راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

درباره من

iš به معنای ِ «خواستن، میل داشتن، آرزو کردن، جستجو کردن» پیوند داشته باشد، که دارای جدا شده‌های زیر است: -aēša «آرزو، خواست، جستجو»؛ išaiti «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -išta «خواسته، محبوب»؛ -išti «آرزو، مقصود». همچنین پیشنهاد می‌کند که واژه‌ی عشق از اوستایی -iška* یا چیزی همانند آن ریشه می‌گیرد. پسوند ka- در پایین باز‌نموده خواهد شد. واژه‌ی اوستایی -iš همریشه است با سنسکریت -eṣ «آرزو کردن، خواستن، جُستن»؛ -icchā «آرزو، خواست، خواهش»؛ icchati «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -iṣta «خواسته، محبوب»؛ -iṣti «خواست، جستجو»؛ واژه‌ی ِ زبان ِ پالی -icchaka «خواهان، آرزومند». همچنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی ِ میانه به دیسه‌ی ِ (= صورت ِ) išt «خواهش، میل، ثروت، خواسته، مال» باز مانده است. -- برای ِ آگاهی ِ بیشتر از واژه‌ی ِ «دیسه» = form به «فرهنگ ریشه‌شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک» رجوع کنید. واژه‌های اوستایی و سنسکریت از ریشه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی -ais* «خواستن، آرزو کردن، جُستن» می‌آیند که دیسه‌ی اسمی آن -aisskā* است به معنای «خواست، میل، جستجو». بیرون از اوستایی و سنسکریت، چند زبان دیگر شاخه‌هایی از آن واژه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی را حفظ کرده‌اند: اسلاوی کهن کلیسایی isko, išto «جستجو کردن، خواستن»؛ iska «آرزو»؛ روسی 'iskat «جستجو کردن، جُستن»؛ لیتوانیایی ieškau «جستجو کردن»؛ لتونیایی iēskât «جستن شپش»؛ ارمنی 'aic «بازرسی، آزمون»؛ لاتین aeruscare «خواهش کردن، گدایی کردن»؛ آلمانی بالای کهن eiscon «خواستن، آرزو داشتن»؛ انگلیسی کهن ascian «پرسیدن»؛ انگلیسی ask. اما درباره‌ی ریشه‌ی سنتی ِ عشق. لغت‌نامه نویسان واژه‌ی عشق را به عَشَق (ašaq') عربی به معنای «چسبیدن» (منتهی‌الا‌رب)، «التصاق به چیزی» (اقرب‌الموارد) پیوند داده‌اند. نویسنده‌ی غیاث‌اللغات می‌کوشد میان «چسبیدن، التصاق» و عشق رابطه بر قرار کند: «مرضی است از قسم جنون که از دیدن صورت حسن پیدا می‌شود و گویند که آن مأخوذ از عَشَقَه است و آن نباتی است که آن را لبلاب گویند چون بر درختی بپیچد آن را خشک کند همین حالت عشق است بر هر دلی که طاری شود صاحبش را خشک و زرد کند.» ادامه...

آمار : 591742 بازدید Powered by Blogsky

دریای نور و کوه نور

دریای نور" همتای نام‌آور "کوه نور" است که هر دوی این جواهرها، از کهن‌ترین جواهرات جهان هستند. رنگ این الماس صورتی است و یکی از بزرگ‌ترین الماس های ...
شناخته شده‌ی جهان است. در استوره‌های ایرانی آمده است که این الماس بر دسته‌ی شمشیر افراسیاب تورانی (آریایی‌های برون مرزی) جای داشت که رستم دستان، پهلوان نام‌آور ایرانی آن را در جنگ با تورانیان به دست آورد. در پی یورش امیر تیمور به غارت رفت و به دست محمدشاه هندی رسید. این المان و همتای دیگرش یعنی کوه نور به دست نادرشاه افشار شاه ایران، پس از جنگ با هند به در سال 1739 به ایران بازگشت.
دریای نور، به نوه‌ی نادرشاه یعنی شاه‌رخ میرزا افتاد و سپس به دست امیر علم خان خزیمه و محمد حسن خان قاجار و لطفعلی خان زند و سرانجام آغا محمدخان قاجار افتاد. ناصرالدین شاه بر این باور بود که این گوهر یکی از گوهرهای تارج کورش بزرگ بوده است. در زمان وی یک تاج و نشان شیر و خورشید به این گوهر افزوده شد. در زمان محمدعلی شاه و هنگام شکست وی از مشروطه خواهان این گوهر را به سفارت روسیه بردند که خوشبختانه به کوشش مشروطه خواهان بازپس گرفته شد و هم اکنون در موزه ی بانک مرکزی در تهران جای دارد.

منبع: ‬http://ariapars.persianblog.ir/post/311

دارا جمعه 26 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 02:38 ب.ظ