شعله‌ی آتشکده‌ی فارس

روی بـنـمـا و وجـــود خــودم از یــاد بـبـر

خِـرمـن سـوخـتـگان را همه گو بـاد بـبـر

ما چو دادیـم دل و دیـده به طـوفـــان بلا

گـو بـیـا سـیـل غـم و خـانـه ز بنیاد بـبـر

زلف‌ چون عنـبـرخامش‌که‌بـبـوید؟ هیهات

ای دل خام‌طمع ؛ ایـن سـخـن ازیـادبـبـر

سینه گو ؛ شعله‌ی آتشکده‌ی فارس بکُش

دیـده گـو ؛‌ آبِ رخ دجـلــه‌ی بـغــداد بـبـر

دولت پـیـر مغان بـاد که باقی سهل‌ست

دیـگـری گـو بـــرو و نــام مـن از یــاد بـبـر

سعی نابرده دراین راه‌، بـه جایی نرسی

مـزد اگر می‌طـلبـی طـاعـت استـاد بـبـر

روز مـرگـم نـفـسی وعـده‌ی دیــدار بـده

وانـگـهـــم تـا بــه لـحــد فـارغ و آزاد بـبـر

دوش می‌گفت ؛ به مژگان درازت بکُشم

یـا رب از خاطرش اندیـشه‌ی بـیـداد بـبـر

حـافــظ اندیشه کن از نـازکی خاطر یـار

بـرو از درگـهـش ایـن نـالـه و فـریــاد بـبـر