موبدان و اندیشمندان قدرتمندی که در خصوص اوستـا و زیر و بم مطالب مذهبی مرتبط با کلام مقدس گاتـها و همچنین فرهنگ دینی زرتـشتـی اطلاعات کاملی در اختیار دارند ساخته بوده و توضیحات ارزشمند ایشان را طلب میکند . در اینجا مطالب صرفاً تداعی کننده ظاهری نمـاز و نیـا یش می باشد و پرداختن به فلسفه این آئین ها بر عهده
موبدان اندیشمندی که همواره نگهبان دین بوده اند گذاشته می شود تا گوهر منطق و راز زیبائیهای نهفته در مراسم نمـاز و نیـایش را بیان کنند . در خصوص آداب نیایش مطالب را باید به چند دسته تقسیم کرد :
1 . کتاب مقدس « خرده اوستـا »
2 . نـور ، روشنـایـی و آتـش
3 . روش خواندن نمـاز و نیـایش
4 . اشکال خواندن نمازهای گروهی
5 . مـاه ، روز و گـاه نیــایش
6 . کشتی و سدره ، لباس نیـایش
7 . پـاکـی تـن و اشـو یی روان
« خرده اوستـا »
خرده اوستـا کتاب کوچک و مقدسی است که شامل قطعاتی چون دعاها ، نیایشها و نمازهایی از اوستـای بزرگ است که بهدینان زرتـشتـی همواره در زندگی روزمره جهت انجام تکالیف مذهبی به آن نیاز دارند . این کتاب ارزشمند توسط موبـد موبـدان آذرپاد مهراسپندان در زمان شاهنشاهی شاهپور دوم ساسانی از قسمتهای مختلف اوستای بزرگ جهت انجام مراسم مذهبی عامه مردم از جمله سدره پوشی ، ازدواج ، گرامیداشت درگذشتگان ، برگزاری جشنها و همچنین خواندن نماز و نیایشهای روزانه که مورد استفاده قرار میگرفت تهیه و استخراج شد و به شکل کتاب کوچکی که مورد استفاده همگان باشد دسته بندی گردیدکه شامل سروده های مقدس اشم وهو ، یتااهو ، سروش باج ، اوستای کشتی ، تندرستی ، پیمان دین ، ستایش یکتا خداوند ، صدویک نام خدا و نیایشهای خورشید نیایش ، مهـرنیایش ، ماه نیایش ، آتـش نیایش و نمازهای گاه هاون ، گاه رفتون ، ازیرن گاه ، ایوه سریترم گاه و اشهـن گاه و قطعاتی همچون اورمـزد یـشت ، هفتـن یشت ، اردیبهشـت یشت ، سروش یشت هادخت ، سروش یشت سر شب ، ورهـرام یشت ، آبـزور ، آفرینگان دهمان ، کرده سـروش ، همازور دهمان و آفرینگان گهنبار ، آفرینگان پنجه ، همازور ، فروردینگان و پتت و . . . می باشد . همانگونه که گفته شد هر کدام از این نیایشها به گونه ای ویژه توسط زرتـشتیـان در مراسم ، جشـن ها و یا نمـازها و نیـایشهای روزانـه مـورد استفاده قرار می گیرد .
نور ، روشنایی و آتـش 
« آتـش» زیبـا ترین پرتو خداوند با تنـی مینـوی ، که انسـان قادر به درک آن با حواس بشری خود میباشد . پـاک ، روشـن ، زندگی بخش در تمـام اشکال خود ، چه کوچک و چه بـزرگ ، چه در زمین و چه در اوج آسمـان و قلب خورشید . فرایندی پاک و فروزان ، زنده و روشن از گـذر ماده که به سوی مینـو می شتابد و تن پوش گیتی را می سوزاند تا چشم بر مینـو بگشـاید . یـار و یـاور انسان و یـادآور او ،که او نیز باید خویشتن را همچون آتش به اشویی یعنی همان منتهای خواسته اهورائی برساند تا روزی بتواند با سر بلندی همچون آتـش پـاک سر به آسمان بساید و گیتی را با همه دلبستگیهای دلفریبش ترک گفته و حتی خویشتن را از بند جهان دوم یعنی گیتی مینـوی (1) نیز برهاند و از دام و دانه او نیز رها گشته و رو بسوی مینوی مقدس اهورائی نماید و در آن جای گیرد . با رسیدن به انسانیت که اوج خواسته اهـورا مـزدا از انسانی ست که او را آفریده سپاسگذاری ، قدرشناسی و لیاقت خود را به اهـورا مـزدا نشان دهد و ثابت نماید که قدرت درک حقیقت راستین هستی را داشته و لایق پاداش و رسیدن به مینوی مقدس اهورائی بوده است . در اینجاست که باز میتوان ژرف بینی آریایی را در اندیشه پیام آور اهـورا مـزدا به وضوح مشاهده کرد و از اینکه اشـو زرتـشت اینچنین مدبرانه اندیشه های انسانی را رهبری کرده و اینچنین هنرمندانه ژرفنای ماهیت گیتی و مینو را دریافته و او نیز همانندهنجار حاکم بر هستی که در آن کل کائنات گرمی آتـش و نور و روشنایی ستارگان را نقطه پرگار زندگی خویش قرار داده اند ، آتـش این پرتو پاک خداوندی را پرستش سوی و نماد نیایش های خود ساخته و در جان آتش پاکی مینوی اهورایی را احساس کرده بی اختیار اندیشه پاک حقیقت جوی به سوی او کشیده میشود تا از این چشمه شراب هزاران ساله جامی آتشین را به کام اندیشه تشنه خویش بکشاند و از گرمی این شراب عارفانه در راز و نیازهای عاشقانه به درک هستی و حقیقت محض دست یابد .
یک زرتـشتـی همواره به سوی روشنایی ایستاده و نماز خود را به درگاه اهورا مزدا تقدیم میکند ، چنانکه برای خواندن نماز لزوماً به سمت آتش نمی ایستد بلکه رو به سمت روشنایی خورشید یا مـاه نموده و از روشنایی آنها جهت پرستش سوی برای خواندن نماز و سپاس و ستایش اهورا مزدا استفاده میکند و در صورت نبودن خورشید به طرف نور و روشنایی آتش می ایستد .
روش خواندن نمـاز و نیـایش
نماز و نیایش در آیین زرتشتی به سه طریق خوانده میشود :
·خوانـدن با صدای بلنـد
·خواندن به صورت زمزمه یا واج
·خواندن با منشن یا اندیشه بدون اینکه زمزمه ای شنیده شود .
ستایشهایی که به زبان اوستا است باید با آواز بلند و قسمتهای پازند را باید به زمزمه خواند . ستایش با منشن فقط به هنگام نام بردن در تندرستی یا مواقع دیگری که خواندن نیایش واجب نیست صورت میگیرد . نمازها و نیایـشها را میتوان به صورت ایستاده و یا نشسته خواند ، اما توصیه شده خواندن سروش باج و کشتی به صورت ایستاده انجام شود .
اشکال خواندن نمازهای گروهی
خواندن نماز و نیایش به شکل گروهی یا همازور شدن در ستایش بر سه گونه میباشد :
·موبـد قسمتی از اوستا را خوانده و دیگران آن را تکرار میکنند .
·گروهی یک قسمت از اوستا و یا نیایش را با هم با صدای بلند می خوانند .
·ضمن خواندن اوستا توسط چند موبد دیگران بی صدا با حالت واج گوش داده و آن را زمزمه میکنند .
نیایش های گروهی معمولا به هنگام حضور دسته جمعی بهدینان در زیارتگاهها و همچنین آتشکده و مراسم گهنبار و . . . انجام میشود .
مـاه ، روز و گـاه نیــایش
در تقسیمات مذهبی زمانی آیین زرتشتی سال به دوازده ماه و هر ماه به سی روز و هر روز به پنج گاه تقسیم شده است که این ماهها و روزها با نامهای مخصوص به خود مشخص میشوند . ماهها به ترتیب : فروردین، اردیبهشت ، خورداد ، تیر ، امرداد ، شهریور ، مهر ، آبان ، آذر ، دی ، بهمن و اسفند نام گذاری شده است . (در یازدهم فروردین 1304 بنا بر تصویب مجلس شورای ملی در تقویم رسمی کشور از نامهای ایرانی سالنمای اوستایی استفاده شد و از آن زمان نام ماههای زرتشتی و تقویم رسمی کشور یکی شد.) همچنین هر روز از ماه در بین زرتشتیان به یک نام خوانده میشودکه نخستین روز ماه ، به نام اورمـزد آغاز و پس از آن با نام امشاسپندان ادامه می یابد بهمن ، اردیبهشت ، شهریور ، سپندارمذ ، خورداد ، امرداد و پس از آن با نام ایزدان دی به آذر ، آذر ، آبان ، خور ، ماه ، تیر ، گئوش در دسته اول و دی به مهر ، مهر ، سروش ، رشن ، فروردین ، ورهرام ، رام ، باد در دسته دوم و دی به دین ، دین ، ارد ، اشتاد ، آسمان ، زامیاد ، مانتره سپند و انارام در دسته سوم . در سرآغاز هر یک از این دسته ها نام دی به معنی آفریدگار جای گرفته که سه مرتبه تکرار میشود .به همین علت برای متمایز ساختن آنها از یکدیگر این روز های دی به همراه نام روز بعد خود مشهور میباشند .همچنین پنج روز باقیمانده پایان سال که به بهیزک یا پنجه معروف می باشد به ترتیب با نامهای اهنود ، اشتود ، سپنتمد ، وهوخشتره و وهیشتواش نامیده می شود .
توضیحات بالا به این منظور ارائه گردید که در پایان نماز و به هنگام خواندن برساد لازم است تا نام روز و ماه و همچنین گاه بجای آوردن نماز ذکر شود . بنا بر این در آغاز نیایش نماز گزار باید نام روز و ماه را دانسته تا در پایان نماز ، برساد را به نام گاه مورد نظر بخواند . همچنین به هنگام خواندن سروش باج یا لابه لای نیایش های دیگر قطعات مخصوص که مربوط به گاه خواندن نماز است خواسته می شود که باید مطالب ویژه گاه مورد نظر خوانده شود . در این میان روز نیز که به پنج قسمت تقسیم شده با نامهای مخصوص به خود خوانده میشود: هاون ، رفتون ، ازیرن ، ایوه سریترم ، اشهن .
· گاه هاون ، از برآمدن آفتـاب تا نیمـروز میباشد .
· گاه رفتون از نیمروز تا سه ساعت پس از نیمروز میباشد ، با توضیح اینکه از روز اورمزد و آبانماه یعنی آغاز زمستا ن بزرگ (مطابق با بیست و پنجم مهر ماه تقویم رسمی ) تا پایان سال گاه رفتون نداریم و خواندن گاه رفتون جایز نیست . گاه هاون در این روزها از برآمدن آفتاب تا سه ساعت پس از نیمروز میباشد ، یعنی عملا با کوتاه شدن طول روز گاه هاون جایگزین گاه رفتون میشود .
· گاه ازیرن از سه ساعت پس از نیمروز شروع و تا غروب خورشید ادامه می یابد .
· ایوه سریترم گاه با غروب خورشید و پیدا شدن ستاره آغاز و تا نیمه شب ادامه می یابد .
· گاه اشهن از آغاز نیمه شب تا برآمدن آفتاب است . برساد در گاه اشهن بنام روز قبل خوانده میشود یعنی عملاً آغاز روز از بر آمدن آفتاب در گاه هاون در نظر گرفته میشود .
به هنگام آغاز گاه موبد آتـشکده ، ضمن خواندن اوستا در مقابل آتـش با به صدا در آوردن زنگی که در آتشگاه و در کنار آفرینگانی آتـش قرار دارد آغاز گاه تازه را به نمازگزارانی که در آتـشکده هستند اعلام میکند .
زرتشتیان خصوصاً در روزهای اورمزد ، اردیبهشت ، آذر ، سروش ، ورهـرام و همچنین دی به آذر ، دی به مهر و دی به دین به آتـشکده رفته و به نیایش اهورا مزدا میپردازند ، همچنین در روزهای اردیبهشتگان و آذرگان مراسم جشن در آتشکده برگزار میگردد ، هر ساله ضمن برگزاری جشن اردیبهشتگان آتش آتشکده با آتش طبقات مختلف مردم « مس» میشود .
در اینجا به جزئیات و نکات ریزی که همواره به هنگام خواندن نیایشها ، مرتبط با گاه و زمان نیایش میباشد و باید به آنها توجه نمود اشاره میشود . نیایشهای روزانه را نباید نزدیک پایان گاه شروع کرد به طوری که گاه بعدی آغاز شود اما در خواندن اوستاهای بزرگ اگر گاه تمام شد برساد را باید به نام گاه قبلی خواند .
بهترین زمان برای نیایش یک ساعت پس از نیمه شب در اشهن گاه و سپس در گاه هاون و همچنین یک ساعت پس از آغاز ایوه سریترم گاه تا دو ساعت پس از آن میباشد که این ساعات بهترین زمان برای نیایش توصیه شده است .
در آغاز روز پس از خواندن اوستای بایسته ، باید خورشید نیایش و مهر نیایش با هم خوانده شود و باید توجه نمود که خواندن هر یک از این نیایش ها یکی بدون دیگری جایز نیست ، همچنین این نکته که خواندن خورشید نیایش ، مهر نیایش و آبزور در پیش آتش آتشکده ناروا ست ، در ضمن این نیایشها و خورشید یشت ، مهریشت و آبان یشت را در شب یعنی گاههای ایوه سریترم و اشهن نباید خواند .
اوستا های گاه هاون ، رفتون ، ازیرن ، ایوه سریترم و اشهن گاه که هر یک به طور جداگانه قطعاتی از خرده اوستا را به خود اختصاص داده اند را باید در گاه مخصوص به خود خواند .
ماه نیایش را فقط در شب یعنی از آغاز گاه ایوه سریترم تا پایان اشهن گاه میتوان خواند . سروش یشت سر شب فقط در ایوه سریترم گاه تا سه ساعت از شب گذشته خوانده میشود و در هنگامی دیگر خواندنش جایز نیست . در سر شب آتـش نیایش باید پس از سروش یشت سر شب و در حضور آتـش خوانده شود .
خواندن یزشنی و آفرینگانها بجز آفرینگان رفتون در گاه هاون و خواندن وهیشتواش گاه در روز توصیه شده است ، خواندن اهنود گاه یایشت گاهان برای تندرستی چند روز پشت سر هم و خواندن پتت در ده روز پنجه و روز اورداد (کبیسه) و سه روز نخست درگذشتگان جایز نیست . (مجموعه سخنرانی های موبد شهزادی مهرانگیز شهزادی ، صفحات 65 تا 72 )
کشتـی و سـدره لباس نیـایش
سدره پیراهنی است گشاد با آستینی کوتاه و بدون یقه که از 9 تکه پارچه که در گذشته از جنس پشم ، پنبه و یا ابریشم دوخته می شد ، اما در حال حاضر سدره معمولاً از پنبه تهیه میشود . سدره در جلو از گریبان به پایین چاکی دارد که تا به سینه میرسد و در انتهای آن کیسه کوچکی قرار گرفته که به عقیده زرتشتیان مومن و معتقد کیسه کرفه نامیده میشود و معتقدند که کنشهای نیک و سودمندی که در زندگی روزمره از آنها سر میزند در آن جای گرفته و ذخیره میگردد . سدره لباس ویژه پاکی است که نشان بندگی اهـورا مـزدا است و یک زرتـشتـی موظف است در تمام لحظات بجز مواقع خاص آنرا به تن داشته باشد .
سدره پوشی معمولا در بین 7 تا 15 سالگی طی مراسمی که توسط موبد انجام میشود صورت می گیرد و پس از آن فرد رسماً در جامعه مذهبی پذیرفته میشود و همواره باید کشتی و سدره را به تن داشته باشد و نمـازهای روزانه را بجای آورد . کسی را میتوان زرتـشتـی مومن و واقعـی بشمار آورد که سدره پوشیده و کشتی بسته باشد.
کشتی بندی است باریک و بلند که از 72 نخ پشم گوسفند توسط زن موبد بافته میشود . این 72 نخ را هنگام بافتن به شش قسمت که هر یک دارای دوازده رشته است تقسیم میکنند و به هم می بافند . عدد هفتاد ودو کنایه از هفتاد و دو فصل یسنا است و عدد دوازده اشاره به دوازده ماه سال و عدد شش اشاره به شش گهنباردارد ، سه دور بستن کشتی به دور کمر و بر روی سدره اشاره به سه بنیاد آئینی دین اشو زرتـشت یعنی اندیشه نیک ، گفتار نیک و کردار نیک دارد و پیوسته آنرا یادآوری می کند .
کشتی را باید همواره پیش از خوردن غذا یا پس از آن و همچنین قبل از خواب و بعد از بیدار شدن و پیش از رفتن به آتـشکده و آتـش ورهـرام (2) و خواندن اوستـا و نمـازهای روزانه نـو کـرد .در ضمن برای پاکی تن باید پس از استحمام کشتـی نـو شود . برای کشتی نو کردن شخص باید پس از شستن دست و روی ، به هنگام خواندن سروش باج وقتی به « نمس چایا آرمی تش ایجاچا » میرسد کشتی را باز کرده و پس از اتمام سروش باج به خواندن اوستـای کشتـی بپردازد و در حین سرودن اوستـای کشتـی به ترتیب زیر دوباره کشتی را بر روی سدره به کمر ببندد که این کار همواره باید در حال ایستاده انجام شود .
ابتدا دو سر کشتی را در دست گرفته و ضمن خواندن اوستای کشتی پس از رسیدن به جمله « شکست اهریمن باد» باید با دست راست سه بار بر روی دست چپ زد ، سپس در ادامه وقتی« مس و وه وفیروزگر باد » خوانده میشود باید وسط کشتی را پیدا کرد وکشتـی را بوسید و پس از « خشنوتره اهورهه مزدا » دوم بهنگام خواندن اشـم وهو کشتـی بدور کمر میزان می شود . در ادامه سرایش اوستای کشتی در یتااهووئریو اول در « شیوتنه نام » در قسمت جلو با دست راست گره اول زده میشود و عیناً در یتـااهووئریو دوم در « شیوتنه نام » در قسمت جلو با دست چپ گره دوم زده میشود . خواندن اوستا ادامه پیدا کرده و در هنگام خواندن اشم وهو در « استی اشتا» گره اول با دست راست در پشت سر زده میشود و در « استی اشتا» دوم ، گره دوم با دست چپ در پشت سر زده میشود . مابقی اوستای کشتی تا به آخر خوانده میشود و بدین شکل کشتی نو کردن به پایان می رسد .
نیایش کشتی دارای دو قسمت پازند میباشد که بخش اوستـایی آن در میانه قرار گرفته است . در ادامه مطالب مرتبط با لباس نمـاز باید اضافه کرد که به هنگام خواندن نیایش سر باید پوشیده باشد و چنانچه نمازگزار تا سه گام نزدیک آتـش ایستاده باشد باید دهان خود را نیز با پارچه ای بنام پـنام بپوشاند .
پـاکی تن و اشـویی روان
کلیه مطالبی که باید در خصوص آشنایی با چگونگی خوانـدن نمـاز و نیـایش در کیش زرتـشتـی مورد توجه قرار گیرد از نظر گذشت و مفاهیم و اشکال ظاهری مراسم بیان شد . در آخر بطور خلاصه می توان اینگونه عنوان کردکه یک زرتشتی پس از مراسم سدره پوشی بطور رسمی به جمع زرتشتیان می پیوندد و از آن پس همیشه با پاکی تن که با خواندن اشم وهو ، یتااهو وسروش باج به هنگام استحمام و کشتی نو کردن پس از آن حاصل میشود باید نمازهای روزانه خود را بجای آورد و از بر آمدن خورشید در بامداد که از خواب بر می خیزد ، پس از شستن دست و روی با سری پوشیده در مکانی که تا هفت قدم از هر سوی پاک میباشد رو به سوی روشنایی ایستاده و ضمن گذاشتن خوشبوهایی همچون چوب صندل ، کندر و اگربتی و . . . بر آپریگون (مجمر آتش ) با نو کردن کشتی نماز خود را آغاز میکند و در ادامه با خواندن نیایشهایی از کتاب خرده اوستا همچون اشم وهو ، یتااهو و دیگر نیایشها به سپاس و ستایش اهـورا مـزدا و آفریده های نیک و سودمند اهورایی می پردازد و در پایان پس ازخواندن تندرستی ، پیمان دین و ستایش یکتا خداوند با خواندن بـرسـاد نماز و نیایش خود را با ذکر نام ماه ، روز و گـاه مورد نظر به درگاه اهـورا مـزدا تقدیم میکند . این عمل در طی شبانه روز پنج مرتبه تکرار میشود .
در حال حاضر کسانی که خواندن خرده اوستا را بطور صحیح فرا نگرفته اند و یا زمان کافی برای نیایش در اختیار ندارند ، ضمن پاکی تن و اشویی روان با خواندن 3 تا 7 مرتبه اشم وهو و یتااهو با سری پوشیده ، رو به سوی روشنایی یا آتـش ، نمـازهای بایستـه خود را بجای می آورند . ضمنـاً برای جایگزینی خوانـدن دیگر قسمتهای خرده اوستا جدولی وجود دارد که بر اساس آن با خواندن تعداد مشخصی اشم وهو و یتااهو و در پایان ، برساد همانند خواندن همان نیایشها بهره لازم برای نمازگزار حاصل می گردد .
یک زرتـشتـی در کنار نیایشهای روزانه در طی سال با برگزاری جشن های ماهیانه و داد و دهش در شش چهره گهنبار و برپایی نوروز و جشن سده و رفتن به آتـشکده و آتـش ورهرام ، شاه ورهرام ایزد (3) و زیارتگاههای دیگر در روزهای ویژه وگرامیداشت در گذشتگان در پرسه های همگانی ، تلاش میکند تا پـاکی تن و اشـویی روان خویش را همواره حفظ نماید و نیکی و پـاکی را در جهان گسترش دهد ، چنانکه هر زرتـشتـی پیوسته این آیه از گاتـها را با خود زمزمه میکند :« ات چا توئی وام خیاما یوئی ایم فرشم کرنئون اهوم مزدائوس چا اهورا ئونگهو آ مویسترا برنا اشا چا هیت هترا منائو بوت یترا چیس تیش انگهت م اتا . »
ای اهـورا مـزدا ، بشود در زمره کسانی باشیم که جهان را ، به سوی آبادانی و پیشرفت و مردم را به سوی رسایی و خوشبختی رهنمون می سازند.
آتش "پرستش سو" یا قبله در آیین زرتشتی
ای نمازگزار ، نمازت را ، نیایشت را با دل پاک و روشن به آرامی و خلوص نیت بخوان و بدان ، این روشنایی که قبله گاه و پرستش سوی خود کرده ای پرتویی از روشنی جاودان است که خداوند در دل مردمان نهاده است ."
پیروان آیین زرتشت که خود را مزدیسنی یعنی پرستندگان مزدا (خداوند) نیز می گویند در نیایش های خود با تن و روانی پاک ، رو به سوی " روشنایی" ، خداوند را سپاس گفته و نیایش می کنند . زرتشتیان به گاه نیایش ، زندگی سرشار از آسایش و بهروزی را برای نیک اندیشانِ روزگار ، آرزو می کنند و آتش را در کنار سه عنصر دیگر آب و خاک و هوا گرامی می دارند و از آتشکده ها به نشانه ی مهر و پاکی در محل زندگی خود ، پاسداری می کنند . آنان از روشنایی آتش ، همانند نورهای دیگر ، به عنوان پرستش سو (قبله) به هنگام نیایش بهره می گیرند . آتش بزرگترین پاک کننده است و در عین حال نورانی ترین عنصر است و آن را سمبل اهورا مزدا میدانند .
ایرانیان از سال ها پیش ، آتش را به عنوان نماد موجودیت خود یا به عبارتی پرچمی برای هویت ملی خود در نظر داشتند و به آن افتخار می کردند . زیرا آتش از بین برنده ناپاکی ها و روشن کننده ی تاریکی هاست . گرما و انرژی آتش ، چرخ های صنعت و پیشرفت را به چرخش می آورد . آتش درونی انسان است که اندیشه او را به خرد بی پایان اهورایی پیوند می زند . بنابراین زرتشتیان به پیروی از نیاکان خود همچنان آتش را گرامی داشته ، از روشنایی آن به عنوان قبله به هنگام نیایش بهره می گیرند . اگر زرتشتیان رو به سوی نور دارند و آن را پرستش سو می دانند ، برای نزدیک شدن به اهورامزدا ، پروردگار و آفریننده کل است که خود سرچشمه ی همه نورها(شیدان شید) است .
به جا آوردن مراسم در برابر نور خدا به انسان حرارت زندگی و جوش و خروش و اراده و پایداری می بخشد و دل دینداران و مشتاقان ، با برخورد به امواجش ، سبک و شاد و خرم می گردد و پرتو آن به نسبت ایمان و اخلاص ستایندگان بر دل ایشان می تابد و انوار تسلی و امیدواری ، کانون دل آنها را روشن می گرداند .
دلبستگی و اعتقاد و احترام خاص ایرانیان به آتش موجب شده که برخی به غلط چنین بپندارند که آتش نزد ایشان جنبه الوهیت دارد و لذا ایرانیان را آتش پرست بیانگارند .
فردوسی در این باره می گوید:
بدانگاه بد آتش خوبرنگ چو مر تازیان را مهراب سنگ
مپندار کآتش پرستان بدند پرستنده ی پاک یزدان بدند
برخی از اقوام سامی نیز آتش را مقدس می شمرده اند . به روایت تورات در کوه تور ، "نور خدا" به صورت آتشی بر موسی تجلی کرد و "یهوه" یا خدای موسی ، با زبانه ی آتش با موسی سخن گفت . آتش بر ابراهیم خلیل گلستان شد . موسی را خاله اش ، در کودکی ، در تنور مخفی کرد و چونن ندانسته تنور را آتش کردند ، دیدند موسی در تنور نشسته است و آتش گرد او می گردد بی هیچ زیان و گزند .
"درود و ستایش به تو ، ای آتش اهورامزدا ، می ستایم این روشنی پاک و درخشان را اینک که به ما آشکاری ، توان و نیرویمان بخش تا بهترین اندیشه و گفتار و کردار را داشته باشیم . یاریمان ده که با بدی و زشتی و دروغ پیکار کنیم . روان را پالوده گردان از بدی و راه بی فرجام تا شایسته ی پرستش اهورامزدای بزرگ باشیم ."
باورمندی به ایین بهی بر 10 چیز استوار است 
هستی و یکتایی اهورامزدا
رسالت و پیامبری اشو زرتشت
پیروی از اشا ، یعنی راستی و پاکی تنها راه رستگاری ادمیان است
پیروی از عقل و خرد و بینش در طی زندگی
خویشتن داری یا تسلط بر نفس و پیکار با بدی
فروتنی و مهر ورزی و عشق پاک به همه افرینشها
رسیدن به کمال مادی و معنوی در اثر سعی و کوشش در این جهان
جاودانی روان و بقائ هستی پس از مرگ
پاداش کارهای نیک و پادافراه کردار زشت، بهشت و دوزخ
رستاخیز (فرشوکرت)
اینها اساس و بنیان ایین بهی است و هر فرد مزدیسنا میبایست برای درک ژرف از دین به رسایی کامل از این اموزهها برسد.
پیروی از سه اموزه جاویدان اندیشه نیک، گفتار نیک، کردار نیک که بوسیله پیامبر اهورایی ایران زمین بنیان نهاده شده سر لوحه زندگی همه بهدینان است.
اوستا همه کارهای مردم را برابر فرمانهای دینی زرتشت به چهار بخش جدا تقسیم میکند که از این قرار هستند:
1 کارهای بایسته (واجب)
2 کارهای نابایسته(حرام)
3 کارهای شایسته(مستحب)
4 کارهای ناشایسته(مکروه)
در ایین زرتشت دنیا و زندگی گیتی بر خلاف ادیان سامی دارای منزلتی بالا میباشد و ترک دنیا و گوشه گزینی و صوفی گری منفور و نکوهیده است انسان همواره تشویق به تلاش برای ساختن زندگی و جامعه بهتر و خالی از دروغ میشود زیرا حیات دنیوی خود منزلتی والا دارد در گاتها کتاب اسمانی زرتشتیان در هات 31 هدف از خلقت جهان چنین توصیف میشود:خداوند جوهر راستی است این جهان اشایی[هستی]را پدید اورد تا مردمان موافق با راستی و درستی و کوشش و نظم و عدل به بهترین شیوه زندگی کنند و نیازهای تن و جسم را فراهم نمایند و با دانش و بینش، روان خود را بیارایند.
در ایین بهی جایگاهی برای ان افسانه سازی های ادیان سامی که انسان را از بدو افرینش گناهکار میدانند نیست(داستان ادم ورانده شدن او از بهشت). انسان برده و بنده خداوند نیست خداوند شکلی فرعون گونه ندارد و زندگی انسان و جهان از پیش تعین شده نیست بلکه در ایین بهی خداوند مهربان مطلق و افریننده تمام هستیست و هستی بخش بزرگ داناست عشق و محبت مطلق است و انسان را مقام انسانی بخشیده و او را خلف خود بر روی زمین قرار داده. نسبت دادن کم کاریهای خود وکاهلی وتنبلی که نتیجه ان در ماندن در زندگیست به تقدیر و مشیت و امثال ان کاری نکوهیده و مردود در ایین مزدیسنا است. انسان مختار افریده شده و خود حاکم بر سرنوشت خود است.
پروردگار اسمانها و زمین 3743 سال پیش به زبان و منطقی برجسته با وخشور قوم پاک اریا سخن گفت که لایق اندیشه والای او و قوم ارین بود کلامی که امروز هم هنوز سامیان از درک ان عاجز هستند. کلامی که سراسر خرد ورزیست و اندیشه مداری ای ایرانی قدر خود بدان و اگاه باش که وارث چه اندیشه ای هستی.
خرافه گرایی و خرافه دوستی در ایین زرتشتی مترود و نکوهیده است وخشور ایران بر علیه بنیان جهل و خرافات قیام کرد. او با چیزهایی که زندگی پاک وشاد انسان را به انحراف خرافات و جهل پرستی میکشد به مبارزه پرداخت نذر و نیاز و قربانی کردن در ایین زرتشتی نابایسته و مترود شمرده شده انسان باید تنها به نیروی اندیشه و خرد خود تکیه کند و در زندگی کارهای خویش را پیش ببرد و تنها در درون خود از پروردگار یاری بخواهد نه با تظاهر و توصل به خرافات و مردگان که انچه بر ما ایرانیان میگزرد از بدبختی همین مرده پرستی است. در ایران باستان با از بین بردن اجساد در استودانها (برج خاموشان) مردگان را از حیات دنیوی خود حذف میکردند و با این کار:
جلوی رواج مرده پرستی را میگرفتند
با گسترش قبرستانها فضای زندگی بشر را بگورستان تبدیل نمیکردند
این باور را که خلقت انسان در اصل روح وفروهر اوست نه ان جسم مرده تقویت میشد
شیون و مویه که دشمن زندگی بشر و شادی و سرور وروحیه زندگی اوست اینگونه کم و محدود میشد

باورمندی به زندگی مینوی و حیات جاویدان در فرای این جسد در شرف گندیدن تقویت میشد.

http://forums.patoghu.com

فرهنگ ایران زرتشتی



فرهنگ ایران زرتشتی از دو بخش بنیادین و متفاوت دینی و فرهنگ تاریخی
ساخته شده است:
1 - آیین زرتشت که بخش دینی و فلسفی فرهنگ ایران زرتشتی را ساخته مجموعه‌ای از سرود ه های اندیشه برانگیز اَشو زرتشت است که بر پایه خرد و جهان بینی اشو زرتشت و تنها در کتابی به نام گات‌ها به یادگار مانده, راه و روش به زیستی انسان و به سازی جهان را بر پایه سه بنیاد خلل ناپذیر و جاودانه‌ی اندیشه نیک, گفتار نیک و کردار نیک پیشنهاد می‌کند.
2
آداب و رسوم زرتشتیان که بخش تاریخی فرهنگ ایرانی زرتشتی را تشکیل می‌دهد, مجموعه‌ای است که بیشتر بیرون از چارچوب آیین اشو زرتشت و متاثر از شرایط سیاسی, اجتماعی و اقتصادی دوره‌های گوناگون تاریخ چهار هزار ساله پس از اشو زرتشت, توسط افراد متفاوت نوشته شده و در کتاب‌های گوناگون همچون ارداویراف نامه, دینکرد و وندیداد حفظ شده است. بعضی از نوشته‌های این کتاب‌ها در راستا و چندی از آنها بر خلاف آموزش‌های اشوزرتشت در گات‌ها است.
بنابراین باید به آنها از دیدگاه تاریخی نگریست نه از دیدگاه د ینی
.
بر پایه این آگاهی ها، این نوشتار در دو بخش بنیادین دینی (آیین اشو زرتشت) و تاریخی (آداب و رسوم زرتشتیان) تهیه شده, در دسترس دوستداران فرهیخته و ارجمند فرهنگ ایران قرار داده می‌شود تا از آموزش‌های راستین اشو زرتشت آنگونه که هست, آگاه گردن

http://forums.patoghu.com