زند
واژه «زند» یا "Zend" (به معنای «تفسیر» یا «ترجمه») به آخرین متممهای متون پهلوی به
زبان فارسی میانه و پازند اطلاق میشود. این تفسیرها که مربوط به اوایل دوره ساسانیان
هستند، برای استفاده متون مذهبی نوشته نشدند؛ بلکه برای آموزشهای مذهبی به
عموم (که به زبان اوستایی تلکم نمیکردند) مورد استفاده قرار گرفتند. در مقابل متون
اوستا به عنوان متون مقدس باقی ماندند و به زبان اوستایی (که یک زبان مقدس تلقی میشد)
خوانده میشدند. استفاده از عبارت «زند–اوستا» برای اشاره به اوستا یا بکار گیری واژه «زند»
به عنوان نام یک زبان یا متن، اشتباهاتی هستند که اخیرا متداول شدهاند. در سال
۱۷۵۹ آنکوئتیل – دوپرون گزارش داد که به او گفته شده که «زند» نام زبان نوشتههای باستانی
تر است. سر ویلیام جونز در سومین اثر برجسته خود که در سال ۱۷۸۹ منتشر شد از گفتگویی
با یک کشیش هندو یاد میکند که به او گفته بود:
« | زند، نام متون مقدس و اوستا، نام زبان است | » |
این سرگشتگی در بین متفکران غربی بسیار رایج شد و «زند – اوستا» هنوز هم در مواردی
به متون کهن تر اطلاق میشود (هرچند نادرست است). اثر اولیه راسک با عنوان
«بحثی درباره اعتبار زبان زند» (بمبئی، ۱۸۲۱) در این سرگشتگی نقش دارد. کتاب
وسترگارد با عنوان «زنداوستا یا کتابهای مذهبی زرتشتیان» (کپنهاک ۵۴- ۱۸۲۵) فقط
این اشتباه را ترویج کرد.