راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

درباره من

iš به معنای ِ «خواستن، میل داشتن، آرزو کردن، جستجو کردن» پیوند داشته باشد، که دارای جدا شده‌های زیر است: -aēša «آرزو، خواست، جستجو»؛ išaiti «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -išta «خواسته، محبوب»؛ -išti «آرزو، مقصود». همچنین پیشنهاد می‌کند که واژه‌ی عشق از اوستایی -iška* یا چیزی همانند آن ریشه می‌گیرد. پسوند ka- در پایین باز‌نموده خواهد شد. واژه‌ی اوستایی -iš همریشه است با سنسکریت -eṣ «آرزو کردن، خواستن، جُستن»؛ -icchā «آرزو، خواست، خواهش»؛ icchati «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -iṣta «خواسته، محبوب»؛ -iṣti «خواست، جستجو»؛ واژه‌ی ِ زبان ِ پالی -icchaka «خواهان، آرزومند». همچنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی ِ میانه به دیسه‌ی ِ (= صورت ِ) išt «خواهش، میل، ثروت، خواسته، مال» باز مانده است. -- برای ِ آگاهی ِ بیشتر از واژه‌ی ِ «دیسه» = form به «فرهنگ ریشه‌شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک» رجوع کنید. واژه‌های اوستایی و سنسکریت از ریشه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی -ais* «خواستن، آرزو کردن، جُستن» می‌آیند که دیسه‌ی اسمی آن -aisskā* است به معنای «خواست، میل، جستجو». بیرون از اوستایی و سنسکریت، چند زبان دیگر شاخه‌هایی از آن واژه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی را حفظ کرده‌اند: اسلاوی کهن کلیسایی isko, išto «جستجو کردن، خواستن»؛ iska «آرزو»؛ روسی 'iskat «جستجو کردن، جُستن»؛ لیتوانیایی ieškau «جستجو کردن»؛ لتونیایی iēskât «جستن شپش»؛ ارمنی 'aic «بازرسی، آزمون»؛ لاتین aeruscare «خواهش کردن، گدایی کردن»؛ آلمانی بالای کهن eiscon «خواستن، آرزو داشتن»؛ انگلیسی کهن ascian «پرسیدن»؛ انگلیسی ask. اما درباره‌ی ریشه‌ی سنتی ِ عشق. لغت‌نامه نویسان واژه‌ی عشق را به عَشَق (ašaq') عربی به معنای «چسبیدن» (منتهی‌الا‌رب)، «التصاق به چیزی» (اقرب‌الموارد) پیوند داده‌اند. نویسنده‌ی غیاث‌اللغات می‌کوشد میان «چسبیدن، التصاق» و عشق رابطه بر قرار کند: «مرضی است از قسم جنون که از دیدن صورت حسن پیدا می‌شود و گویند که آن مأخوذ از عَشَقَه است و آن نباتی است که آن را لبلاب گویند چون بر درختی بپیچد آن را خشک کند همین حالت عشق است بر هر دلی که طاری شود صاحبش را خشک و زرد کند.» ادامه...

آمار : 514661 بازدید Powered by Blogsky

شادی را برای انسان افرید

1 -شادی برازنده انساهاست .زمانی به شادی میرسیم که ذهن خودمونو از بسیاری از تفکرات مجهول و بدون معنی ازاد کنیم ودرک صحیحی از پدیده های اطرافمون بدست بیاریم.در این حالت هست که می فهمیم چیزی به نام غم و اندوه وجود نداره .این چیزی هست که عرفای بزرگ به اون رسیدن و تجربش کردن . غم رو ما اول توذهن خودمون بوجود میاریم وگر نه غم و اندوه وجود خارجی ندارند .اگر همین نکته کوچیک رو درک کنیم از دروازه جهان شادی عبور میکنیم و وارد دنیای جدیدی میشیم .

2 - خاور شناسانی که در مورد آیین مهر در ایران باستان تحقیق میکنند اغلب به علت عدم شناخت کامل این آیین نسبت به مراسم و مناسک ان اظهار بی اطلاعی میکنند. در حالی که بررسی دقیق مراسم جشنها ی ایرانیان حاکی از نیایش و ستایش خدای ایرانیان است .جشنهای مربوط به " آب " و جشنهای "یلدا" و جشن" نوروز " تماما جشنهای ایینی ایرانیان در ستایش خداوند ست . تاکید ایرانیان بر شاد بودن از بی عاری و بی مسولیتی انان نیست بلکه تاکید بر نیایش خداوند است. دعای درج شده در کتیبه های داریوش و خشایار شا که در ان گفته شده است : " خدای بزرگ است اهورا مزدا.خدایی که آسمان را افرید زمین را افرید انسان را افریدو شادی را برای انسان افرید" .اهمیت شاد بودن را در فرهنگ ایرانیان نشان میدهد .لوحه های کشف شده در تخت جمشید که اخیراترجمه گشته و منتشر شده است حاوی اطلاعات نحوه تامین نیازها و مایحتاج این جشنها بوده اند.که خود این موضوع اهمیت برگزاری این جشنها را نزد ایرانیان نشان میدهد .
در دین ایرانی شادی برای رسیدن به خداوند دیده شده است .به همین علت است که علیرغم فراز و فرود های بسیار در طول تاریخ ایرانییان جشنهای باستانی خود را عموما حفظ کرده اند

دارا پنج‌شنبه 12 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 06:08 ب.ظ