راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

درباره من

iš به معنای ِ «خواستن، میل داشتن، آرزو کردن، جستجو کردن» پیوند داشته باشد، که دارای جدا شده‌های زیر است: -aēša «آرزو، خواست، جستجو»؛ išaiti «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -išta «خواسته، محبوب»؛ -išti «آرزو، مقصود». همچنین پیشنهاد می‌کند که واژه‌ی عشق از اوستایی -iška* یا چیزی همانند آن ریشه می‌گیرد. پسوند ka- در پایین باز‌نموده خواهد شد. واژه‌ی اوستایی -iš همریشه است با سنسکریت -eṣ «آرزو کردن، خواستن، جُستن»؛ -icchā «آرزو، خواست، خواهش»؛ icchati «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -iṣta «خواسته، محبوب»؛ -iṣti «خواست، جستجو»؛ واژه‌ی ِ زبان ِ پالی -icchaka «خواهان، آرزومند». همچنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی ِ میانه به دیسه‌ی ِ (= صورت ِ) išt «خواهش، میل، ثروت، خواسته، مال» باز مانده است. -- برای ِ آگاهی ِ بیشتر از واژه‌ی ِ «دیسه» = form به «فرهنگ ریشه‌شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک» رجوع کنید. واژه‌های اوستایی و سنسکریت از ریشه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی -ais* «خواستن، آرزو کردن، جُستن» می‌آیند که دیسه‌ی اسمی آن -aisskā* است به معنای «خواست، میل، جستجو». بیرون از اوستایی و سنسکریت، چند زبان دیگر شاخه‌هایی از آن واژه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی را حفظ کرده‌اند: اسلاوی کهن کلیسایی isko, išto «جستجو کردن، خواستن»؛ iska «آرزو»؛ روسی 'iskat «جستجو کردن، جُستن»؛ لیتوانیایی ieškau «جستجو کردن»؛ لتونیایی iēskât «جستن شپش»؛ ارمنی 'aic «بازرسی، آزمون»؛ لاتین aeruscare «خواهش کردن، گدایی کردن»؛ آلمانی بالای کهن eiscon «خواستن، آرزو داشتن»؛ انگلیسی کهن ascian «پرسیدن»؛ انگلیسی ask. اما درباره‌ی ریشه‌ی سنتی ِ عشق. لغت‌نامه نویسان واژه‌ی عشق را به عَشَق (ašaq') عربی به معنای «چسبیدن» (منتهی‌الا‌رب)، «التصاق به چیزی» (اقرب‌الموارد) پیوند داده‌اند. نویسنده‌ی غیاث‌اللغات می‌کوشد میان «چسبیدن، التصاق» و عشق رابطه بر قرار کند: «مرضی است از قسم جنون که از دیدن صورت حسن پیدا می‌شود و گویند که آن مأخوذ از عَشَقَه است و آن نباتی است که آن را لبلاب گویند چون بر درختی بپیچد آن را خشک کند همین حالت عشق است بر هر دلی که طاری شود صاحبش را خشک و زرد کند.» ادامه...

آمار : 596161 بازدید Powered by Blogsky

روزی که پیامبر آریایی به روشنایی پیوست

پنجم دی ما که در سالنامه ی زرتشتیان خورایزد نام دارد , یاد آور درگذشت یگانه پیامبر آریایی , اشوزرتشت اسپنمان است.او که دربهار و فروردین ماه چشم به جهان گشوده بود , در زمستان و در ماه دی به چم خداوند , چشم از جهان فرو بست.او که نیکی های سه گانه , سه ستون آموزش هایش است و راستی جویان جهان را به خردورزی فرا میخواند , در این روز به هنگام نیایش در آیشکده ی بلخ به دست "توربراتور" کشته شد.گاتها , سروده های این پیام آور آریایی است که امروز در دست ماست و اندیشیدن در آن , راه اشوان جهان را روشن می سازد.اشو زرتشت 47 سال با پشتکاری خستگی ناپذیر , مردمان را به سوی یکتا پرستی و اشا رهنمود.پیامی که او برای مردمان آشکار ساخت , رشته ای را میماند که یک سر آن در دل های دلدادگان مزدا و سر دیگر آن تا ذات نور بی پایان (انغ رئوچنگه) امتداد دارد.
آن وخشور آزاده تا جان در بدن و نفس در تن داشت , در راه افزایندگی و پیشرفت زندگانی , گسترش راستی و درستی در جهان کوشید , تا آنجا که در روز "خورایزد و دی ماه" دشنه ای سرشته از کینه و نفرت در دستان اهریمنی گجستک به نام "توربراتور" سینه ی پاکش را خلید.
ما در روزی که آن وخشور , جان فدای راه اشا شد , غمگین نمیشویم و در نبودش , شیون و زاری نمیکنیم زیرا کوشش آن وخشور از برای آن بود که ما انسان ها شادی افزاینده و اهوراداده را باور کنیم.ما در زور جان باختن اشوزرتشت می کوشیم تا با روان و فروهر تابناک آن وخشور در شادی های زندگی هم پیوند و هم بهره , و در راه اشا همازور شویم.پیام مینوی اشو زرتشت تا به جاودان در اندیشه , و مهر او همواره در دل های ما جای خواهد داشت
زرتشتیان به یاد نخستین پیامبر یگانه شناس , 5 دی ماه هر سال را به جشن خوانی میپردازند و به آرامگاه ها رفته و شادی روان درگذشتگان , یه ویژه جان باختگان جنگ های ایران با دشمنان را از خداوند جان و خرد میخواهند.
"زره توشترهه سپتی تامهه اش انو فروشیم یزمیده"(بر فروهر پاک اشوزرتشت اسپنتمان درود باد)

بر گرفته از جستار "روزی که پیام آور آریایی به روشنایی پیوست" از فرید شولیزاده

دارا چهارشنبه 6 دی‌ماه سال 1391 ساعت 02:42 ب.ظ