روانشاد موبد جهانگیر اشیدری

روانشاد موبد جهانگیر اشیدری

فرزند دستور نوشیروان یکی از شخصیت های برجسته زرتشتی و ایرانی در سال 1299 خورشیدی در شهر کرمان در خانواده ای که پشت در پشت موبد بودند دیده به جهان گشود، تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در کرمان و تحصیلات عالی را در سال 1317 با دریافت دانشنامه ی دکترای دامپزشکی در دانشکده ی تهران گذراند

و سه سال بعد به عنوان دکتر دامپزشک فارغ التحصیل شد. در کنار آن در امور دینی و آیین موبدی جامعه زرتشتی به تحصیلات و مطالعه پرداخت. در سال 1320 با درجه سربازی وارد نیروی زمینی ارتش شد و با طی درجات مختلف نظامی سرتیپ ارتش شد. وی پس ار طی مدارج نظامی از سربازی تا سرتیپی در سال 1351 بازنشسته شد. ایشان پس از بازنشستگی وارد حیطه تخصصی دین زرتشتی شد و با آموختن خط دینی زرتشتیان و چگونگی اجرای آیین ها نزد موبد هرمزدیار خورشیدیان سرانجام در سال 1360 از سوی انجمن موبدان نوزود شده و به درجه موبدی رسید. وی در امور اجتماعی و فرهنگی و دینی زرتشتیان فعال بوده و در بسیاری از سمینارهای حرفه ای و دینی جهان از جمله پارلمان ادیان جهان در شهریور ماه 72 شرکت داشته است. آن روانشاد چندین دوره عضو انجمن زرتشتیان تهران و انجمن موبدان تهران بود و پس از درگذشت موبد رستم شهزادی تا واپسین لحظات زندگی خود سمت ریاست انجمن موبدان تهران را عهده دار بود و زندگی خویش را وقف خدمت به دین و فرهنگ زرتشتی کرد. او نیز ضمن فعالیت های تحقیقی برای نشریات زرتشتی و غیر زرتشتی مقاله می نوشت. تعداد مقاله هایی که وی در زمان حیات خود به چاپ رساند بالغ بر پانصد فقره است. دکتر اشیدری تاکنون به دریافت بیش از 50 مورد تشویق، تقدیر، نشان و مدال نایل شده است.
از آثار ایشان می توان به دانش نامه مزدیسنا، یادداشت های کیخسرو شاهرخ، تاریخ پهلوی و زرتشتیان، ادب در فرهنگ ایران، مدخلهای مربوط به آیین زرتشت در دانشنامه ایرانیکا که به زبان انگلیسی در خارج از ایران منتشر شده است و پانزده جلد نشریه دامپزشکی نام برد.
آن روانشاد با وجودی که درجه تیمساری داشت تا واپسین لحظات عمر خویش، خود را سرباز جان بر کف ایران و فرهنگ زرتشتی می دانست. وی به شدت با بدعت گذاریهای بی مورد در دین زرتشتی مخالف بود و همواره سعی می کرد تا موبدان جوان را به اعتقاد از مغز و اصل فرهنگ زرتشتی تشویق کند.
موبد اشیدری چند سالی از سرطان رنج می برد، اما در اوج بیماری نیز که در دو ماه آخر وی را زمین گیر کرد، هرگز شکوه و دردش بلند نشد . تا سرانجام در پسین روز آدینه یکم آبان ماه 1383 در حالیکه نخستین باران پاییزی می بارید در سن 84 سالگی در بیمارستان مهر تهران به آرامش ابدی پیوست.