راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

راهرو عشق

راهرو عشق کویراست، که دریا بودنش را به آفتاب بخشید،آفتاب هم گرمی اش را نمی تواندبه همه نبخشد!

درباره من

iš به معنای ِ «خواستن، میل داشتن، آرزو کردن، جستجو کردن» پیوند داشته باشد، که دارای جدا شده‌های زیر است: -aēša «آرزو، خواست، جستجو»؛ išaiti «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -išta «خواسته، محبوب»؛ -išti «آرزو، مقصود». همچنین پیشنهاد می‌کند که واژه‌ی عشق از اوستایی -iška* یا چیزی همانند آن ریشه می‌گیرد. پسوند ka- در پایین باز‌نموده خواهد شد. واژه‌ی اوستایی -iš همریشه است با سنسکریت -eṣ «آرزو کردن، خواستن، جُستن»؛ -icchā «آرزو، خواست، خواهش»؛ icchati «می‌خواهد، آرزو می‌کند»؛ -iṣta «خواسته، محبوب»؛ -iṣti «خواست، جستجو»؛ واژه‌ی ِ زبان ِ پالی -icchaka «خواهان، آرزومند». همچنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی ِ میانه به دیسه‌ی ِ (= صورت ِ) išt «خواهش، میل، ثروت، خواسته، مال» باز مانده است. -- برای ِ آگاهی ِ بیشتر از واژه‌ی ِ «دیسه» = form به «فرهنگ ریشه‌شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک» رجوع کنید. واژه‌های اوستایی و سنسکریت از ریشه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی -ais* «خواستن، آرزو کردن، جُستن» می‌آیند که دیسه‌ی اسمی آن -aisskā* است به معنای «خواست، میل، جستجو». بیرون از اوستایی و سنسکریت، چند زبان دیگر شاخه‌هایی از آن واژه‌ی پوروا-هند-و-اروپایی را حفظ کرده‌اند: اسلاوی کهن کلیسایی isko, išto «جستجو کردن، خواستن»؛ iska «آرزو»؛ روسی 'iskat «جستجو کردن، جُستن»؛ لیتوانیایی ieškau «جستجو کردن»؛ لتونیایی iēskât «جستن شپش»؛ ارمنی 'aic «بازرسی، آزمون»؛ لاتین aeruscare «خواهش کردن، گدایی کردن»؛ آلمانی بالای کهن eiscon «خواستن، آرزو داشتن»؛ انگلیسی کهن ascian «پرسیدن»؛ انگلیسی ask. اما درباره‌ی ریشه‌ی سنتی ِ عشق. لغت‌نامه نویسان واژه‌ی عشق را به عَشَق (ašaq') عربی به معنای «چسبیدن» (منتهی‌الا‌رب)، «التصاق به چیزی» (اقرب‌الموارد) پیوند داده‌اند. نویسنده‌ی غیاث‌اللغات می‌کوشد میان «چسبیدن، التصاق» و عشق رابطه بر قرار کند: «مرضی است از قسم جنون که از دیدن صورت حسن پیدا می‌شود و گویند که آن مأخوذ از عَشَقَه است و آن نباتی است که آن را لبلاب گویند چون بر درختی بپیچد آن را خشک کند همین حالت عشق است بر هر دلی که طاری شود صاحبش را خشک و زرد کند.» ادامه...

آمار : 537491 بازدید Powered by Blogsky

نوسازی چهارطاقی ساسانی با ملات سیمان‌!

چهار طاقی

چهارتاقی خیرآباد از اندک چهارتاقی‌های به‌جا مانده از زمان ساسانیان است. با این همه در پروژه‌ی بهسازی این یادگار تاریخی که توسط اداره‌ی میراث فرهنگی استان کهگیلویه و بویراحمد انجام شده است، مصالحی مانند سیمان به کار رفته که با مصالح و سازه اصلی این اثر هم‌خوانی ندارد.

چهار طاقی

این در حالی است که بنابر قوانین مرمتی، در بهسازی‌ها از مصالحی باید سود جسته شود که با آن‌چه در اصل اثر به کار رفته، هماهنگی، سازگاری و همسانی داشته باشد.

به گزارش میراث خبر، مصالح اصلی به کار رفته در ساخت این چهارتاقی، سنگ و گچ و لاشه است که صدها سال، گنبد بزرگ این سازه را برپای داشته است، مرمت‌گران وابسته به اداره‌ی میراث فرهنگی استان کهگیلویه و بویراحمد اما در کاری غیرکارشناسی پایه‌های آن را با ملات سیمان بازسازی کرده‌اند که هیچ سازگاری با برجای‌مانده‌های این چهارتاقی ندارد‌.
افزون‌بر این‌ها، در این بازسازی، سنگ‌چینی‌های انجام‌شده در پایه‌های بنا نیز به شکلی ناموزن کار گذاشته شده است به گونه‌ای که اکنون هر کدام از پایه‌های بنا با دیگری متفاوت است. این در حالی است که معماران ساسانی برای ساخت چهارتاقی‌ها از منظم‌ترین و دقیق‌ترین شیوه‌های معماری بهره می‌جستند.
چهارتاقی خیرآباد در ۵۰ کیلومتری شمال‌باختری شهرستان گچساران در کنار راه گچساران به دهدشت و در کنار رودخانه‌ی بزرگ خیرآباد است.
در راه باستانی خوزستان به فارس که با نام راه شاهی می‌شناسیم و میان شوش، پایتخت زمستانی به تخت‌جمشید، پایتخت تابستانی هخامنشیان کشیده شده، بناهای یادمانی بسیاری ساخته شده است که یکی از این سازه‌ها چهارتاقی خیر‌آباد است. در کنار این چهارتاقی، برجای‌مانده‌های دو پل ساسانی و یک پل سلجوقی نیز دیده می‌شود.
چهارتاقی خیرآباد دوم اسفندماه ۱۳۲۷خورشیدی به شماره‌ی ۳۷۱ در سیاهه‌ی یادگارهای ملی ایران به ثبت رسیده است

چهار طاقی