راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

درباره من

iš به معنای ِ «خواستن، میل داشتن، آرزو کردن، جستجو کردن» پیوند داشته باشد، که دارای جدا شده‌های زیر است: -aēša «آرزو، خواست، جستجو»؛ išaiti «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -išta «خواسته، محبوب»؛ -išti «آرزو، مقصود». همچنین پیشنهاد می‌کند که واژه‌ی عشق از اوستایی -iška* یا چیزی همانند آن ریشه می‌گیرد. پسوند ka- در پایین باز‌نموده خواهد شد. واژه‌ی اوستایی -iš همریشه است با سنسکریت -eṣ «آرزو کردن، خواستن، جُستن»؛ -icchā «آرزو، خواست، خواهش»؛ icchati «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -iṣta «خواسته، محبوب»؛ -iṣti «خواست، جستجو»؛ واژه‌ی ِ زبان ِ پالی -icchaka «خواهان، آرزومند». همچنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی ِ میانه به دیسه‌ی ِ (= صورت ِ) išt «خواهش، میل، ثروت، خواسته، مال» باز مانده است. -- برای ِ آگاهی ِ بیشتر از واژه‌ی ِ «دیسه» = form به «فرهنگ ریشه‌شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک» رجوع کنید. واژه‌های اوستایی و سنسکریت از ریشه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی -ais* «خواستن، آرزو کردن، جُستن» می‌آیند که دیسه‌ی اسمی آن -aisskā* است به معنای «خواست، میل، جستجو». بیرون از اوستایی و سنسکریت، چند زبان دیگر شاخه‌هایی از آن واژه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی را حفظ کرده‌اند: اسلاوی کهن کلیسایی isko, išto «جستجو کردن، خواستن»؛ iska «آرزو»؛ روسی 'iskat «جستجو کردن، جُستن»؛ لیتوانیایی ieškau «جستجو کردن»؛ لتونیایی iēskât «جستن شپش»؛ ارمنی 'aic «بازرسی، آزمون»؛ لاتین aeruscare «خواهش کردن، گدایی کردن»؛ آلمانی بالای کهن eiscon «خواستن، آرزو داشتن»؛ انگلیسی کهن ascian «پرسیدن»؛ انگلیسی ask. اما درباره‌ی ریشه‌ی سنتی ِ عشق. لغت‌نامه نویسان واژه‌ی عشق را به عَشَق (ašaq') عربی به معنای «چسبیدن» (منتهی‌الا‌رب)، «التصاق به چیزی» (اقرب‌الموارد) پیوند داده‌اند. نویسنده‌ی غیاث‌اللغات می‌کوشد میان «چسبیدن، التصاق» و عشق رابطه بر قرار کند: «مرضی است از قسم جنون که از دیدن صورت حسن پیدا می‌شود و گویند که آن مأخوذ از عَشَقَه است و آن نباتی است که آن را لبلاب گویند چون بر درختی بپیچد آن را خشک کند همین حالت عشق است بر هر دلی که طاری شود صاحبش را خشک و زرد کند.» ادامه...

آمار : 506253 بازدید Powered by Blogsky

معبد «آناهیتا» در کنگاور

خاموشی نیایشگاه آناهیتا و چشم به‌راهی برای ثبت جهانی

●	«آناهیتا» در کنگاور؛ دلشکسته و خسته

صبا حیدری :

در همسایگی بیستون، پرستشگاهی ساخته‌اند برای ایزدبانوی آناهیتا در دشتی پهناور، زیر سقف آسمان بلند، برسرراه فرهاد. پرستشگاهی ساخته‌اند برای ژرف شدن در پاکی‌های آب، در زلالی آب، در روانی آب. در همسایگی بیستون در نزدیکی هگمتانه سازه‌ای مانده است از هزاران سال پیش، از زمانی که «آناهیتا»(ایزد بانوی آب‌ها) با خود برکت آب را آورده بود.
بنایی که نام بزرگ‌ترین بنای سنگی ایران را بر خود دارد در دشتی بر بلندی‌های کنگاور جا‌ی خوش کرده است و نامش را بر هر کوی و برزن در شهر کنگاور می‌توان دید اما دریغ از نشانی برای شناساندن راه در شهر مگر در نزدیکی نیایشگاه.
برای رسیدن به نیایشگاه آناهیتا باید از شهر کنگاور به سوی باختر(:غرب) رفت تا حصاری سنگی با نرده‌های آهنی بلند تا رسیدن به اتاقکی کوچک و تابلویی رنگ و رو باخته برای شناساندن آناهیتا به بازدیدکنند‌گان. سربازی خسته از گرمای نیمروزی تابستان روی صندلی کهنه چرت می‌زند.400 تومان بهای بازدید از این سازه‌ی هزاران ساله است.
روبه‌رو‏، نیایشگاه آناهیتا است. نیمه‌ی راست راه که به نیایشگاه می‌رسد، دشتی است سوخته، کمی آن‌سوتر باغی است پر از درخت. سوی دیگر، سازه‌ای نیمه‌کاره و امروزی است که پیرامونش پر است از مصالح ساختمانی! مصالح ساختمانی جایی بیخ گوش آناهیتا، در حریم آناهیتا!
از آناهیتا تنها چیزی که مانده است، چندتایی ستون نیمه‌شکسته و انبوهی سنگ است که برروی هم سوار شده‌اند و رستنی‌های خشکی که از هر گوشه‌ به بیرون سرک کشیده است. دیواره‌ای نیمه‌ویران اینجاست که از دو سو با پلکان به سمت بالا می‌رود.
آن‌سوتر خانواده‌ای به بازدید آمده‌اند. پدر در برابر دید‌گان پسران با تاریخ زورآزمایی می‌کند؛ یکی از پایه‌ستون‌ها را در آغوش کشیده است. همسر با لبخند و غرور این زورآزمایی را در قاب تصویر ماندگار می‌کند. سرباز می‌آید و ستون را از این زورآزمایی می‌رهاند. گرما تاب و توان را از سرباز گرفته است. به سویش می‌روم و می‌پرسم؛ چرا اینجا راهنمایی ندارد؟ با لبخند تلخی می‌گوید که راهنما می‌خواهد چه چیز را نشان دهد این سنگ‌های شکسته را؟ از سرباز درباره‌‌ی سازه‌ی نیمه‌کاره‌ی ورودی می‌پرسم، می‌گوید؛ چندی است که می‌خواهند مسجد و سرویس بهداشتی همگانی بسازند اما این‌گونه رهایش کرده‌اند. می‌گوید که بازدیدکننده‌ی چندانی به اینجا نمی‌آید مگر در نوروز. برخی روزها هم جوان‌های محلی می‌آیند.
سنگ‌های شکسته و کوچک‌تر در میان رستنی‌های خشک در هر گوشه‌ای دیده می‌شوند. بر سنگ‌های بزرگ‌تر و ستون‌های نیمه‌شکسته، رهگذران و بازدیدکنندگان نام خود را به زور کنده و یا نوشته‌اند. سرباز می‌گوید که برخی از ناآگاهان سنگ‌ها را با خود می‌برند. انگار که از ارزش این سازه هیچ خبر ندارند. سرباز می‌گوید برخی تاریخ سرزمینشان را نمی‌شناسند و بر آن ارجی نمی‌نهند.
سرباز راست می‌گوید؛ به سادگی می شود اینجا تکه‌ای از تاریخ را با خود به یادگار برد.
غروب‌های «آناهیتا» غم‌انگیز است. سرخی خورشید از میان ستون‌های شکسته، خودش را به زمین می‌رساند. آن‌چه که دشت را فراگرفته نه نیایشگاهی مانده از هزاره‌ها است و نه نمایانگر فرهنگ کهن مردمان این سرزمین. اینجا تنها ویرانه‌ای است به نام آناهیتا با یک دنیا برنامه‌ی اجرا نشده برای بهسازی(:مرمت) و باز‌سازی.