راهرو عشق
راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!راهرو عشق
راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!دکتر اسفندیار یگانگی
| زندگی نامه دکتر اسفندیار یگانگی |
یتا اهو - دوم مهرماه مصادف با سال روز درگذشت دکتر اسفندیار یگانگی از مفاخر جامعه زرتشتی و یکی از کوشندگان بنام جامعه بود.
دکتر اسفندیار یگانگی فرزند مروارید و بهرام در سال 1278 خورشیدی به دنیا آمد. وی تحصیلات ابتدایی خود را در یزد و دوره دبیرستان را در کالج آمریکایی به پایان رسانید. درجه لیسانس خود را از دانشگاه علوم دانشگاه تهران کسب نمود .
به سال 1309 خورشیدی راهی آمریکا شده و در رشته اقتصاد از دانشگاه کلمبیا موفق به اخذ مدرک دکترا گردید. موضوع پایان نامه دکترای ایشان” تاریخ پولی و مالی و بانکی ایران “ بوده که هنوز هم مرجع متخصصان این فن می باشد
در سال 1313
خورشیدی به وطن بازگشته و دوران سربازی را در دانشکده افسری گذرانید.
ایشان بنیانگذار و پیشروی شیوه جدید آبیاری و تاسیسات فنی و بازرگانی آن در
ایران می باشند. پس از اخذ درجه دکترا از دانشگاه کلمبیا ضمن مسافرتی که
به نواحی جنوبی آمریکا که در پاره ای از نقاط از نظر وضع آب و هوا تشابه
زیادی به زمینهای ایران دارد و با مطالعه در اقدامات و وسایل آبادانی
موجود، استفاده دامنه دار از آبهای زیرزمینی از طریق حفر چاههای عمیق برای
آبادانی روستاها و شهرها توجه ایشان را به خود جلب نموده و همین مطالعات
ارزنده باعث بکارگیری این شیوه ها و آبادی نواحی زیادی در ایران گردید.
دکتر اسفندیار یگانگی در آرزوی آن بود که کشاورزی در ایران به آن سطح از پیشرفت و تولید محصولات زراعی برسد که کشور از واردات محصولات کشاورزی از خارج بی نیاز گردد.
اولین شهری که به طرز نوین از داشتن شبکه های لوله کشی آب برخوردار گردید، شهر زیبای شیراز بود که ذخیره آب مورد نیاز آن از طریق تعدای چاههای عمیق که سازمان آبیاری دکتر اسفندیار یگانگی در سال 1338 خورشیدی حفاری نمود تاسیس گردید
آن
راهنمای خیراندیش جامعه‌ی زرتشتی،چنان با کارگران و زیردستان فروتنی
می‌کرد و به درد دل آنها می‌رسید که همه‌ی زحمتکشان او را پدر خود می
دانستند.این نیکونهاد روشن‌بین،هرگاه یکی از کارگرانش به بیماری سختی مبتلا
می‌شد،سیل سفارش و توصیه او بسوی پزشکان آشنا روان می‌گشت و معمولا
هزینه‌ی این قبیل بیماران را با روحی کشاده می‌پرداخت.
طبع
بلند و رادمنشی وی، شخصیت محبوبی از او در بین خاص و عام آفریده بود. وی
در قبال چاههایی که به آب نمی رسید مزد قبول نمی کرد. در شهر مذهبی قم ،
زمانیکه مرحوم آیت الله بروجردی مشغول ساختن مسجدی بود روانشاد دکتر یگانگی
داوطلب گردید که آب آنرا مجانی تامین نماید و به همین سبب مورد لطف و
عنایت مخصوص آیت الله قرار گرفته و برای ایشان دعا نمودند.
وی موسس درمانگاه یگانگی بوده که به نامگانه پدرشان شادروان بهرام اردشیر یگانگی وقف گردیده است.
در بحث دینورزی،دکتر یگانگی بر این باور بود که رسیدن انسان به کمال و عالی ترین مسیر و هدف،رسیدن به خدا و درک وجود لایزال اوست:«من خود نقطه کمال را انتخاب کرده و هم خود را مصروف به رسیدن به هرچه بهتر و نیکوتر آن کرده ام.این نقطه‌ی کمال و اوج معرفت آدمی،برای من بسیار عزیز و مقدس است. همچون میراثی که از نیاکان برای ما باقی مانده و آن،اندیشه‌ی نیک،گفتار نیک و کردار نیک است.و همه‌ی اینها چیزی جز خدمت به خلق و مردم داری و یاری و کمک بی دریغ به مردم نیست.»
فعالیت سیاسی وی از دوره بیستم مجلس آغاز گردید. تا آن هنگام رستم گیو،
رادمرد نیکوکار، از سوی زرتشتیان سمت نمایندگی داشت وی از دوره‌ی بیستم
مجلس شورای ملی با آرای بسیار قابل ملاحظه به مجلس راه یافته و چهار دوره
متوالی با کوشش و پشتکار فراوان به همکیشان و هم میهنان خود خدمت نمود.
دکتر اسفندیار یگانگی در زمان تصدی نمایندگی مجلس شورای ملی به کمال خوشرویی محبت شهره بود. در کمال دقت به درد دل موکلان خود گوش می‌سپرد و مشکلاتشان را تا سرحدی که قانون و وجدان اجازه می داد از پیش پایشان بر می داشت.
ایشان در جهت رایزنی با همکیشان و استفاده از تجربیات بزرگان زرتشتی اقدام به بنیانگذاری سمینار دائمی به نام کنکاش یگانگی نمود که اولین جلسه آن در تاریخ 18/8/46 با حضور نمایندگان طبقات مختلف در محل تالار انجمن تشکیل گردید.
امروز پس از 35 سال جلسات کنکاش هنوز تشکیل می شود و مهندس رستم یگانگی ، فرزند خیراندیش وی جلسات را رهبری می نماید
وی در 2 مهرماه 1351 در سن 65 سالگی بعد از بیماری طولانی در آمریکا درگذشت
.
یاد و نامش گرامی باد.
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آنست که نامش به نکویی نبرند
چکامه‌ی بانو توران شهریاری،به‌یاد شادروان دکتر اسفندیار یگانگی :
دریغا ز بی مهریِ روزگار چو رویین تن، از کف شد «اسفندیار»
یگانه به خوی و به کردار بود به کردار، بحرِ گهربار بود
به هر جایی از نیکییَش گفتگو بجز نیکویی کس ندیدست از او
کسی گر بَرَش بُرد رویِ نیاز از آن در نگردیدی نومید باز
به آیین زرتشت دل بسته بود ز دیوان و نابخردان خسته بود
به زرتشتیان داد او آبرو که فرزانه ای نیکخو بود او
از این غم بسی شانه ها خَم بُوَد دهشمند مانند او کم بُوَد
بسی سالها او نماینده بود چراغی فرا راهِ آینده بود
بود همسرش بانویی مهربان دو پورش دو فرزانه‌ی کاردان
رود رستم اکنون به راه پدر بود همچو او راد و نیکو گهر
که با نیکی و مردمی در جهان روان پدر را کند شادمان
چو اسفندیار از جهان دیده بست درختی گرانبار از پا شکست
به ظاهر اگر چند رفت از جهان به معنی بُوَد زنده‌ی جاودان
تنش گرچه در بسترِ خاک رفت روان بلندش بر افلاک رفت
فرستیم بر روح پاکش درود سرآریم در پیش نامش فرود
بسی بگذرد سال تا روزگار بیارد ز نو «دکتر اسفندیار»
