فــــــــــانوس تنهــــــــــا

نشود فاش کسی آن چه میان من و توست

تا اشارات نظر ، نامه رسان من و توست

گوش کن ، با لب خا موش سخن می گویم

پاسخ گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش ، ارنه

ای بسا باغ  و بهاران که خزان من و توست

این همه قصّه ی فردوس و تمنّای بهشت

گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل

هر کجا نامه ی عشق است ، نشان من و توست

سایه ! ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر

وه ازین آتش روشن که به جان من وتوست

عشق ما نیازمند رهایی است نه تصاحب

در راه خویش ایثار باید نه انجام وظیفه

فروغ فرخ زاد