راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

درباره من

iš به معنای ِ «خواستن، میل داشتن، آرزو کردن، جستجو کردن» پیوند داشته باشد، که دارای جدا شده‌های زیر است: -aēša «آرزو، خواست، جستجو»؛ išaiti «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -išta «خواسته، محبوب»؛ -išti «آرزو، مقصود». همچنین پیشنهاد می‌کند که واژه‌ی عشق از اوستایی -iška* یا چیزی همانند آن ریشه می‌گیرد. پسوند ka- در پایین باز‌نموده خواهد شد. واژه‌ی اوستایی -iš همریشه است با سنسکریت -eṣ «آرزو کردن، خواستن، جُستن»؛ -icchā «آرزو، خواست، خواهش»؛ icchati «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -iṣta «خواسته، محبوب»؛ -iṣti «خواست، جستجو»؛ واژه‌ی ِ زبان ِ پالی -icchaka «خواهان، آرزومند». همچنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی ِ میانه به دیسه‌ی ِ (= صورت ِ) išt «خواهش، میل، ثروت، خواسته، مال» باز مانده است. -- برای ِ آگاهی ِ بیشتر از واژه‌ی ِ «دیسه» = form به «فرهنگ ریشه‌شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک» رجوع کنید. واژه‌های اوستایی و سنسکریت از ریشه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی -ais* «خواستن، آرزو کردن، جُستن» می‌آیند که دیسه‌ی اسمی آن -aisskā* است به معنای «خواست، میل، جستجو». بیرون از اوستایی و سنسکریت، چند زبان دیگر شاخه‌هایی از آن واژه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی را حفظ کرده‌اند: اسلاوی کهن کلیسایی isko, išto «جستجو کردن، خواستن»؛ iska «آرزو»؛ روسی 'iskat «جستجو کردن، جُستن»؛ لیتوانیایی ieškau «جستجو کردن»؛ لتونیایی iēskât «جستن شپش»؛ ارمنی 'aic «بازرسی، آزمون»؛ لاتین aeruscare «خواهش کردن، گدایی کردن»؛ آلمانی بالای کهن eiscon «خواستن، آرزو داشتن»؛ انگلیسی کهن ascian «پرسیدن»؛ انگلیسی ask. اما درباره‌ی ریشه‌ی سنتی ِ عشق. لغت‌نامه نویسان واژه‌ی عشق را به عَشَق (ašaq') عربی به معنای «چسبیدن» (منتهی‌الا‌رب)، «التصاق به چیزی» (اقرب‌الموارد) پیوند داده‌اند. نویسنده‌ی غیاث‌اللغات می‌کوشد میان «چسبیدن، التصاق» و عشق رابطه بر قرار کند: «مرضی است از قسم جنون که از دیدن صورت حسن پیدا می‌شود و گویند که آن مأخوذ از عَشَقَه است و آن نباتی است که آن را لبلاب گویند چون بر درختی بپیچد آن را خشک کند همین حالت عشق است بر هر دلی که طاری شود صاحبش را خشک و زرد کند.» ادامه...

آمار : 596161 بازدید Powered by Blogsky

پیرانگاه ها در یزد

پیرانگاه‌ها

در استان یزد نیایشگاه‌هایی زرتشتی، به نام «پیرانگاه»‌ یا «پیر» به چشم می‌خورد که در هر یک در روزهای ویژه‌ای از سال، زرتشتیان آیین‌های ویژه‌ای را برپا می‌دارند.

گروهی بر این باورند که این پیرها جایگاه جان باختن یا ناپدید شدن شاهزادگان ساسانی به هنگامه تازش تازیان به ایران‌زمین است، اما به باور این قلم، این پیرانگاه‌ها می‌تواند بازمانده آیین کهن مهر یا میترائیسم که روزگاری ایران‌زمین و همه جهان باستان را فراگرفته بود، باشد؛ زیرا هفتمین پایه عرفان مهری، مقام «پدر» است. انسانی که به جایگاه پدری می‌رسد را می‌توان ابرانسان دانست. پدر می‌تواند شکلی دیگر از همین واژه‌ پیر باشد که اکنون پیشوند بسیاری از نیایشگاه‌های پیروان آیین مزدیسنا یا زرتشتی در استان یزد است. از دیگر نشانه‌ مهری بودن این نیایشگاه‌ها ساختن آن‌ها بر بلندجایگاه‌هایی در کنار چشمه‌ها یا رودخانه‌ها ساخته‌اند؛ یعنی بسان نیایشگاه‌های مهری. البته پس از تازش تازیان به ایران‌زمین، بهدینان برای گردهمایی و رایزنی پیرامون مشکلات پیش رویِ جامعه خویش نیاز به جایگاه‌هایی برای این کار داشته‌اند و بی‌شک در همین زمان است که پیرانگاه‌های استان یزد از جایگاه و اعتبار والاتری برخوردار شده‌اند.

دارا جمعه 17 آذر‌ماه سال 1391 ساعت 06:17 ب.ظ