راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

درباره من

iš به معنای ِ «خواستن، میل داشتن، آرزو کردن، جستجو کردن» پیوند داشته باشد، که دارای جدا شده‌های زیر است: -aēša «آرزو، خواست، جستجو»؛ išaiti «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -išta «خواسته، محبوب»؛ -išti «آرزو، مقصود». همچنین پیشنهاد می‌کند که واژه‌ی عشق از اوستایی -iška* یا چیزی همانند آن ریشه می‌گیرد. پسوند ka- در پایین باز‌نموده خواهد شد. واژه‌ی اوستایی -iš همریشه است با سنسکریت -eṣ «آرزو کردن، خواستن، جُستن»؛ -icchā «آرزو، خواست، خواهش»؛ icchati «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -iṣta «خواسته، محبوب»؛ -iṣti «خواست، جستجو»؛ واژه‌ی ِ زبان ِ پالی -icchaka «خواهان، آرزومند». همچنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی ِ میانه به دیسه‌ی ِ (= صورت ِ) išt «خواهش، میل، ثروت، خواسته، مال» باز مانده است. -- برای ِ آگاهی ِ بیشتر از واژه‌ی ِ «دیسه» = form به «فرهنگ ریشه‌شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک» رجوع کنید. واژه‌های اوستایی و سنسکریت از ریشه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی -ais* «خواستن، آرزو کردن، جُستن» می‌آیند که دیسه‌ی اسمی آن -aisskā* است به معنای «خواست، میل، جستجو». بیرون از اوستایی و سنسکریت، چند زبان دیگر شاخه‌هایی از آن واژه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی را حفظ کرده‌اند: اسلاوی کهن کلیسایی isko, išto «جستجو کردن، خواستن»؛ iska «آرزو»؛ روسی 'iskat «جستجو کردن، جُستن»؛ لیتوانیایی ieškau «جستجو کردن»؛ لتونیایی iēskât «جستن شپش»؛ ارمنی 'aic «بازرسی، آزمون»؛ لاتین aeruscare «خواهش کردن، گدایی کردن»؛ آلمانی بالای کهن eiscon «خواستن، آرزو داشتن»؛ انگلیسی کهن ascian «پرسیدن»؛ انگلیسی ask. اما درباره‌ی ریشه‌ی سنتی ِ عشق. لغت‌نامه نویسان واژه‌ی عشق را به عَشَق (ašaq') عربی به معنای «چسبیدن» (منتهی‌الا‌رب)، «التصاق به چیزی» (اقرب‌الموارد) پیوند داده‌اند. نویسنده‌ی غیاث‌اللغات می‌کوشد میان «چسبیدن، التصاق» و عشق رابطه بر قرار کند: «مرضی است از قسم جنون که از دیدن صورت حسن پیدا می‌شود و گویند که آن مأخوذ از عَشَقَه است و آن نباتی است که آن را لبلاب گویند چون بر درختی بپیچد آن را خشک کند همین حالت عشق است بر هر دلی که طاری شود صاحبش را خشک و زرد کند.» ادامه...

آمار : 596161 بازدید Powered by Blogsky

قانون اشا یکی از اصول دین بهی(زرتشت)

اشا(asha) قانون راستی و داد است. عمل به راستی در گفتار و کردار و در اندیشه دادگری است. هیچ کنشی راست نیست مگر آن که با قانون اشا سازگار باشد. آن قانونی که از روی راستی فراهم نشده و دادگستری را استوار نبخشید قانون نیست. اشا همچنین پویایی (دینامیسم) تکامل را نشان میدهد. اندیشه و گفتار و کردار سازگار با اشا جهان را پیشرفت میدهد و کننده کار را خوشبخت و شادمان میکند. در میان فروزه های اهورایی اشا پس از خرد نام برده شده است گو این که گات ها بیش از خرد و همه فروزه های دیگر خدایی از اشا نام برده است. بدبختانه هیچ واژه هیچ واژه فارسی که گویای درست قانون اشا باشد نداریم و از این رو باید آن را بشناسیم.

اشا چکیده دین زرتشتی است. اشا قانون علت و معلول است که هنجار اهورایی و اخلاقی و اجتماعی را در آفرینش سامان میدهد. اشا هم قانون طبیعی و هم قانون خدایی است. اشا قانون دگرگونی ناپذیر و ازلی و ابدی است. اشا خواست (مشیت) خدایی را نشان میدهد. بنا به گات ها: خواست اهورامزدا و اشا یکی است(نگاه کنید به گات ها یسنا۲۸ بند۸) اهورامزدا جهان را در انیشه(وهومن) پدید آورد(یسنا۴۴ بندهای۴و۵و۷). در وجدان(daena) شکل داد(یسنا۴۴بند۱۰). در آفرینندگی آشکار کرد. و برابر با قانون راستی(اشا) به گردش گذاشت(یسنا۳۱ بند۷و۸ و یسنا۴۷بند۳) تا با هم آهنگی به سوی رسایی و جاودانگی پیش برود. در فلسفه زرتشت سپنتامینیو پویایی آفرینش و اشا پویایی تکامل را نشان میدهد. آرمان دین بهی(زرتشت) رسایی آفرینش است که تنها با پوییدن راه اشا شدنی است. اشا جلوه داد اهورایی است ـ آن چه که باید به مشیت خداوند تعبیر شود. محتوای مشیت خداوندی این است که هر کس بهره و پی آمد کار خود را دریافت میکند

دارا جمعه 13 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 09:54 ق.ظ